Manduline

Mandy enlitiĝis antaŭ la foriro de Sonjo. Post la foriro de Sonjo mi restis salone dum iom da tempo, rigardante televidon. Fine ankaŭ mi enlitiĝis, Mandy jam dormis. Altiris min ŝia korpo sub la kovrilo, mi leĝere palpis al ŝi la mamojn, kaj kiam mi ekserĉis ŝian pubon, ŝi dorme disigis al si la femurojn. Mi tuŝetis al ŝi la haretojn de la pubo, fingre trovante la truon. La fingro facile glitiĝis en ŝian varman vulvon. Mandy ellasis agrablan ĝemeton.

Kiam mi vekiĝis, je la dek unua, mi estis sola. Mandy-n mi retrovis, banĉambre, kuŝanta en la bankuvo. Mi: "Bonan matenon, Mandulineto." Ŝi: "Matenon. Helpu al mi." Mi ekprenis ŝian manon kaj ride tiris ŝin el la bankuvo. Ni matenmanĝis, poste amoris. Mi retrovis ŝian trueton inter la haroj de la interfemuraĵo. Mi lekis ŝin, poste Mandy suĉis min, kaj fine ŝi agrable rajdis min.

Ni frue tagmanĝis, ĉe Antonio, subteretaĝe. Antonio agis mokeme, ne vidante min kun Anja. Mandy estis indiferente, manĝante kun granda apetito kaj prezentante al li la vidon de sia dekoltaĵo. (Verŝajne Antonio ŝatus amori kun Mandy, kaj Mandy eble eĉ amorus kun li se tio permesigis al ŝi ĉiutage manĝi la bongustaĵojn de la restoracia subteretaĝo. Interesa penso.) Fine Nataŝa anstataŭigis Antonion. Ŝi kompreneble agis pli gastigeme. Poste ni vizitis Flavion. La katolikemaj sofsurfantinoj malaperis, aŭ eble ili tute ne ekzistis. (Flavio: "Ili foriris post tri horoj." Mandy: "Ĉu vi intencis enlitigi ilin post tri horoj?" Flavio: "Ili estas sufice belaj, almenaŭ la plej maljuna." Mandy: "Vi estas naŭziga." Flavio: "Ĉu mi?" Li karesis al ŝi la brakon. Ŝi inece frapis al li la bruston.)

Mi momente lasis Mandy-n al Flavio. Verŝajne ili amoris. Kial ne? Kompreneble ne estas la unua fojo. Kiam Mandy revenis, mi rimarkis tion ke nur zorge ŝi sidiĝis en la sofo. Mi: "He, kio estas?" Mandy: "Nenio." (Doloras al ŝi la postaĵo. Ĉu Flavio jam anuse amoris kun ŝi?)

Alian tagon mi vizitis Tinan kaj Katarinan. Ni manĝis tapazon kaj trinkis vinon kaj la etoso estis agrable erotika. Kaj ĉiam, kiam Katarina plenigis al mi la glason, mi sentis ŝian mamon kontraŭ mia ŝultro. (Katarina: "Ĉu plaĉas al vi?" Mi kapjesis. Ĉu la vino aŭ la mamo? Nu, ambaŭ.)

Kiam mi revenis hejmen, mi trovis Mandy-n sur la sofo, sub kovrilo, manĝante terpomfritaĵojn dum ŝi rigardas televidon. Mi: "Kion vi rigardas? Ĉu Geamikojn?" Mandy: "Ne. Estas Haŭtoj. Britaĵo. Verŝajne plaĉos al vi, jen sufiĉe da nudeco ..." Mi rigardis dum kelkaj minutoj: "Mi vidis sufiĉe da viraj pugoj. Ne tiom plaĉas al mi." Mandy: "Al mi male, plaĉas."

Mandy, poste: "Vi amoris kun tiu servistino de Antonio, ĉu ne?" Mi: "Kun Nataŝa? Kiel vi scias?" Ŝi: "Ina intuicio." Mi: "Tion mi ne kredas. Flavio diris al vi tion, ĉu?" Mandy ekridis kaj enbuŝigis fritaĵon. Poste: "Ŝi estas la edzino de Antonio, ĉu ne? Ĉu vi vidis liajn okulojn? Se vi ne ĉeestis, mi pensas tion ke li demandus la mi ĉu mi dezirus enlitiĝi kun li." Mi: "Kaj vi nature plore kaj krie elkurus el la subteretaĝo." Ŝi: "Ne. Mi trankvile rigardus lin. Poste mi forke najlus al li la manon je la tablo." Mi: "Nu, li verŝajne proponus al vi senpagan manĝon." Ŝi: "He, estas bonaj manĝaĵoj ĉe Antonio. Eble mi proponus tion al amikino."

Poste ni enlitiĝis. Mi serĉis ŝian malantaŭan truon. Mandy: "He, lasu tion! Ne hodiaŭ ...".

Malplene

Antaŭ kelkaj tagoj, en strateto, mi pasis preter traboraĵejo. Tra la granda fenestro mi dum momento observis la deĵorantinon, junan ulinon kiu sidis apud tablon. Ŝi legis libron. Kiun aŭ kian? Mi ne scias. Cetere la ĉambro estis malplena. Ĉu tie la amikino de Anja trovis sian Mikimuson? Subite mi pensis: se Anja eniris tiun ejon, ŝi certe ne devus longe atendi antaŭ ol kuŝi duonnuda, malantaŭ ŝirmilo, kun traboraĵa nadlo kontaŭ la haŭto.

Feliĉe Anja nun iris al la vilaĝo. Mi refoje iris preter la traboraĵejo, horon poste. La deĵorantino ankoraŭ legis sian libron. Eble ŝi estas nura montraĵo, malantaŭ fermita pordo. Mi malfermis la pordon, kaj ŝi tuj stariĝis. Mi refermis la pordon kaj foriris. Kiam mi, trian fojon, pasis preter la ejo, ŝi observis min tra la fenestro.

Sabate vizitis nin Tina kaj Katarina. Ili kunportis botelon da portugala vino. Unue ni pasigis tempon en la saŭno, poste ni trinkis la vinon. Katarina: "Kial vi deziras tatuaĵon? Vi havas tian belan kaj delikatan haŭton. Ne faru tiel." Katarina karesis al Anja la haŭton, de la brako, poste de la dorso.

Anja iris al la vilaĝo. Mi telefonis al Flavio: "Anja foriris. Kiun faras vi sen Jana?" Flavio: "Ĉu problemo? Mi gastigas sofaajn surfantojn. Du ulinojn el Irlando." Mi: "Bone, ĉu vi jam enlitigis ilin?" Flavio: "Ne, ankoraŭ ne. Ili alvenis antaŭ horo kaj duono. Plej ĝentile estas atendi almenaŭ tri horojn, ĉu ne? Cetere, ili estas tre katolikaj." Mi: "Irlandanoj laŭ mi estas gekatolikaj." Flavio: "Jen vi vidas."

Mi iris al Sonjo. Ŝi ne estis hejme. Mi iris al Mandy. Ŝi ne ĉeestis. Mi reiris hejmen kaj trovis Mandy-n antaŭ la pordo. Jam ne estas la unua fojo.

Mandy iris laŭlonge de la salono, ĝinze vestita, nudbrusta. Mi rigardis ŝin. Ŝi knedis la si la mamojn, poste komencis malfermi al si la ĝinzojn.

Aŭdiĝis la porda sonorilo. Mandy refermis al si la pantalonon, rapide surmetis supraĵon. Mi malfermis la pordon. Jen Sonjo.

Sonĝe

Ĉe Flavio ni kun Ĝoni la Vakero rigardis kelkajn scenojn el la filmo "Senkulpaj sonĝantoj". Ĝoni: "Kiaj mamoj ...!" Ni diskutis tion ĉu ili estas naturaj. Flavio: "Vidu, kiom malsamaj ili aspektas ĉi-tie ... kaj ĉi-tie." Kaj ni observadis la abundajn pubharojn. Flavio: "Ne tiom abundaj kiom oni pensu. Rigardu." Jen ni vidis la lipojn.

(Elizabeta de Ekonomio hodiaŭ portis leĝeran jupon, senmanikan. Dum momento mi vidis ŝiajn akselojn. Ŝajnas ke ŝi razis al si la akselojn antaŭ la sanktnikolaaĵoj, antaŭ pli ol semajno, poste ne plu. Tio surprizis min, ĉar antaŭe, kiam mi vidis ŝin nuda, ŝi ĉiam estas zorge razita.)

Mi: "Mateo estas la frato de Izabela, ĉu?" Ĝoni: "Honeste. Izabela estas la fratino de Teo, ĉu ne?" Flavio: "Ĉu gravas?" Ĝoni: "Gravas. Kompreneble."

Ĝoni: "Mi devas foriri. Devo vokas." Flavio: "Ĉu ulino aŭ komercaj aferoj?" Ĝoni: "Inoj kaj komercaĵoj." Mi: "Bonan ŝancon!" Ĝoni: "He, vi ne scias ..."

Jana iris al Svedio, laŭdire por viziti malsanan onklinon. (Mi: "Jana estas rusino, ĉu ne?" Flavio: "Jana estas rusino. Sed la onklino ŝajne loĝas en Svedio.")

Mi iris hejmen. Anja estis en kompanio de Antonia, la amikino de la mikimusaĵo. Ili studis libron pri tatuaĵoj. Kia surprizo. Antonio: "Ĉu vi deziras vidi?" Mi: "Ĉu la libron?" Antonia: "Ne, mian tatuaĵeton" Anja: "He, Tonjo ..." Unue mi pensis tion ke ŝi intencis montri al mi sian ĉebruston. (Mi ne deziris vidi ŝiajn mamojn. Ne post la mamoj de Eva Green.) Sed ŝi malbutonumis al si la du plej suprajn butonojn de sia bluzo, poste lerte premis la ŝtofon kontraŭ la haŭto, tiel ke mi ne vidu la tutan mamon. Verŝajne ŝi lastatempe ofte faris tiel. Kaj jen Mikimuso, ĉe la rando de la mamo.

Ĉu Anja jam vidis la mamojn de sia amikino? Ĉu ŝi tute nudigis al si la torson tiel ke Anja vidu la tatuaĵon? Versajne tial ŝi nun de portas mamzonon. Eble alian fojon mi deziros pririgardi la ĉebruston de Antonia. (Mezgrandaj mamoj, ŝajne firmaj.)

Mi iris al Mandy, lasante la du ulinojn al la studado de bildoj pri tatuaĵoj. Mandy ne estis hejme. Kiam mi revenis Antonia jam foriris.

Mi komencis malbotonumi la bluzon de Anja. Ŝi ekridis: "Kion vi faras?"

Tatuaĵe

Anja: "Estas mia korpo, ne la via." Mi: "Jen vi pravas." Anja deziras tatuaĵon. Mi preferus traboraĵon. Mi kompreneble ankoraŭ memoras la cican traboraĵon de Anja, kiu poste malaperis. Anja parolis pri amikino, kiu nun havas tatuaĵon.

Mi: "Kie estas tiu tatuaĵo?" Anja: "Rande de la mamo, Mikimuso." Mi: "Ĉu Mikimuso? Ĉu sur la mamo?" Anja: "Eta tatuaĵo." Ŝi fingre indikis rande de sia mamo: "Tre plaĉa. Vere, mojosa."

Mi: "Kaj kie vi deziras la vian? Ne ĉebrusta mikimusaĵo, ĉu?" Ŝi: "Eble je la nuko. Eble drako, aŭ eĉ steleto." Mi: "Esperantista stelo, ĉu?" Ŝi: "Nu, kial ne. Eble eĉ subventre." Ŝi fingre indikis la lokon (dekstraflanke, je la rando de la pubharoj, se ŝi havus pubharojn). Mi: "Ne eblas. Mi protestu. Kial ne simple traboraĵon?" Anja: "Estas mia korpo, ne la via."

Mi indikis al ŝi la lokojn, kie mi dezirus vidi traboraĵojn: nazo, brovo, lipo, la pintoj de la mamoj (ambaŭ, ĉi-foje), umbiliko, klitoro, lipoj. Anja kuŝiĝis surventre: "Kaj grandan tatuaĵon sur la dorso. Desegno pri piedpilkisto." Mi sciis tion ke nun, feliĉe, estas ŝerco. Mi kisis al ŝi la haŭton de ŝia dorso dum mi karesis al ŝi la postaĵon.

Anja denove turniĝis. Ŝi sidiĝis en la lito: "He, mi vidas ke mi ekplaĉas al vi ... aŭskultu, karulo, se tiom plaĉas al vi traboraĵoj, kial ne tie ... kaj tie ... kaj tie ... kaj tie?" Ŝi tuŝetas al mi la ilon kaj la ovojn. Ŝi kisis al mi la kapon, poste metis ĝin en la buŝon. Ŝi malrapide suĉis min dum ŝi knedis al mi la ovojn. Mi karesis al ŝi la nukon. Ĉu Anja tie havos tatuaĵon? Fine mi orgasmis en la buŝon de Anja.

Anja gagaris al si la buŝon. Poste mi duŝadis. Post kelkaj tagoj Anja iros al sia vilaĝo, por la festotagoj. Mi restos sola. (Eble ankaŭ mi almenaŭ dum kelkaj tagoj iros al la vilaĝo.) Kiam Anja revenos? Mi estas certa pri tio ke ĉi-foje ŝi revenos antaŭ la alveno de Renata.

Kiam mi revenis al la lito, Anja legis libron. Mi: "Kion vi legas?" Ŝi montris al mi la libron: La Mastro de l' Ringoj. Anja: "Kaj ne, ne estas libro pri traboraĵoj. Mi: "Jen vi pravas." Mi esperas nur tion ke Anja postaĵe ne havigos al si hobiton.

Decembre

Anja ordigas la loĝejon, kalsonete vestita. Jen bela vidaĵo. Sonjo revenis el Svislando, kie finiĝis ŝia kurso pri eŭritmio. Renata revenos komence de la nova jaro. Certe ŝi jam longe mankas al mi. Kaj ĉu Adriana? Mi pensas ke ne. Intertempe kompreneble Anja revenis, jen la plej grava afero.

Dum la laboreja Sankta Nikolao Elizabeta sidigis min inter si kaj la provizora parttempulino de Ekonomio. Bonaj manĝaĵoj, sufiĉe da drinkaĵoj, cetere tediga okazaĵo kaj malmoderneta muzikaĉo. Mi dancadis kun Elizabeta, ni eĉ lude boksfrapetiĝis, dancplanke. Poste mi diskutis drinkaĵojn kun Georgo de Transporto. Laŭ Georgo aŭstralia vino estas pli bongusta ol sudafrikia. Kaj mi ne pensis pri tio ke Georgo, antaŭ jaro, rigardis la mametojn de Rufulinjo.

Jam decembre. Kiel nun fartas la rufulino? Kieas kaj kielas? Eble ankaŭ kialas. Cetere, ŝi ne plu tiom konfuzigas al mi la kapon. Se mi mencias tiaĵojn al Anja, ŝi respondas: "Kial vi ne verku taglibron? Tio foje havas trankviligan efekton." Ĉu taglibro, kiun oni eble publikigos post okdek jaroj? He, mi ne scias.

Anja movigas skatolon. Poste mi revidas la randon de la skatolo kiel linion en ŝia haŭto. Mi vidas la leĝeran ŝviton sub la akseloj kaj inter ŝiaj mametoj. Anja: "Nun kion?" Mi fingre indikas al ŝi la randon de la skatolo laŭ la linio de ŝia haŭto. Mi ame palpetas al ŝi la mamojn. Poste ni kune duŝadis.

Bone, Renata revenos komence de la jaro. Anja altigas al si la ŝultrojn: "Ŝi havas sian ĉambron." Ĉu la du amikinoj nun estos katinoj, aŭ ĉu iliaj cikloj denove harmoniĝos?

Ni tagmanĝis ĉe Sonjo. Ŝi montris eŭritmian dancon. (Sonjo: "Ne estas danco. Estas eŭritmio.") Ŝi vestiĝis je longa jupo kaj tuketoj de silko. Laŭ Sonjo, al la geinventistoj de la eŭritmio, en Svislando antaŭ jarcento, sufiĉis la silkaj tuketoj. Nur poste oni surmetis la longajn jupojn. Mi: "Nu, kial la jupoj?" Anja: "He, kial, laŭ vi?"

Novembre

Hodiaŭ mi vidis ulinon kiu kraĉis sur la trotuaron. Ĉu faras tion ankaŭ inoj? Anja altigis al si la ŝultrojn. Nu, oni kompreneble trovas ulinojn kiuj eĉ pisas sur la trotuaron.

Antaŭ du semajnoj, malvarman tagon, ni reinaŭguris la saŭnon. Ni aĉetis novan fornon. Anja invitis Tinan kaj Katarinan. (Ĉu ni invitu Flavion? Anja: "Ne. Eble Katarina ne deziras ke li vidu ŝin nuda.) Mi neniam pensis pri tio ke mi deziras vidi Katarinan nuda - ŝi estas la lesbana kunloĝantino de Tina. Sed kiam ŝi fine komencis senvestiĝi, ŝi kaptis mian atenton. Demetinte la mamzonon, ŝi moke eligis al si la langon. Ŝi demetis la kalsoneton. Mamoj pli grandaj ol tiuj de Tina, ne tiom firmaj, rozkoloraj pintoj, senhara pubo, iom grazetaj ventro kaj postaĵo, umbilika traboraĵo.

Anja jam estis nuda. La du inoj ĉirkaŭbrakiĝis, kaj Katarina diretis: "He, karulino ..." Lastatempe Anja kelkfoje vizitis Tinan kaj Katarinan. Mi sekrete supozis tion ke Anja kaj Tina enlitiĝis, kaj kiam mi iel-tiel demandis al Anja pri tio, ŝi respondis eviteme. Nun rigardante la du inojn, mi pensas tion ke eble kun Katarina ŝi enlitiĝis. Tina, al mi: "He, ulu, ĉu vi antaŭe ne vidis nudajn inojn?" Fine ni iris en la saŭnon.

Alian tagon ni partoprenis la naturistan banadon. Denove ni invitis Tinan kaj Katarinan, sed Tina aperis ĉe ni kun Ĝoni la Vakero. He, jen bela duopo! Tina al mi, dum Ĝoni paroletis kun Anja en la kuirejo: "Ni ne estas pli ol geamikoj. Ni neniam amoris. Eĉ neniam amoros!" Poste Anja rifuzis iri al la banado. Al mi: "Honeste, mi ne deziras ke Ĝoni vidu min nuda." Mi: "Ĉu li al vi diris malplaĉaĵojn en la kuirejo?" Anja: "Ne, tute ne. Mi simple ne deziras ke li vidu min nuda. Jen ĉio." Bone, kial protesti? Ĝoni, poste al mi: "Kio estas? Ĉu estas ŝia periodo de la monato?" Mi: "He, tio ne estas via afero." Fine mi iris al la banejo kun Tina kaj Ĝoni la Vakero.

Pasintan semajnfinon Flavio kun Jana iris al la montara hotelo. Anja ĝuste tiun semajnfinon ne deziris dormi en hotelo, tial ankaŭ mi restis hejme. Dimanĉe tamen mi iris al Mandy. Mi metis al Mandy fingrojn en ambaŭ truojn kaj zorge lekis ŝin. Ŝi forte orgasmis. Poste ŝi malrapide rajdis min. Mandy: "Kial ni ne iris al la montara hotelo?" Mi: "Eble alian fojon." Mandy: "Kial alian fojon ni ne iru al fora urbo, gekune?"

Cigare

Matene Anja nun manĝas bananon kaj trinkas glason da akvo, varmeta. Laŭdire tio estas la nova dieto el Japanio. Mi: "Banano, ĉu?" Anja: "Ĉu vi vidis dikan simion?" Mi: "Vi ne estas simiino. Cetere, vi ne estas dika, eĉ ne diketa." Ŝi: "Rigardu!" Mi: "Jes, estas via ventro." Ŝi: "He, vi ne komprenas."

He, jen vi pravas. Cetere, di-eto, ĉu? Pri kio pensis d-ro Z? Ĉiaokaze, Anja religieme sekvas la dieton. Verŝajne baldaŭ estas ŝia periodo de la monato.

Ni kuŝis enlite. Anja: "He, kion vi serĉas?" Mi: "Vian g-punkton." Ŝi: "Mi preferus ke vi leku min." Bone, mi eklekadas ŝin. Ŝi kuŝas surdorse, mi lekas al ŝi la lipojn dum ŝi pinĉas al si la pintojn de la mamoj. Poste ni sesdeknaŭis. Kun fingro mi premetis al ŝia malantaŭa trueto. Anja: "Atendetu." Ŝi trovis oleon: "Metu sur vian fingron." Sed mi perdis la altiron. Ŝi: "He, karulo, kio estas?" Fine ŝi metis oleon sur sian fingron, kaj ŝi suĉis min orgasmen, sed ne estis tiom ekscitige kiel la unuan fojon.

Ni manĝis hipogloson. Mi: "Kio estas?" Anja: "Fiŝo." Mi: "Hipogloso, ĉu? Laŭ la nomo temus pri prahistoria monstro." Ŝi: "Estas tre bongusta." Jen ŝi pravas. Bongustas. Tion mi nun scias. Mi. "Ĉu estas parto de la diego?" Anja: "Ĉu Diego? Kiun?" Mi: "Dieto." Ŝi: "Mi ne komprenas." Bone, forgesu tion. Sed Anja ne forgesis ktp.

Mi iris al Mandy. Ŝi: "Saluton, karulo." Mi: "Anja estas religiema." Ŝi: "Kiu ne estas, nuntempe? Pri kio religio temas?" Mi: "La religio de la dieto." Ŝi: "Nu, estas Anja estas tre svelta, ĉu ne?" Mi altigis al mi la ŝultrojn.

Ĉu ni invitu Mandy-n al la montara hotelo? Mi kompreneble ankoraŭ memoras la amoran nokton de Mandy kaj Flavio, malgraŭ tio ke ili verŝajne kredas ke mi ne memoras ion pri tiu nokto.

Ni senvestiĝis, kaj kuŝiĝis sur ŝian liton, sub la kovrilon. Mi karesis al ŝi la diketan postaĵon: "He, karulino, ĉu vi havas guston pri anusa sekso?" Ŝi: "Ne hodiaŭ. Mi petas." Bone. Ni amoris. Poste ni aliĝis al festo de la kvara etaĝo. Aŭ eble estis la tria etaĝo. Amasoj da drinkaĵoj, kiel ĉiam. Du ulinoj brilumadis la mamojn, jen eta kunkurso de beleco kaj braveco. Ni la uloj kriadis: "For la vestaĵojn." Unu el la ulinoj haltiĝis de sia amiko, dum la alia demetis la supraĵon kaj restis nudbrusta. Belaj brustaĵoj kun fortaj pintoj. Eta traboraĵo, ne cice, sed umbilike.

La sekvan tagon mi ne estis tre movebla. Ni rigardis la televidan ĵurnalon. Mi: "Kiu fine elektiĝos? Mi tediĝas pri tiu afero." Anja: "Ŝajnas ke Obama." Mi: "La maljunulo, ĉu?" Ŝi: "Ne, honeste ..." Mi: "Kial oni ne simple reelektu la ulon kun la cigaro?"

Kusene

Anja permane karesas al mi la ilon. Anja: "He, ne ekdormu!" Anja aĉetis novan kusenon. Kiam mi provis ĝin la unuan fojon, mi tuj ekdormis. Mi: "Mi ne ekdormos ..." La mano de Anja rapide moviĝas: "Agrable, ĉu?" Mi: "Agrable." Anja malrapidigas la movojn. Ŝi metas oleon sur du fingrojn, kaj leĝere tuŝetas al mi la truon. Unu el la fingroj glitiĝas en la truon. Poste ankaŭ la dua fingro englitiĝas. Ŝi denove rapidigas la movojn, kaj mi tuj orgasmas. Mi: "He, diable."

Poste ni rigardas la televidan ĵurnalon. Kiel nun fartas la islandano de Renata dum la ekonomia krizo? Ĉu Renata ankoraŭ lavas al si la postaĵon kun tiu sapo? Ĉu ŝi ankoraŭ razas al si la razeblaĵojn? Al Anja: "Kiam revenos Renata?" Anja: "Ĉu Renata revenos?" Mi: "Ĉu Renata ne revenos?" Ŝi: "Ĉu vi deziras ke Renata revenu?" Mi: "Kial mi ne deziru ke Renata revenu?" Anja: "Mi ne scias." Mi: "He, kion vi ne scias?" Ŝi: "Honeste, estas gravaj novaĵoj, kial vi ne momente silentiĝu?" Nu, kial la islandanoj ne simple preparu pli da sapo? Ekzistas miloj da ulinoj kiuj deziras purigi al si la haŭton. Jen granda merkato, tutcerte la dezirata solvo al la nuna krizo. Aŭ ĉu oni jam foruzis la algojn kaj la vulkanaĵojn? Ĉu Anja bezonus tian islandaĵon? Ne, la haŭto de ŝia postaĵo jam estas sufiĉe delikata ...

Antaŭ kelkaj tagoj mi denove diskutis kun Flavio pri pasigo de kelkaj tagoj en la montara hotelo. Mi kompreneble jam atentigis Flavion pri la deĵorantino de la pasinta jaro, sed li ne parolis tiun lingvon: "He, mi kunprenos Janan." Mi: "Vi ne pensas ke vi povas delogi la deĵorantinon, ĉu?" Li: "Nu, mi ne deziras ke la sola amorado estu tiu, kiun oni aŭdas tra la muro de la najbara ĉambro." Mi: "Bone, mi kunportos Anjan ... " Flavio, rapide: "Kial ne Mandy-n?" Nu, kial ne Mandy-n? Mi ankoraŭ pripensas la aferon.

Kuireje

Antaŭ kelkaj tagoj, kiam mi revenis hejmen, mi trovis Tinan en la kuirejo, kun Anja. La du inoj preparis manĝaĵojn kaj observis mian surprizon. Ĉu Tina kaj Anja konas unu la alian? Nu, ili kompreneble samtempe vizitis nian kampadejan kabanon. Tina: "Mi serĉis Renatan. Ŝi ne respondis al miaj mesaĝoj." Mi: "Renata estas eksterlande. Kun Adriana." Tina: "Jes, Anja rakontis pri la naskiĝo de la bebo."

Nu, bone. Renata unue rakontis al Anja, kaj Anja unue rakontis al Tina. Mi: "Ĉu vi rakontis al Flavio?" Anja altigis al si la ŝultrojn. Tina: "Ĉu uloj vere interesiĝas pri tiaĵoj?"

Mi observis la inojn dum ili agis antaŭ la forno. Kiu havas la plej belan postaĵon? Nu, Anja vere havas la plej belan, malgraŭ ĉio. Mi sentis la alvenon de hardiĝo.

Ni manĝadis, kaj ne preterlasis la ruĝan vinon. Tina: "Anja scias tion ke ni amoris. Ne estas sekreto." Anja kapjesis.

Poste, kiam Tina foriris, mi demandis al Anja: "Ŝi rakontis al vi tion ke ni amoris, ĉu?" Anja: "Tion mi jam komprenis en la kampadejo." Mi: "Ĉu jam tiam ŝi rakontis tion?" Ŝi: "Ne, ŝi ne rakontis. Mi nur komprenis tion. Kaj kun Adriana. He, vi estis tie kun via tuta haremo." Mi: "Vi simple komprenis tion ke mi amoris kun Adriana, ĉu? Tion mi apenaŭ povas kompreni." Ŝi: "Adriana tion rakontis al mi."

Anja remetis telerojn ŝranken, kaj mi denove observis ŝian postaĵon. Mi pensis pri la du inoj antaŭ la forno. Jen du inoj kun belaj postaĵoj. Tamen prefere unue kun Mandy, se Mandy ankoraŭ tion permesas.

Mi amoris kun Anja. Mi prenis ŝin de malantaŭe, dum mi provis ne rigardi al ŝi la alian truon. Poste mi lekis al ŝi la pubon ĝis ŝi forte orgasmis. Fine mi orgasmis sur la mamojn de Anja. Ŝi knedis al si la spermon en la haŭton de la mamoj kaj ridante lekis al si la fingrojn.

Trejnade

Anja revenis, forte spiranta. Mi: "Venu, karulino ..." Ŝi: "He, atendu, unue duŝadi." Ŝi komencis demeti al si la verdan trejnveston. Mi: "Mi ne povas atendi." Mi ĉirkaŭbrakis ŝin. Ŝi ame ĝemetis. Mi: "He, venu, ĉu?" Ni iris en la dormoĉambron. Anja faligis sin sur la liton.

Mi demetis al ŝi la kalsoneton, ŝvite malsekan. Mi karesis al ŝi la subventron dum mi mordis al ŝi la cicojn. Mi ĝuis la bonodoron de ina ŝvito. Ni sesdeknaŭis. Mi lekis al ŝi la lipojn dum ŝi malrapide suĉis min. Poste Anja rajdis min. Fine mi prenis ŝin de malantaŭe. Mi sentis la orgasmon de Anja, kaj rigardis la streĉiĝon de la dorso.

Poste ni manĝis portugalan moruon (ĉu bakalaŭro? Ne, laŭ Anja tio ne estas la ĝusta vorto) kaj trinkis ruĝan vinon.

Mi jam rakontis al Anja pri la Dolfeno. Anja: "Vi interesiĝis pri sportistino, ĉu?" Mi: "Jes, ŝi eĉ preskaŭ atingis la olimpiajn ludojn." Anja: "Nu, kaj vi kune trejnkuris, ĉu?" Mi: "Ĉu mi? Ne, ŝi kuras tro rapide ..." Ŝi: "Vi jam amoris kun ŝi, ĉu?" Mi: "Ne, denove ŝi kuris tro rapide ..." Anja: "He, karulo ..."

Anja kuŝis surventre. Mi masaĝis al ŝi la dorson, poste la postaĵojn. Kun fingro mi serĉis la malantaŭan truon. Mi metis masaĝan oleon sur ŝian postaĵon, kaj mia fingro eniris al ŝi la etan truon. Ŝi ĝemetis. Mi: "Ne malplaĉas al vi, ĉu?" Ŝi: "Ne. Plaĉas." (Jam antaŭe mi metis fingron en la truon de Anja.)

Mi: "Mi deziras tiel amori kun vi. Je la malantaŭa truo." Anja: "Bone, mi tion permesas al vi." Mi: "Sciu ke mi ne deziras dolorigi vin." Ŝi: "Ne doloras al mi se vi faras ĝentile." Mi: "Ĉu vi estas certa? Vi ne provis, ĉu?" Ŝi: "Jes, mi provis." Mi: "He, ne kun mi, ĉu?" Anja: "Ne kun vi, karulo. Ankoraŭ ne."

Ĉu Anja provis kun alia ulo? Kun kiu? Ĉu kun Antonio. Mi perdis mian erektiĝon. Anja: "Venu, karulo." Mi: "Ankoraŭ ne. Atendu." Ŝi: "He, vi ne deziras pro tio ke mi jam spertis anusan sekson kun alia ulo?" Mi: "Vi ne komprenas." Ŝi: "Kiel mi povas kompreni. Vi amoris kun la duono de la ulinoj de la urbo kaj deziras amori kun la alia duono, kaj mi ankoraŭ deziras amori kun vi."

Kion diri? Anja karesis al mi la ilon, poste malrapide permanis ĝin. Mi orgasmis inter ŝiaj manoj.

Poste ni trinkis la reston de la ruĝa vino, kaj malfermis novan botelon. Mi: "Mi ne amoris kun la duono de la ulinoj de la urbo. Mi pensas tion ke mi eĉ ne deziras amori kun la triono." Anja: "Mi scias tion. Pardonu al mi." Mi: "Ĉu kun Antonio?" Ŝi: "Ne, ne kun Antonio."

Hejmen

La fratinoj vojaĝis for, hejmen. Kiam naskiĝos la bebo? Ĉu la 11-an de septembro? Ne sempre estas feliĉa tago. Verŝajne Adriana devas atendi ankoraŭ semajnon. Ankaŭ Anja estis en la flughaveno. Poste ni kune reveturis al la urbo. Mi: "Kaj nun, kion?" Anja: "La lasta aŭtobuso jam veturis for." Ni iris hejmen. Anja, dormeme, ŝranke fine retrovis la malnovan piĵamon. Ŝi senvestiĝis kaj surmetis la pantalonon. Ŝi tuj kuŝiĝis sub la kovrilo. Mi surmetis la supraĵon. Kiam mi enlitiĝis, Anja jam dormis.

En la mateno Anja staris antaŭ la dormoĉambra fenestro, en piĵama pantalono, nudbrusta, rigardante la parkon. Poste ŝi iris en la kuirejon. Mi ellitiĝis, kaj retrovis ŝin en la kuirejon, ankoraŭ nudbrusta. Ŝi jam startigis la kafomaŝinon.

Mi ne plu memoras la ordon de la tagoj. Kun Flavio mi rigardis la konkurson pri altosaltado kaj aliajn olimpiaĵojn. Mi ĝojiĝis pri la belga ulino. (Ĉu Emma Green estas la fratino de Eva Green?) Mi, vole-nevole: "Se la Dolfeno - " Flavio: "Honeste, estas du metroj kaj kvin centimetroj. Neniun ŝancon!" Mi deziras aĉeti novan televidilon, HD-kvalitan. Laŭ Flavio estas stultaĵo: por vidi la kvalitojn de HD-aĵo, oni devas stari je 10-centimetra distanco al la ekrano. Kaj je tia distanco verŝajne ne eblas komplete ĝui la larĝecon de 47-cola ekrano.

Kun Anja mi malplenigis botelon da ruĝa vino. Poste alian. Cetere trian. Mi: "Ĉu vi memoras tiun tagon?" Anja: "Kiun tagon?" Mi: "Tiun tagon. Mi serĉis la Dolfenon. Kiam mi revenis hejmen, vi estis ĉi tie, kun Renata?" Anja: "Ĉu dolfeno? Amuze." Mi: "Ĉu vi vere estis ĉi tie?" Ŝi: "Kiam?" Mi: "Tiun tagon. Kiam mi revenis." Anja: "Ĉu vi revenis de dolfeno?" Mi: "Jes. Vi estis tre ebria." Ŝi: "Ĉu ebria? Se mi ebriiĝis, mi tutcerte ĉeestis. Logike." Mi: "Ĉu vere?" Anja: "Mi estis ĉi tie, dum nokto. Mi rigardis vin dum vi dormis. Mi deziris enlitiĝi." Mi: "Kial vi ne enlitiĝis." Ŝi: "Mi sidis sur la planko. Tutan nokton."

Poste ni enlitiĝis. Anja forgesis surmeti la piĵaman pantalonon. Ŝi eĉ forgesis demeti al si la kalsoneton. Ni dormis gedue.

Alian tagon ni amoris. Ĉu la mamoj de Anja nun estas pli grandaj? Eble. Eble pli maturaj. Mi rigardis la kiseman buŝon de Anja. Mi lekis al ŝi la pubon. Jen eta ŝveliĝaĵo je la lipo de Anja. (Nedanĝera, laŭ Anja.) Ŝi rajdis min. Mi mordis al ŝi la cicojn.

Iun matenon, kiam mi apenaŭ vekiĝis, Anja demandis: "Kiu estas la Dolfeno?"

Semajnfine

Tina alvenis vendrede, je la oka. Mi deziris tuj amori kun ŝi, post la kampadeja restado dum kiu nur Renata sukcesis enlitiĝi kun Tina. La ĉeesto de Anja iel-tiel baris al mi la vojon. Sed Renata prenis la manon de Tina kaj diris ŝin en la direkton de la dormoĉambro. Al mi: "Vi okupiĝi kun Adriana!" Bone, ni denove rigardis reelsendon el Ĉinio. Adriana kompreneble ne estas stultulino. Ŝi scias tion kion faras ŝia fratino. Sed Renata, la pudemulino, ne deziras kompreni tion.

Kiam mi fine atingis la dormoĉambron, post la foriro de Renata, Tina estis varma kaj ŝvita. Mi: "Ĉu ŝi donis al vi orgasmon?" Ŝi: "Jese ..." Mi lekis al ŝi la pubon kaj ŝi orgasmis denove. Poste ŝi rajdis min, malrapide, dum mi knedis al ŝi la etajn mamojn.

Poste, kiam Adriana enlitiĝis, ne tro malfrue, ni kun Renata kaj Tina kuniĝis en la dormoĉambra lito. Tina kuŝis surventre, kaj mi masaĝis al ŝi la postaĵon. Mi karesis al ŝi la malantaŭan truon, ŝajne tio ne malplaĉis al ŝi. Mi: "Ĉu plaĉas al vi anusa sekso?" Tina: "Plaĉas ..." Renata: "Mi petas, se vi deziras anusan sekson, bone, atendu ĝis kiam vi estas gesolaj, ne en mia ĉeesto." Mi iasence komprenis tiun peton. Tina rakontis pri tio, ke ŝi iam, almenaŭ unufoje, dezirus du virojn, unu en la antaŭan kaj unu en la malantaŭan truon. Renata: "He, ulino, vi kreviĝus! Ĉu gehomoj vere faras tiel?" Mi: "Kaj tion vi ankoraŭ ne provis, ĉu? Kial ne?" Ŝi: "Mi estis provonta, iam. Jen mi kun du uloj: mi preparis ĉion, tre praktike, kaj diris al unu el la uloj: mi deziras vin en la malantaŭan truon, ĉar vi havas la plej malgrandan kacon." Mi: "He, vi ne diru tiaĵon al ulo!" Tina: "Ĝuste. Li ege ofendiĝis. Kaj ĉio fiaskiĝis. Tiel mi ankoraŭ ne provis." Mi lekis al Tina la interfermuraĵojn dum mi perfingre karesis al ŝi la malantaŭan truon, sen tio ke Renata vidu.

Sabate mi vizitis Mandy-n. (Mi supozas tion ke Tina kaj Renata pasigis la tempon enlite.) Unue mi serĉis la bluan pordon de la Dolfeno. Denove mi trovis nur la kunĉambranino. Tiun fojon ŝi estis vestita, kaj mi ne kredas ke ŝi rekonis min. Mi: "Kie estas la Dolfeno?" La mallongharulino: "Kiu estas la Dolfeno??" Mi diris la nomon. Ŝi altigis al si la ŝultrojn. Ktp. Mi iris al Mandy. La haretoj jam denove kaŝumis al Mandy la pubon. Mi rakontis tion ke mi vidis, antaŭ kelkaj tagoj, sur la Placo, japanan turistinon kun akselaj haroj. Ŝi portis blankan, senmanikan bluzeton. Kiam ŝi altigis al si la brakon kaj montris al io ajn, mi vidis ŝian akselon. Verŝajne ŝi ne razis al si la akselojn post kiam ŝi forlasis Japanion. Ekscitiga vido. Plaĉas al mi japaninoj.

Dimanĉe ni kun Renata kaj Adriana tagmanĝis ĉe Tina kaj Katarina. La ulinoj preparis la manĝaĵojn. Kio estas? Tina: "Ĉina specialaĵo, olimpia. Azena penizo kun rizo." Katarina: "He, ĉesu tion, vi, ni havas gegastojn." Mi: "Mi ne vidas la rizon." Inter Renata kaj Katarina estis iom streĉita etoso, sed al mi ŝi estis tre ĉarma. Verŝajne ŝi supozis tion ke Renata enlitiĝis kun ŝia kunulino, dum ŝi ne supozis tion koncerne min. Ni parolis pri piedpilko, kaj evidentiĝis ke ni same malmulte komprenas de tiu ludo. Ni ĉiuj trinkis vinon, krom Adriana, kiu nek trinkis nek manĝis. Renata nur parte tradukis la konversacion, kaj Adriana verŝajne forte tediĝis.

Tina kaj Katarina deziras infanon. Mi, poste, al Renata: "Kial ili ne simple adoptu la infaneton de Adriana?" Renata kompreneble furioziĝis. Mi iris al Mandy. Mandy: "He, kial vi diras tiaĵojn?" Mandy, poste: "Ĉu ili ne demandis al vi ĉu vi dezirus esti la patro de ilia infaneto?" Mi: "He, vi ne seriozas! Mi ne deziras esti la patro de infano, eĉ ne de infano de du lesbaninoj!" Ŝi: "Trankviliĝu, vi. Nu, kion fine vi deziras?" Mi altigis al mi la ŝultrojn. Ni pasigis tempon en la lito, sub la kovrilo. Ni ne amoris, sed mi knedis al ŝi la mamojn kaj fingre serĉis al ŝi la truon. Ni kisiĝis. Mandy: "Nun ĉesu. Mi deziras dormi." Bone, ni dormis, gekune.

Lude

Dum la lastaj tagoj de nia kampadeja restado, nun jam antaŭ semajno, mi multe paroladis kun Anja. Pri kio? Nu, kompreneble pri ĉio. Ni iris ĉirkaŭ la lako, man-en-mane, genudaj. Ni ĉirkaŭbrakiĝis kaj mi gustumis la bonodorojn de Anja, la someran ŝviton, preskaŭ sekigita per la varma suno.

Ni amoradis. Mi lekis al Anja la allogajn interfemuraĵojn. Ŝi suĉis min. Ni sesdeknaŭis. Anja rajdis min. (Anja nun nomis tion "vakerina pozicio". Mi antaŭe ne aŭdis tiun esprimon.) Dum tiuj tagoj mi nur unu fojon amoris kun Renata (dum Anja kaj Adriana pasigis la tempon apud la lako).

Anja parolis pri Adriana: "Ŝi devas foriri." Mi: "De la kampadejo?" Anja: "De la urbo, de la lando, hejmen." Mi: "Mi pensis tion ke plaĉas al vi Adriana?" Anja: "Ĝuste. Plaĉas al mi. Tial." Bone, mi komprenas. Mi: "Vi parolu kun Renata, ĉu?" Anja kapjesis.

Finiĝis miaj ferioj. Mi denove tediĝas en la laboreja pejzaĝo kie ĉio nun ŝajne ŝanĝiĝas. Ĉu mi laboros ĉe Ekonomio? Nun eble eĉ verŝajne. Mi paroladetis kun Elizabeta pri tio, kampadeje. Jes, Elizabeta pasigis tempon en la naturista kampadejo. Kaj, jes, mi ŝatus labori kun Elizabeta. Ni atendas la eldiron de Lada, lunde. Sur la muro de la Akceptejo ankoraŭ pendas komputila elprintaĵo kun la nomo de la Rufulino. (Sed neniu poŝtkarto. Nu, la rufulino jam revenis al la urbo, tion mi scias.)

Denove mi amoris kun Renata. Mi petis al ŝi ke ŝi rajdu min: "Vakerina pozicio." Renata: "He, enlite ne diru al mi la vortaĵojn de Anja!" Nu, mi prenis Renatan de malantaŭe. Poste ŝi vere rajdis min ("Se tion vi deziras ... ") Fine mi orgasmis inter ŝiaj mamoj.

Kun Flavio mi televidile rigardadis kelkajn konkursojn de la olimpiaj ludoj de Ĉinio. La naĝantoj portas kostumojn kiuj kaŝas preskaŭ la tutan korpon. Kie iras la mondo? (Laŭ Flavio la kialoj estas akvodinamikaj, ne moralaj.) Bone, mi ne deziras rigardi nudajn virojn, sed la virinoj bedaŭrinde ankaŭ portas tiajn kostumojn. Laŭ Flavio la Dolfeno ne partoprenas la olimpiajn ludojn. ("Mi ĵuras je la Petveturanta Gvidisto al la Galaksio! Honeste!") Se la Dolfeno vere ne estas en Ĉinio mi devas tuj retrovi ŝin. Verŝajne nun ŝi deziras nek trejni nek televidile rigardi la konkurson pri altosaltado (aŭ aliajn ludojn de la Olimpio).

Dum Flavio rigardadis naĝiston kiu laŭdire venkis jam sepfoje, Jana permesis al mi ke mi tuŝetu al ŝi la mamojn. Poste ŝi foriris, kaj mi revenis al la televidilo.

Anja

Anja vizitis nin en la kampadejo. Fine do Renata sukcesis persvadi ŝin. Kiom da fojoj mi vidis Anjan nuda? Nun ŝi kaŝis al si la subventron malantaŭ seĝo, aŭ kun krucigitaj brakoj kovris al si la ĉebruston, kiam mi rigardis ŝiadirekten. Nu, kiam lastatempe mi vidis Anjan? Nur kiam ni ĉirkaŭbrakiĝis ŝi momente malfermis sin al mi.

Anja okupiĝis kun Adriana. Inoj ĉiam okupiĝas pri gravedulinoj. Kiam, kampadeje, Adriana senvestiĝis, oni havis pli bonan impreson pri ŝia granda ventro.

Renata, poste: "Anja deziras dormi ĉe vi." Mi kapjesis. Ĉu en la alkovo? Renata: "Ne, la alkovo estas mia teritorio ..." (Ĉu Renata estas birdo?) Bone, ni povas uzi la alian dormoĉambron, neniu problemo, la sola tasketo estas movigi Adrianan en la alkovon. Ne ĉiam estas facile movigi Adrianan, sed tiun fojon ŝi senvorte akompanis sian fratinon.

Anja: "Saluton, karulo." Ni glitiĝis sub la kovrilon de la lito. Anja leĝere permanis al mi la ilon, dum ni kisadis. Mi palpis al ŝi la karajn mametojn. Poste ni amoris.

La sekvan tagon ankaŭ Tina vizitis nin, malgraŭ ŝiaj vortoj pri seksumado kaj nudeco. Tina, mallaŭte al mi: "He, tuj ĉe la enirejo mi ekvidis ulinon kun kiu mi dezirus amori." Poste Renata kaj Tina retiriĝis al la alkovo, mi supozas ke ili amoru. Mi kun Anja kaj Adriana faris promenon ĉirkaŭ la lago.

Tiun nokton Tina dormis sur la teraseto, sur ekstra matraco. (La bangalego de Renata ne havas pli ol kvar litoj.) Eble ŝi tuj proponis la teraseton, esperante pri tio ke ŝi tiel povus retrovi la ulinon kiun ŝi ekvidis ĉe la enirejo.

Adriana

Mi atendis Adrianan en la flughaveno. (Renata restis en la kampadejo.) La aviadilo malfruis. En la flughaveno troviĝis ankaŭ Flavio, kun Jana, kiu ankaŭ atendis Adrianan. Bone, Flavio kompreneble estas la edzo de Adriana, sed al mi ne ŝajnas saĝe atendi kun amantino la gravedan edzinon. Feliĉe Jana komprenis tion (Rusio estas kultura lando) kaj ni sukcesis turnigi Flavion. Flavio kaj Jana iris hejmen, kaj mi sola atendis la alvenon de la aviadilo.

Kiam mi fine ekvidis Adrianan, ŝia ventro estis malpli granda ol tio kion mi antaŭe imagis al mi. Sed la sepa monato fine ne estas la naŭa monato, eble jen ĉio. Ni ĉirkaŭbrakiĝis kaj veturis reen al la urbo. Estis malfacile paroli kun Adriana. Ekzemple, ŝi jam forgesis eĉ la korelativan tabelon. Tial ĉiuj ŝiaj eldiroj estis malfacile relativeblaj. Cetere, tiun nokton, mi ne deziris resti sola kun Adriana. Mi telefonis al Mandy. Feliĉe, kiam ni revenis hejmen, Mandy jam sidis antaŭ la pordo.

Adriana tuj enlitiĝis. Mi sidis sur la teraso, kun Mandy. Ni trinkis botelon da ruĝa vino. Mandy: "Vi amoris ankaŭ kun ŝi, ĉu?" Mi: "Jese." Ŝi: "Vi ne estas la patro de la infaneto, ĉu?" Mi: "He, mi pensas ke ne." Mandy: "Ĉu vi ne estas certa?" Mi: "Flavio estas la patro de la infano." Ŝi: "Vi fine certas pri tio, ĉu?" Mi: "Kompreneble." Mi pensis pri tio ke ankaŭ Mandy amoris kun Flavio. Verŝajne ŝi ankaŭ amoris kun aliaj uloj, sed tio ne estas mia afero, ĉu ne?

Mi: "Kial vi ne akompanos nin al la kampadejo?" Mandy: "Mi preferus resti ĉi-tie. Mi ĉiam deziras tian terason." Mi: "Bone, vi restu ĉi-tie. Kial ne? Vi povas sunumi nuda sur la teraso sen tio ke ĉiuj vidas vin." Mandy: "Jes, mi pensas tion ke mi deziras sunumi min nuda ĉi-tie." Mi donis al ŝi la ŝlosilojn de la loĝejo. Ŝi: "He, dankon."

Ni amoris. Ŝi: "He, vi ne rerazis al vi la akselojn ..." Mi: "Verŝajne vi pravas. Kaj vi ne rerazis al vi la piĉon." Mi metis fingron en la ujon de Mandy kaj komencis leki ŝin. Kompreneble ne estas problemo ke ŝi dormas en mia lito, sed mi esperas ke Mandy ne invitas aliajn ulojn en mian liton. Samtempe la penso pri tio ekscitigis min. Ĉu ankaŭ Mandy amoris kun tiu islanda profesoro? Mandy suĉis min, poste mi prenis ŝin de malantaŭe. Mi rigardis ŝian dorson kaj forte orgasmis.

En la mateno mi kun Adriana reveturis al la kampadejo, dum Mandy restas en la loĝejo. Pluvegas.

Kampadeje

Ni loĝas en nova bangalo ĉe la lago, tuj apud la plaĝo: kvar litoj, grandlita alkovo (ni elektis la alkovon), banejo, kuirejeto, televidilo, interreta konekto. (Kiel Renata sukcesis kapti tiun perlon? Ĉu ŝi enlitiĝis kun la pozedanto? Mi esperas ke ne. Cetere, la pozedanto estas virino, miascie. Nu.)

Kun Udo kaj Rumi ni inspektis la tendaron de germanaj gejunuloj apud la lago. Udo parolis kun la geuloj, dum mi kapjesadis kaj rigardadis la ulinojn. Unu el ili havas vere neimageblajn mamojn. (Ŝi laŭdire estas el Osnabruko.) Kaj Rumi, kion faris? Verŝajne la uloj tiom rigardis al ŝi la traboraĵojn, ke ŝi revenis al Renata. (Renata, poste: "Rigardi, jes. Rigardadi, ne." Mi: "He, estas la unua tago ...")

Ĉu ĉi-jare la restoracio havas nudbrustajn kelnerinojn? Ne, kiel pasintan jaron: vestitajn kelnerojn. Cetere, ĉiuj estas nudaj. Estas nature naturista kampadejo.

Ĉe la restoracio mi ekzamenis la landajn standardojn. Mi tuj ekvidis la blua-blanka-ruĝa krucaĵo de atlantika insulo: "He, via mezislanda arkeologo estas ĉi-tie!" Renata: "Aŭskultu, li ne estas ĉi-tie!" Mi: "Kiel vi scias?" Ŝi: "Ekzistas pli ol tricent mil islandanoj. Sed konsentite, mi ne scias. Vi ne povas uzi tion kontraŭ mi, he!" Mi: "Bone, vi pravas. Pardonu al mi." Mi kisis al Renata la nukon. Aliaj standardoj: germana, belga, nederlanda, sveda, brita, usona, pola, franca, irana, bulgara, ĉina. (Verŝajne kelkaj ĉinoj jam tediĝis de la olimpaj ludoj. Kaj verŝajne kelkaj nederlandanoj jam tediĝis de la UK-o de Roterdamo.)

Ni rigardis televidon (kie ĉiuj ankoraŭ estas vestitaj), poste ni amoris en nia alkova litego. (Rumi kaj Udo jam reiris al sia kabano.) Renata suĉis min, longtempe, malrapide, poste mi prenis ŝin de malantaŭe, dum ŝi apogis sin kontraŭ la alkova barilo. Fine ŝi rajdis min. Post la amorado ni plonĝis en la malvarman akvon de la lago.

En la mateno Renata plendis pri tio ke ŝi la tutan nokton aŭdis sonojn el la tendaro. Mi: "Kiajn sonojn?" Ŝi: "Tiajn sonojn." (He, metu vakson en viajn orelojn.)

Tina

Kiam mi revenis hejmen, ĉi-foje, mi kompreneble tuj rekonis la kunulinon de Renata: Tina denove kuŝis sur la teraso. Tiun fojon ŝi ne ŝtariĝis. Mi vidis ŝian nudan postaĵon, ŝi estis tute nuda. Mi memoris la vortojn pri nudeco kiel invito al amorado.

Mi duŝadis. Kiam mi revenis al la teraso, Tina jam surmetis kalsoneton. (Ne la grandan, nigran de la antaŭa tago, sed verdan ŝnurkalsoneton.) La du inoj paroladis, ŝajne pri interesa temo. Mi: "Pri kio vi parolas?" Renata: "Inaj aferoj." Tina, ridetante: "Renata parolis pri la orfiŝoj ..." (Mi supozas tion ke la ulinoj parolis pri la nova lun-taso de Renata. La orfiŝoj, ĉu? Ne estas orfiŝoj. En la vendejo oni ne havis bluan orfiŝon. Tial mi ne aĉetis orfiŝojn. Poste mi demandis pri pingveno, kaj la buldogo forpelis min el la vendejo. Kial Renata rakontas al Tina pri la orfiŝoj?)

Ni tagmanĝis. (La inoj denove vestiĝis.) Ĉu Tina ankaŭ uzas lun-tason? Nu, estas novaĵo al mi. Eble ĉiuj inoj faras tiel. Poste ni reiris sur la terason. La inoj senvestiĝis. Tina denove demetis la kalsoneton. Dum momento ŝi sidis sur la tuko, kun la genuoj fleksitaj, la gamboj dise, kaj mi rigardis ŝian nudan pubon. Razita, ne estis surprizo.

En la vespero ni iris en la dormoĉambron. Mi karesis al Tina la haŭton, dum ŝi leĝere permanis al mi la ilon. Tina lekis al Renata la interfemuraĵojn. Poste mi amoris kun Tina. Ŝi rajdis min, kaj mi ame alrigardis ŝiajn etajn mamojn.

Kiam mi vekiĝis ĉi-matene, la du inoj ankoraŭ dormis apud mi. Verŝajne ili ankoraŭ pasigas la tempon en la lito. Sur la teraso pluvas. Kaj morgaŭ komenciĝos miaj ferioj!

Fremduline

Hieraŭ kiam mi venis hejmen, mi trovis Renatan sur la teraso kun junulino kiun mi ne tuj rekonis. Ili kuŝis sur tukoj, sunumante. La fremdulino stariĝis kaj leĝere ĉirkaŭbrakis min: "He, ĉu vi ne rekonas min?" Nu, estis Tina, la belulino de la orgia nokto. Ŝi portis nigran kalsoneton, sufiĉe grandan, cetere nenion. Plaĉis al mi la vidon de ŝia eta ĉebrusto.

Ni tagmanĝis. (La du inoj revestiĝis.) Ni parolis pri la fiaskigita orgio. La loka ĵurnalo jam publikigis la artikolon de la ĉeestinta ĵurnalisto: li priskribis la drinkan diboĉon kaj esprimis sian surprizon pri la manko de nudeco, seksumado ktp. Mi pensas ke li bone kaptis la etoson, sed la artikolo ne plaĉis al Renata. Tina altigis al si la ŝultrojn: "Venu la venontan fojon. Tiam estu pli da kondomoj kaj malpli da drinkaĵoj."

Mi demandis al Tina ĉu ŝi havas amikon. Ŝi: "He, mi havas amikinon." Evidente ke ŝi vivas kun alia ino: "Ŝi estas lesbanino, mi estas ambaŭseksemulino. Eble mi preferas inojn, sed foje ankaŭ ulojn." Laŭ la maniero kiel Tina kaj Renata rigardis unu la alian mi nun ne plu dubis pri tio ke ili kune pasigis la tagon, enlite.

Poste ni denove iris sur la terason. La inoj senvestiĝis, sed Tina ankoraŭ ne demetis la kalsoneton. Renata rakontis pri nia venonta vizito al la naturista kampadejo. Ĉu Tina vizitos nin? Ne, Tina ne vizitos nin: "Nudismo, ĉu? Por mi nudeco estas ligita al seksumado." Ŝi je kelkaj centimetroj malaltigis al si la randon de sia kalsoneto, poste rekaŝis al si la haŭton: "Tiel nudeco estus invito al amoro, ĉu ne?"

Rumi

Dum la semajnfino vizitis nin Rumi la bulgarino kaj Udo la germano. Lundon ili veturos al la naturista kampadejo kie ili pasigos grandan parton de la somero. Venontan lundon ankaŭ ni kun Renata ekokupos nian kampadejan bangalon.

Bone, Rumi kaj Udo alvenis vendrede, malfrue. La bulgarinon mi vidis vestita la unuan fojon, eĉ vere. Udo proponis germanan bieron, sed pensante pri la vinaj orgioj de la pasinta nokto, sufiĉis al mi unu botelo. Ni tuj enlitiĝis, kaj mi ekdormis kiam mia kapo trafis la kusenon.

Sabate, agrable malfrue, ni havis verdan matenmanĝon, nudaj sur la teraso. Ni parolis per vortoj el diversaj lingvoj. Rumi ankoraŭ havas sian umbilikan traboraĵon, cetere duoblajn traboraĵojn je la cicoj: stangetoj vertikale kaj horizontale. Treege bele. Poste ni iris en la urbon. Ni vizitis Flavion. Rumi parolis kun Jana, ŝajnas ke bulgarinoj kaj rusinoj posedas multajn komunajn vortojn. (Ĉu rusoj kaj bulgaroj havas komunajn vortojn? Tion mi ankoraŭ ne scias.)

En la vespero ni fine konsumis la germanan bieron. Dimanĉon, matene, mi trovis Rumi-n en la banĉambro. Ŝi demetis la traboraĵojn dum ŝi lavis al si la mamojn. Poste ŝi remetis la stangetojn. Ekscitiga vidaĵo. Rumi faris demandon koncerne plaĝretpilko. (Kion ekzakte? Mi ne scias.) Ŝi altigis al si la manojn kvazaŭ ekbatante pilkon. Ŝiaj mamoj bele moviĝis. Mi kapjesis plurfoje. Poste ni matenmanĝis.

Malseke

Amuze malseka ĵaŭdo, sed unue vendrede: Mi demandis al Flavio pri tio ĉu li vidis la Dolfenon dum la elsendo el la atletika konkurso de Romo. Flavio ne vidis ŝin. (Mi: "Ĉu vi ne vidis ŝin? Vi ne rigardis la elsendon, ĉu?" Flavio: "Aŭskultu, ŝi ne partoprenis. Cetere, vi maltrafis la mondan rekordon de Isinbajeva ..." Laŭ mi, f-ino Isinbajeva ne estas altosaltantino. Ŝi uzas longan bastonon, tiele kompreneble saltado ne estas problemo.) Laŭ Flavio la Dolfeno nun estas en Tibeto. Ĉu Tibeto vere estas parto de Ĉinio? He, mi ne scias.

Bone, ĵaŭdon. Pluvegis, kaj ni kun Renata veturis aŭtobuse tuj ekster la urbon, al vilaa areo, kie okaziĝos la orgioj. Malofte mi estas en tiuj vilaaj areoj. Renata diris tion ke prezentiĝos drinkaĵoj, sed proponis ke mi ne tiom drinku. Mi: "Multekoste, ĉu?" Ŝi: "Ne. Estas senpaga vojo al neniu amorado." Mi: "Mi pensas tion ke mi preferas la botelojn. Almenaŭ hodiaŭ." Renata: "He, ĉesu! Ĉeestas inoj kiuj deziras amori kun vi. Pensu pri tio ..." Mi iomete pensis pri tio. (Nun fine silentis la du maljunulinoj sur la antaŭa benko. Verŝajne ili komprenis tion kion diris Renata, malgraŭ tio ke ili estas sufiĉe surdaj.)

Franka, nudbrusta, portis ŝtrumpojn kaj ĵartelon. Cetere, ĉiuj estas vestitaj. Mi tuŝis al Franka la mamojn dum ŝi rigardis en miajn okulojn. Mi ne dubis pri tio ke ŝi estas unu el la inoj kiuj deziras amori kun mi. Kie estas la boteloj?

Ĝoni la Vakero montris al mi la trinkaĵojn. Poste li foriris, verŝajne ankaŭ li palponte al Franka la mamojn. Mi ne vidis Ivanon. Ĝoni la Vakero, ĉu? Mi, al Renata: "Ĉu?" Ŝi: "Nu, foje. Kion?" Ni sidiĝis en sofo, parlante kun junulino, kiun evidente konis Renata. Sufiĉe bela, malgrandaj mamoj. Nu, certe ulino kun kiu dezirus amori mi.

Ĉeestis ĵurnalisto de la loka ĵurnalo, kun gazetara fotisto, kiu faris artikolon pri la orgia kulturo pro ilia ĵurnalaĉo. La ĵurnalisto demandis al mi: "Nu, kial oni ne senvestiĝas? Ne estos orgioj, ĉu?" Mi: "Verŝajne kaŭze de via fotisto." Mi ne pensas ke li komprenis tion. Male, ni gustumis la trinkaĵojn.

Denove ni paroladis kun la belulino de la malgrandaj mamoj. Ŝi nomiĝas Tina. Mi memoras tion ke ŝi tre bone odoras. Dum momento ni palpis al ŝi la etajn mamojn, Renata la dekstran, mi la maldekstran. Ŝi ekridis kaj trinkis el mia glaso.

Laŭ Renata, Franka poste amoris kun la fotisto, dum la ĵurnalisto ebriiĝis tiom ke li ekdormis malantaŭ la sofo. Mi denove parolis kun Ĝoni la Vakero, sed mi ne plu povas memori tion pri kio ni parolis. Mi ĉirkaŭbrakiĝis kun Tina dum Franka provis kapti mian atenton. Ŝi nun estas vestita kaj mi ne plu deziras palpi al ŝi la mamojn. He, mi pensas ke mi trinkis sufiĉe da biero kaj ruĝan vinon dum tiu nokto. Fine ni kun Renata veturis al la urbo kun ulo, eble li estas la direktoro de la urba banko, aŭ almenaŭ tion li diris. Ankoraŭ pluvegis.

Sapo

Renata havas islandan sapon. Mi vidis ĝin jam antaŭ monatoj, kiam Renata petis ke mi lavu al ŝi la dorson, uzante tiun sapon. Ĝi enhavas algojn kaj vulkanajn mineralojn el la varmaj fontoj de Islando, kiuj (laŭ Renata) purigas kaj nutras la haŭton. (Renata: "Palpu al mi la postaĵon. Molhaŭta, ĉu ne?" Jes, tiam mi tuj konstatis ke ŝia haŭto estas pli mola ol antaŭe. Verŝajne ŝi ĵus aĉetis la sapon.)

Nun, kiam mi eksciis pri la profesoro pri mezorienta arkeologio, mi denove vole-nevole ekpensis pri la sapo, kaj facile retrovis ĝin en la banĉambro. Vere, la haŭto de Renata ĉiam estas same mola. Verŝajne ŝi ĉiutage lavas al si la sidvangojn kun tiu sapo.

Mi: "Ĉu tiun donis al vi via islandano?" Renata: "Ne ... cetere, li ne estas mia islandano. Li estas mia profesoro de mezorienta arkeologio." Mi: "Ĝuste." Renata. "Se tio interesas al vi, mi petis al li ke li traduku la islandan tekston de la pakaĵo." (Ŝi denove menciis la vulkanajn mineralojn kaj la algojn.)

Mi: "Ĉu ankaŭ li partoprenos la grupseksajn orgiojn?" Ŝi: "Kion?" Mi: "La profesoro mezislanda kaj lia bela edzino tridekkvinjaraĝa." Renata: "Ne, mi estas certa pri tio ke ne." Mi: "Kial ne?" Ŝi: "Nu, eble tion ne interesas al ili, ĉu?" Mi: "Bone, vi jam sukcesis konvinki min pri tio ke mi nepre ĉeestu tiujn orgiojn. Estos ĵaŭde, ĉu ne? Kial vi ne venigu ankaŭ ilin?" Ŝi: "Kial vi diras ĉi-ĉion?" Mi: "Eble plaĉus al mi vidi lian edzinon ..."

Renata: "Venu, karulo. Ĉesu tion." Ŝi kuŝiĝis sur la lito, surventre, kaj mi kisis al ŝi la du sidvangojn dum mi pensis pri la edzino de la profesoro, kiun mi ankoraŭ ne vidis. Poste Renata suĉis min. Fine, kiam ni amoris, mi jam forgesis pri ĉiuj aliaj inoj de la mondo. Ni orgasmis samtempe.

Renata, poste: "Ĉu mi diris tion ke mi invitis Anjan al la kampadejo?" Mi: "Ne, tion vi ne diris. Kaj Anja, kion diris?" Renata: "Nur tion ke ŝi devas pripensi la aferon." Ĉu Renata denove deziras kunigi la tutan mondon en tiun kabanon de la naturista kampejo? Mi: "Kaj Adriana, ĉu?" Renata: "Jes, Adriana." Mi: "Kaj Golo, ĉu?" Renata ekridis: "Ĉu Golo?" Mi: "Kial vi ne demandas al li?" Ŝi: "Bone, mi demandos al li. Certe ke mi demandos al li."

Haroj

Al Mandy ŝajne tre plaĉis mia nova frizaĵo: "He, mojose ..." Tio estis antaŭ pli ol semajno, kelkajn tagojn post mia lasta vizito ĉe Dinjo. Mandy: "Ĉu vi faris tion mem?" Mi: "Ne, tion faris profesia frizistino. Baldaŭ ŝi ne plu estas profesia frizistino, sed nun ŝi ankoraŭ estas." Mandy: "Nu, ĉiaokaze." Mi glitis miajn manojn tra ŝia longa hararo dum mi rigardis ŝiajn razitajn akselojn. Mandy: "Kion vi pensas? Ĉu ankaŭ mi devus forrazi al mi ĉiujn harojn?" (Mi imagis al mi Mandy-n, kun senhara kapo.) Mi: "Laŭ mi, sufiĉas la akseloj."

Mandy: "Kaj inter la femuroj, ĉu?" Mi: "Se vi volas." Ŝi: "Eble iun tagon." Mi: "Se vi volas, mi povus eĉ forrazi al vi tiujn harojn. Eĉ nun kaj ĉi-tie" Ŝi: "Pri tio mi ne dubas. Eĉ ne." Mi: "Ĉu vi ne volas?" Ŝi: "Bone, se mi post povas forrazi al vi al akselajn harojn ..." Mi: "Nu, kial? Uloj ne forrazas al si la akselajn harojn!" Mandy: "Kial ne? Al mi tre plaĉas uloj kun senharaj akseloj!" Mi: "Nu, bone ..."

Mandy havigis varman akvon en pelvo, kaj trovis razilon (verŝajne tiun kun kiu ŝi ĉiutage razis al si la akselojn). Mi: "Unue tondilo, poste razilo." Ŝi trovis tondilon: "He, atentu!" Mi: "Ĉu vi pensas ke mi malzorge traktus al vi la piĉeton? Ho, ne!" Malrapide mi fortranĉis al ŝi la plejmulton de la etaj haroj. Mi longe lavmasaĝis al ŝi la subventron kun varma akvo, poste surhavis ŝaŭmon kaj forrazis la reston de la haroj.

Plaĉas al mi la senhara pubo de Mandy. Mi longe lekis al ŝi la nudajn lipojn, ĝis ŝi orgasmis. Sed unue ŝi razis al mi la akselojn. Fremda sento, sed ne malagrable. Mandy: "He, tre bele!" Ŝi mallonge kisis al mi la akselojn, post mordis al mi la pintojn de mia brusto.

Mandy ne plu deziras ke mi pagu ŝian lumonon. Mi trovis la fakturon, kiel ĉiam, sed ŝi forprenis ĝin de miaj manoj: "Mi deziras amori kun vi, sed mi ne deziras ke vi pagu mian lumonon." Mi: "Bone, ankaŭ mi deziras amori kun vi, sed kiel vi trovu monon por la fakturo?" Mandy: "He, tion mi ankoraŭ ne scias." Ŝi ekŝiris la fakturon, por ke mi ne reprenu ĝin. Nun ŝi ĉiaokaze devas peti novan fakturon de la oficejo. Ni amoris, kaj mi orgasmis en la buŝon de Mandy.

Kiam Renata ekvidis miajn akselojn, ŝi altigis al si la brovojn: "Kiu faris tion? Ĉu Dinjo, denove?" Mi: "Ne, tion faris Mandy ..." Renata: "La ĉiesulino de la studanta domo, ĉu?"

La sekvo kompreneble estis longa diskuto. Fine Renata demandis al mi: "Kaj ĉu vi enlitigus kun edzinigita virino?" Mi: "He, tion mi jam faris. Tion vi scias." Ŝi: "Nu, kun kiu?" Mi: "Nu, kun Nataŝa. Tion vi scias." (Mi kompreneble ne menciis Adrianan.) Renata: "Kun Nataŝa, certe. Sed tio estis antaŭ la geedziĝo, ĉu ne?" Mi: "Jes, antaŭ la geedziĝo. Sed ankaŭ post la geedziĝo." Renata altigis al si la ŝultrojn. Mi: "Kaj vi, ĉu vi amoris kun edzigita ulo?" Ŝi: "Jes, amoris." Mi: "He, jen novaĵo! Kun kiu?" Renata: "Vi ne konas lin. Estas mia profesoro pri mezorienta arkeologio. Li estas islandano." Mi: "Kiam, aŭ ĉu estas sekreto?" Ŝi: "Antaŭ naŭ monatoj." Mi aŭtomate rigardis ŝian ventron. Renata: "He, mi ne gravediĝis ..."

Mi provis imagi al mi Renatan kun la profesoro de de mezorienta arkeologio, islandano. Ĉu dika maljunulo, jam senhara? Mi: "Kiom li aĝas? Ĉu pli ol tridek?" Renata: "He, mi ne scias." Mi: "Kompreneble vi scias. Ĉu pli ol kvindek?" Renata: "Bone, li havas kvindek ses jarojn. Sed li estas tre juneca kaj havas edzinon tridekkvinjaraĝan." (Nu, mi ne dubas pri tio. Verŝajne antaŭa studantino.)

Antaŭ naŭ monatoj, ĉu? Kion mi faris tiutempe? Tio estas tuj post nia reveno el la naturista kampadejo, eble antaŭ nia semajnfino en la montaro. Tiutempe mi kompreneble okupigiĝis kun la foresto de Erika. Bone, Renata enlitigis kun sia islandano. Kial ne?

Orfiŝe

Renata portis T-ĉemizon kun teksto, anglalingve: "Mi 'stas virgulino". Mi: "Bela T-ĉemizo, he!" Ŝi: "Dankon. Mi aĉetis tri, diverstekstaj." Ŝi demetis la ĉemizon, ni iris sur la terason, ŝi demetis ankaŭ la mamzonon. Varma sunbrilo en la posttagmezo. Mi: "He, kaj nun vi estas virgulino?" Renata: "Nu, kion? Ŝajnas ke vi hodiaŭ havas la cerbon kaj la memorkapablon de orfiŝo ..."

Mi: "La T-ĉemizo, teksto, anglalingve, ĉu?" Ŝi: "Kaj vi, kiam vi lernis la anglan lingvon?" Nu, mi ne demandis pri tio ĉu estas ŝia tempo de la monato.

Renata, poste, kuŝanta sur la teraso: "Kaj Jana, kion vi pensas pri ŝi? Aŭ eble vi ne memoras ke ŝi akompanis nin al la rokaĵoj ..." Mi: "Ŝi plaĉas al mi. Konsentite." Renata: "Vi deziras amori kun ŝi, ĉu?" Mi: "Nu, ne, tion mi ne pensas. Kaj vi, kion vi pensas pri Jana?"

Renata: "Ŝi ne plaĉas al mi." Mi: "Kial ne? Vi pensas ke ŝi estas spionino, ĉu?" Renata: "Ne, ŝi simple ne plaĉas al mi. Cetere, ne ĉiu ruso estas spiono." Mi: "Jen, ŝi malplaĉas al vi simple pro tio ke ŝi dormas en la lito de Flavio, ĉu?" Renata kuŝiĝis surventre: "Mi ne deziras amori kun Flavio, se tion vi pensas. Konsentite, iam, antaŭ longa tempo, mi sentis deziron pri li. Sed nun ne plu." Mi: "Kaj nun, kial ne plu?" Renata: "Li estas la edzo de mia fratino. Tion ne forgesu."

Dum kelkaj minutoj ŝi parolis pri Adriana. Poste, sen interŝtupo: "Kial ni ne aĉetas ujon kun orfiŝoj?" Foje plaĉas al mi kiam Renata diras "ni", foje malplaĉas. Mi: "Bone, kial ne?" Renata: "Ruĝan kaj bluan." Mi: "La ruĝa estas la ino kaj la blua estas la ulo, ĉu?" Ŝi: "Kompreneble." Mi ne demandis pri flava orfiŝo.

Mi metis sunoleon sur la dorso de Renata. Ŝi: "Kion vi faris en la arbaro?" Mi: "Kiu, kiam?" Ŝi: "Vi kun Jana, ĉu vi ne memoras?" Mi: "Ŝi devis pisi. Tute natura afero. Kaj, se tion vi deziras scii, ankaŭ mi utiligis la eblecon." Ŝi: "Nu, la eblecon de kio?" Mi: "De pisi, kompreneble. Cetere, ŝi unue demandis al Flavio ĉu li povu akompani ŝin. Poste ŝi demandis al vi. Ŝi ne deziris sola iri en la arbaron."

Renata: "Bone, nun mi komprenas. Mi ne komprenis tion kion ŝi diris. Nu, ĉu vi alrigardis kiam ŝi pisis?" Mi: "Renata, honeste, nun mi iras al la Komerca Centro kaj aĉetos du orfiŝojn kun ujo." Ŝi: Ruĝan kaj bluan."

Rokaĵe

Sabate ni kun Renata, Flavio kaj Jana fine revizitis la rokaĵojn. Laŭ Renata oni lastatempe tute silentis pri la rokaĵoj, tiel ke verŝajne ĉiuj jam forgesis pri la fermigaj debatoj. Ĉu ankaŭ Franka akompanu nin? Nu, Renata demandis kaj redemandadis, sed fine Franka, ĉu bedaŭrinde aŭ malbedaŭrinde, decidis ne pasigi kun ni la tagon.

Ni senvestiĝis. Renata malgraŭ ĉio ankoraŭ timis ĉeeston de rigardemuloj, tial ni ekokupis lokon tuj apud la rivero, for de ĉiuj arboj kaj aliaj kaŝejoj. Ankaŭ Jana senhezite tuj nudigis al si la bruston, sed mi vidis tion ke ŝi surpriziĝis komprenante ke ni tute senvestiĝis. Ŝi ne demetis la kalsoneton. Verŝajne Flavio ne rakontis al ŝi ĉion pri la rokaĵoj. Aŭ eble li tion rakontis, kaj ŝi ne komprenis.

Mi ĝuis la vidon de la mametoj de Jana, kiujn mi antaŭe vidis nur dum mallonga brilumo. Fine Jana vidis sufiĉe da aliaj nudaj ulinoj, kaj post plonĝo en la malvarman akvon de la rivero ŝi diskrete demetis al si la kalsoneton.

Mi kun Flavio rigardadis la du inojn kiuj kuŝis surventre sur la bantukoj. He, belaj postaĵoj! Ulaĉo faris obscenan mangeston, sed kiam li ekvidis la reagon de Flavio, li tuj foriris.

Jana, fine, devis pisi. Flavio montris al la plej prokcima parto de la arbaro, sur la alia flanko de la rokaĵoj. Jana: "Vi akompanu min, ĉu?" Flavio kapneis, verŝajne ne komprenante la kialon de tio. Jana demandis al Renata, sed ŝi aŭ ne komprenis aŭ ankoraŭ timis la ĉeeston de rigardemuloj. Fine mi akompanis Janan.

Ni eniris la arbaron. Jana: "Ne rigardu, he!" Ŝi iris malantaŭ arbon kaj sidiĝis sur la kalkanoj. Mi aŭdis la sonon de ŝiaj gutoj kontraŭ la tero. Ankaŭ mi pisis, sur la alia flanko de la arbo. Subite mi ekvidis Janan, veninte de malantaŭ la arbo, kiu rigardis min. Ŝi komplice ridetis al mi, kaj mi sentis la hardiĝon de mia ilo. Ni rapide reiris al nia loko ĉe la rivero.

Posttagmeze, kiam ni revenis hejmen, mi amoris kun Renata. Mi pensis: ĉu Flavio en tiu ĉi momento amoras kun Jana? Tio, kompreneble, ne estas malverŝajne. Mi pensis pri la rigardo de Jana, kaj forte orgasmis. Renata, poste: "La rokaĵoj denove ekscitis vin, ĉu?"

Dinjo

Renata diris: "He, ulo, kial vi forrazis al vi la hararon?" Mi: "Nu, ne faris tion mi. Tion faris Dinjo. Ne plaĉas al vi, ĉu?" Renata: "Ĉu vi vere ekhavis la impreson pri tio ke plaĉus al mi? Ŝi devus perdi sian postenon!" Mi: "He, kio estas al vi? Ĉu estas via periodo de la monato?"

Bone, Dinjo tondis al mi la hararon. Ŝi rakontis tion ke ŝi rezignis pri sia posteno, ekde la fino de la monato. Mi: "Certe, vi mankos al mi. Kiu nun tondos al mi la hararon?" Ŝi premis la mamojn kontraŭ miaj ŝultroj: "Ankaŭ vi mankos al mi ... He, mi donos al vi la numeron de mia mobila telefono." Dinjo transloĝiĝos al alia urbo. Kiam ŝi menciis la nomon de la urbo, ŝi spegule ekvidis mian rideton: "Vi konas tiun urbon, ĉu?"

Dinjo faris proponon: "Mi forrazu al vi la hararon, tiel ke vi ne bezonas tondumadon dum longa tempo. Cetere, mi pensas ke bele aspektus al vi." Mi nature akceptis. Poste, kiam mi pagis, Dinjo donis al mi paperaĵon, kun numero de mobila telefono. La posedantino malbonhumore ekrigardis nin.

Mi amoris kun Renata. Ŝi fermis al si la okulojn, poste: "He, ĉesu, mi ne deziras vidi vin." Ŝi turniĝis, kaj mi prenis ŝin de malantaŭe, gehunda pozicio. Mi ĝuis la alvidon de ŝiaj dorso kaj postaĵo, dum ŝi rigardadis la muron.

Poste ni trinkis botelon da ruĝa vino. Mi: "Mi havas nur du onklojn. Cetere, unu el ili mi ne vidis dum dek jaroj. Mi pensas ke li vivas en Brazilo. Aŭ eble li tute ne plu vivas." Renata: "Mi havas naŭ onklojn. Unu el ili, malgraŭ tio ke li ne estas vera onklo, sed edzo de onklino, pli plaĉas al mi ol la aliaj onkloj." Mi: "Ĉu vi amoris kun li?" Renata: "Kion?" Mi: "Ĉu vi amoris kun tiu onklo?" Ŝi: "He, ne plaĉas al mi kiam vi tiel parolas." Mi: "Nu, pardonu ..." Ŝi: "Rigardu, ne estas mia periodo de la monato. Male, estas via periodo de la semajno."

(Antaŭ kelkaj semajnoj mi ekvidis inon, tra magazena fenestro. Ŝi aspektis kiel la rufulino. Ĉu? Neeble, la rufulino loĝas eksterlande. Poste mi forgesis tion. Hieraŭ mi diskrete demandis ĉe la Akceptejo pri tio ĉu oni ricevis poŝtkarton de la rufulino. La Anserino respondis ke la rufulino revenis post monato, kiam finiĝis ŝia mono. Ŝi nun denove estas en la urbo, verŝajne ŝi trovis novan postenon.)

Mi suĉis al la cicoj de Renata, dum ŝi karesis al mi la nudan haŭton de mia kapo. Mi: "He, Renata, pardonu al mi ..." Renata rakontis tion kiel onklo ŝia forrazis al si la hararon. Lia edzino, supozeble la onklino de Renata, rifuzis paroli kun li dum duona jaro. Mi: "Eĉ ne dum la amorado?" Renata: "Eĉ ne dum ... nu, tion mi ne scias. Cetere, li tiutempe havis amantinon en la urbo, tial verŝajne ne tre gravis al li."

Brilumi

Kun Renata mi diskutis la vorton "brilumi". Ŝi: "Nu, kaj kion ekzakte signifas?" Mi: "Signifas: Nudigi parton de la korpo, kiun oni kutime kaŝas, ekzemple la mamojn." Mi priskribis la brilumadon de Jana. Renata: "Kaj tiam, laŭ vi, ŝiaj mamoj briladis?"

Mi: "Ne. La mamoj ne brilas. Sed estas kiel ekbrilo de lampo: oni tuj ekvidas tion. Tial estas brilumi, ne brili." Renata: "Kial ne simple diri ke ŝi montris al vi siajn mamojn. Mi trovas ĝin senutila vorto."

Poste, sur la trotuaro ĉe Antonio, mi trinkis kafon kun Flavio. Mi klarigis al li pri la vortofarado en Esperanto. Flavio: "Brilumi, ĉu? Nu, ĉiuj konas la anglan vorton. Ĝi estas jam internacia."

Flavio havis aliajn problemojn: "Lena faris viziton, subite ŝi staris antaŭ la pordo. Unue ŝi estis kaj ĝentila kaj trankvila, sed vi konas ŝin, ŝi renkontis Janan kaj mi rakontis al ŝi pri la gravediĝo de Adriana. Kaj jen ŝi ekfurioziĝis. He, mi kaŝas nenion, mi ne havas miajn amantinojn subteretaĝe, kiel oni faraĉas en Aŭstrio. Nu, kial la inoj ne amas min?" Mi ekridis: "He, la inoj ne amas vin, ĉu?"

Flavio: "Sufiĉas. Jen, mi kunprenis al vi kelkajn librojn kiuj eble interesos al vi. Mi supozas tion ke vi ankoraŭ ne komencis legi pri la pingveno." Mi: "Ĉu denove la hitleraj taglibroj?" Flavio metis ŝtokon da libroj sur la tablon. La kovrilo de la unua libro montris bildon pri ulino, kun grandaj mamoj, kaj supraĵo kiu substrekas la ĉebrustan disiĝon - kaj teksto: Mi estas Ĉarlota Simonzo, nova romano de Tom Wolfe." Laŭ Flavio temas pri juna studantino (li elparolis angle la nomon de la ĉefrolulino: Charlotte Simmons), kiu ek-spertas la seksajn morojn de usona universitato. Mi: "Kaj kiom kaj kiamaniere iliaj moroj diferas de la niaj?" Flavio: "Mi ne scias. Tion scios vi. Vi konas vian studantan domon, ĉu ne? Bone, vi konas unu el la flankoj, baldaŭ vi konos ankaŭ la alian."

La dua libro estis "Ŝumajsi" de Turki Al-Ĥamad. Flavio: "Temas pri amo kaj amoro malantaŭ la nigraj vualoj de Saŭda Arabio." (Mi foliumis la libron. En saŭdarabiaj libroj ŝajne ne estas bildoj.)

Flavio: "He, tiu kafo suĉumas!"

Palisume

Renata aĉetis somerajn vestaĵojn kaj provvestis sur la teraso. (Posttagmeza suno, varmege. Kontrolinte mian konton mi pensis tion ke ŝi jam renovigis sian someran garderobon. Jen mi eraris.) Kompreneble mi ekscitiĝis vidante ŝiajn mamojn kiuj malaperis sub kaj poste reaperis de diversaj supraĵoj, senmanikaj bluzoj kaj leĝeraj mamzonoj. Sed fine mi tediĝis pri tio kaj iris al Flavio.

Kun Golo kaj Jana ni rigardis la filmon "Palisumite", de Larry Clark. Temas pri la enregistriĝo de erotika filmo: Unue intervjuiĝas duona dozeno de junuloj. Ili senvestiĝas kaj respondas demandojn pri sia seksa vivo kaj siaj deziroj. Evidentiĝis ke Flavio kaj Jana jam rigardis la filmon: Flavio deziris transsalti tiujn intervjuojn, sed Jana haltigis lin. Ŝajne ke plaĉas al ŝi Danielo, la junulo kiun ili fine elektis por la filmo.

Poste Danielo intervjuis duonan dozenon de aktorulinoj por la ina parto de la filmo. Li demandis pri tio kiam ili perdis sian virginecon kaj pri tio ĉu plaĉas al ili anusa sekso. Ĉiuj senvestiĝas. Unu el la junulinoj, malhelharulino, havis bele diketajn mamojn. Danielo fine elektis ne junulinon, sed kvardekjarulinon, verŝajne pro tio ke ŝi estis la sola kiu konsentis pri anusa sekso.

En la tria parto la kvardekjarulino suĉis Danielon. Poste li palisumis ŝin, unue en la antaŭa truo, poste ankaŭ en la malantaŭa.

Ni rerigardis la filmon, tiun fojon sen la intervjuoj pri la junuloj (malgraŭ la protestoj de Jana). Mi rimarkis tion ke mi nur malfacile povis distingi inter du el la junulinoj, inter tiu kun la belaj mamoj kaj alia ulino kies mamoj ne estis tiom belaj. Fine Golo trovis la distingilon: unu el ili portis ornamaĵon, la alia ne.

Poste Jana brilumis al mi siajn mamojn. (Belaj pometoj.) Kiam mi petis ke ŝi faru duan fojon, ŝi agis kvazaŭ ŝi ne komprenus kion mi celis. Ankaŭ Flavio agis kvazaŭ li ne komprenis, sed mi estas certa pri tio ke li fakte ne komprenis.

Dorse

Fine mi retrovis la dolfenon. Mi eniris la vestiblon de la Studanta Domo, kaj jen ŝi, la altosaltantino, kiu malsupreniris la ŝtuparon. Ŝi eliris, kaj mi sekvis ŝin. Ŝi portis trejnveston, ruĝan, kun CCCP surdorse. Mi: "Saluton. Vi memoras min, ĉu?" Ŝi: "Certe, mi memoras vin. Mi eĉ vidis vin nuda, tion mi ne forgesas ..." (Ĉu ŝi vidis min nuda? Jes, ŝi pravas.) Mi: "Bela trejnvesto." Ŝi: "Dankon. Nu, mi pensas ke vi verŝajne ne tiom memoras el tiu nokto." Mi: "Mi memoras vian olimpian ringeton." Mi kapsignis al ŝia brusto: "Je via maldekstra cico." La dolfeno: "Ha, la ringeto estas je mia dekstra cico." Mi: "Kompreneble dependas de la vidpunkto." Ŝi: "Nu, certe, jen vi pravas." Mi: "Cetere, mi memoras tion ke vin mi ankoraŭ ne vidis nuda." Ŝi: "Prave, kaj tiel restos. Aŭskultu, ulo, mi revenos post horo kaj ok minutoj."

Mi iris al Mandy. Ĉu horo kaj ok minutoj? Mi rigardis tra la fenestron. Mandy: "He, ĉu vi atendas la revenon de la Glacia Reĝidino?" Bone, mi jam komprenis tion ke Mandy vidis ĉion el sia fenestro. Mi komencas malbutonumi al ŝi la bluzon. Ŝi: "He, kion vi faras?" Mi: "Mi venas al vi, ĉu ne?"

Mandy senvestiĝis kaj iris al la fenestro. Mi staris malantaŭ ŝi, kun mia ventro kontraŭ ŝia dorso, kaj mia ilo trafis al ŝi la lumbon. Mandy: "Kaŝu al mi la mamojn. Oni povas vidi de la strato." Mi metis miajn manojn al ŝiaj brustaĵoj. Verŝajne, malgraŭ ĉio, oni nenion vidas de la strato, kaj mi baldaŭ lasis la manojn gliti malsupren, serĉante la harojn de ŝia pubo. Ŝi: "He, oni povas vidi." Ŝi iris al la ŝranko kaj surmetis T-ĉemizon. Mi: "Ĉu vi foriras? Ne forgesu vian pantalonon." Mandy revenis al la fenestro. Denove mia ilo trafis al ŝi la lumbon. Mandy, vi ne estas sufiĉe altstatura. (Mi pensas tion ke mi povus amori la dolfenon en tiu posicio. Ŝi nature havas la perfektan staturon.) Mi serĉis la pomojn de Mandy, sub la T-ĉemizo. La ĉemizo glitis supren. Mandy: "He, vi estas neeltenebla." Ŝi forlasis la fenestron. Kaj jen mi vidis la dolfenon, kiu kure revenis al la Domo, en sia ruĝa trejnvesto. Ĉu jam pasis horo kaj ok minutoj? Ne, mi pensas ke ne. Ĉu ŝi vidis min? Eble, malgraŭ ĉio, oni povas vidi de la strato.

Ĉu mi faris malĝuste al Mandy? Certe, tion mi konfesas. Ni amoris, sur la lito, senvorte. Poste mi enŝranke trovis la fakturon. Ni rapide kisiĝis, kaj mi forlasis ŝin.

Mi iris al la etaĝo de la dolfeno, sed ŝia ĉambro estis malplena. Verŝajne ŝi ankoraŭ duŝadis en la subteretaĝo. Mi iris en la suban etaĝon. Mi haltis antaŭ la pordo de la ina duŝejo. Mi aŭdis voĉojn kaj la sonon de falanta akvo. Subite alia trejnvestaĵulino, tutcerte pezglobĵetantino, puŝis min flanken: "He, ulo, malĝusta pordo." Mi eniris la duŝejo de la uloj kaj longdaŭre duŝadis. Poste mi iris hejmen.

Spegulo

Posttagmeze. Renata staras antaŭ spegulo, dum mi observetadas la larĝetajn koksojn. Renata: "He, ne tiel rigardadu!"

Renata aĉetis al mi libron kaj du kalsonojn, bluan kaj nigran. La kovrilo de la libro montras grandan pingvenon, kaj viron kun nigraj okulŝirmiloj kaj pistolo sidanta en bankuvo. Estas "La morto kaj la pingveno" de Andreo Kurkovo, ukrajna verkisto. (Renata: "Mi tuj pensis pri vi kiam mi ekvidis la kovrilon!" Mi: "La pingveno, ĉu?" Renata: "Oni kompreneble ankaŭ havis librojn pri dolfenoj, etaj ĉarmegaj dolfenetoj, kun bildoj, sed estas porinfanaj libroj." Laŭ mi Renata ankoraŭ ne scias tion kiu estas la Dolfeno, sed eble ŝi jam suspektas ion.)

Renata: "Mi pensas ke la kalsonetoj tre bone sidos, eĉ pli bone ol la malnovaj." Mi: "Estas kalsonoj. Kalsonetoj estas inaj vestaĵoj." Ŝi: "Ĉiaokaze, ili tre bone sidos al vi." Mi: "Kiel vi scias? Ĉu vi surprovis ilin?" (Se Renata vere surprovis ilin, al mi la kalsonoj kompreneble estas tro grandaj. Kial Renata aĉetas al mi kalsonojn? Cetere, poste ricevos la fakturon mi.) Renata, kun ina insistemo: "Vidu, vi vidas vian subventron nur de supre, dum mi, male, konas ĝin de ĉiuj anguloj. Mi pli bone konas viajn proporciojn ol vi." Mi: "Kaj mi nature la viajn." Renata ekridis: "Tion mi ne pensas. Inoj kompreneble scias kiel uzi spegulon." (Bone, foje inoj havas la lastan vorton.)

Mi surmetis la nigran kalsonon. Ĝi sidas tre bone, eĉ pli bone ol la malnovaj. (Sed tion mi ankoraŭ ne diris al Renata.)

Laŭ Flavio, post studo de la rusa vortaro kiun li uzas kiam li komunikas kun Jana, la rusa titolo de la libro estas simple: "Morto de eksterulo". Mi: "Ĉu la pingveno estas la eksterulo? Pingvenoj nature ne estas endomaj bestoj. Ĉu, laŭ vi, la pingveno estas murdinto aŭ viktimo?" (Ĉu ankaŭ la rufulino ludas rolon en la libro? Kial Renata aĉetis al mi tian libron?) Flavio: "Eksterulo, ĉu? Kompreneble povas esti figura senco. Mi pensas ke plej verŝajne temas pri politika satiro. Cetere, kial vi ne simple legas la libron?" (Nu, foje ankaŭ Flavio havas la lastan vorton.)

Jana foliumas la libron, sed komprenas nenion krom la titolo de la rusa originalo. Ŝajne ke ŝi trovas amuza la kovrilon. Ĉiaokaze, mi pensas ke la titolo estas pli bona en esperanto ol en la rusa lingvo. Jana foriras. Dum momento mi rigardas ŝian postaĵon. Ŝi ondante movigas al si la koksojn, eble sciante ke mi rigardas ŝin. Ĉe la pordo, ŝi rapide turniĝas kaj ekridas.

Antaŭ kelkaj tagoj mi aĉetis al Renata ŝtopilon. (Tiu de Mandy estas blua, al Renata mi aĉetis ruĝan.) Renata rifuzis uzi ĝin. Mi, poste, enlite: "Kelkaj inoj eĉ uzas tian dum ili masturbas." (Mi nature tre ŝatus rigardadi.) Renata: "Mi ne masturbas." Mi: "Ne masturbas, neniam masturbis, ĉu?" Renata: "Neniam." (Nu, antaŭe, kiam Anja ankoraŭ loĝis ĉi tie, mi foje aŭdis sonojn tra la pordo de Renata. Bone, ĉiuj landoj havas siajn morojn, sed Adriana pli facile konfesis sian fingrumadon.)

Fine mi diris al Renata ke bone sidas la kalsono kiun mi ĵus demetis, ktp. Mi kisis ŝin kaj ni amoris. Mi prenis ŝin de malantaŭe, dum mi atente rigardadis al ŝi la postaĵon. Fine Renata rajdis min, kaj kun mia vizaĝo inter ŝiaj mamoj mi forte orgasmis. Poste, kiam Renata ekdormis, mi fine malfermis la libron pri la pingveno.

Blue

Nun jam antaŭ kelkaj semajnoj mi kompreneble reiris al la Studanta Domo. Kiam mi malfermis la pordon de Mandy, ŝi haltigis min: "Atendu ... revenu post kvin minutoj." Bone, mi iris en alian etaĝon kaj tiun fojon rapide trovis la pordon de la altosaltantino, bluan. Aŭdeblis muziko, laŭta muziko. Mi frapis al la pordo, firme, neniu respondo. (Aŭ ŝi ne aŭdis mian frapadon aŭ mi ne aŭdis ŝian respondon, pro la laŭta muziko, jen tion mi pensis.)

Mi malfermis la pordon. Sur la planko staris ulino, malaltstatura, kun nigra mallonga hararo, kompreneble ke ne estas la Dolfeno. Ŝi portis blankan kalsoneton, sufiĉe grandan, kaj mi tuj ekrigardis ŝian nudan dorson, bellinian. Evidente ke estas la kunĉambranino, kiun ni surprizis kun enlita amantino dum la paskaj travivaĵoj. Verŝajne ŝi tuj eksentis la trapordajn ventetojn: Ŝi turniĝis, kaj mi ekvidis ŝiajn brustaĵojn. La ulino diris kelkajn vortojn, kiujn mi ne perceptis, poste mallaŭtigis la muzikon kaj surmetis T-ĉemizon. (Ŝi unue mallaŭtigis la muzikon, poste surmetis la T-ĉemizon.) Ŝi demandeme rigardis min. (Ĉu lesbanino? Nu, laŭ la rigardo kiun ŝi ĵetis miadirekten, kiam ŝi turniĝis, mi supozus ke ŝi eble estas ambaŭseksemulino.)

Mi ekdemandadis pri la altosaltantino. La kunĉambranino: "Forgesu tion. Ŝi ne interesiĝas pri tiaĵoj." Nu, bone. Ŝi daŭre rigardis min. Mi: "He, sed eble vi, ĉu?" Ŝi: "Ne, dankon." Ŝi ekridis. Mi adiaŭis al la mallongharulino kaj fermis la pordon. Mi pensas: aŭ ni tre bone komprenas unu la alian, aŭ unu ne komprenas grajnon de tio kion diras la alia. Certe, mi revenos al la bluporda ĉambro.

Mi revenis al Mandy: "He, mi diris kvin minutoj." Mi: "Bonege, karulino, mi revenos." Ŝi: "Envenu, stultulo, vi jam forestis dum kvardek minutoj." (Ĉu tio eblas? Ne, mi pensas ke ne.) Mi: "Ĉu hieraŭ la polico estis ĉi tie?" Ŝi rapide kapjesis. Mi: "Nu, kion ili celis." Mandy: "Ne scias. Mi hazarde ekvidis ilin tra la fenestro, kaj tuj eliris laŭ la malantaŭa ŝtuparo." Mi: "He, Mandulineto, kion vi kaŝas al la polico?" Ŝi altigis al ŝi la ŝultrojn. Ŝi: "Evidente vi jam sciis tion ke la polico estis ĉi tie. Nu, kion?"

Mi rakontis pri la vizito de la antaŭa tago. Mandy: "Stultaĵo. Erika ne malaperis. Mi parolis kun ŝi antaŭ semajno." Mi: "La polico diras ke oni ne vidis ŝin dum kelkaj monatoj." Ŝi: "Nu, kiu ne vidis ŝin dum kelkaj monatoj?" Mi: "Ŝajne ke ŝia patrino. Mandy, mi petas ke vi diras al la polico tion kion vi scias pri la afero." Mandy: "Neniel. Mi ne refoje parolas kun la polico." Poste, ĝemante: "Bone, mi telefonos al la patrino de Erika."

Poste ni amoris. Mi demandis al Mandy pri la ŝtopilo, kaj fine ŝi konfesis ke ŝi, unu tagon, uzis ĝin dum ŝi masturbis. Mi: "Ĉu plaĉis?" Ŝi: "Unue jes. Sed mi ne orgasmis. Fine mi eltiris la ŝtopilon, sed mi ankoraŭ ne orgasmis. Mi lavis al mi la postaĵon, kaj fine mi orgasmis." Mi: "Bele." Ŝi: "Kiam temas pri penetrado, mi preferas la antaŭan truon." Mi rigardis en ŝiajn okulojn: "Kaj kion vi preferas en vian antaŭan truon? Ĉu kukumon? Ĉu melopepon? Ĉu karoton? Ĉu maizon?" Mandy: "Vere, mi preferas kacon." Mi: "Ĉu en vian piĉon?" Ŝi: "Jese." Kaj fine ni orgasmis.

Promese

Printempon, mojose, mi sentas ke ni fine, denove, estas parto de la mondo. Sur la Placo, amaso da gehomoj. Kie estis ĉiuj dum la lastaj monatoj? Mi rigardas la siluetojn de duonnudulinoj, vestitaj per nove somerecaj vestaĵetoj. (Kaj la vestaĵoj de la pasinta jaro? Forĵetitaj, enŝrankigitaj, senditaj al Afriko. Dum la vintraj monatoj, ĉiuj garderoboj ŝanĝiĝis. Tion mi scias. Mi plenumis kelkajn el la fakturoj de Renata.)

Ankoraŭ ne someras, tial ni denove, pasintsemajne, ĵaŭdon, vizitis la naturistan banadon. Antaŭ ol foriri Renata surmetis novajn vestaĵojn. Dum momento ŝi portis nur etan kalsoneton, kaj la ŝtofo de la vestaĵeto montris la liniojn de ŝiaj lipoj. Mi: "He, kamelaj piedfingroj!" Renata ŝajne ege ofendiĝis. Ŝi rapide, senvorte, surmetis alian kalsoneton, poste revestiĝis. Mi saĝece ne komentis pri la balena vosto de ŝia nova kalsoneto, kiu videblis super la rando de ŝia pantalono.

Antaŭ kelkaj semajnoj Renata, kun Franka, vizitis festenon kie oni kuniĝis en grupseksaj orgioj. Nature ne la unuan fojon. Kaj refoje, propradire, Renata sidis en sofo, rigardante la orgiojn. (Ĉu mi povas imagi al mi tion?) Mi: "Kaj vi nur rigardadis, ĉu?" Ŝi kapjesis. Mi: "Eĉ ne nudigis al vi la bruston, ĉu?" Ŝi: "Eĉ ne." Mi: "Sonas tedige." Ŝi, mokeme: "Mi tuŝetis al viro la ilon, fortan kaj ege grandan." Mi: "Nu, ĉi vi finigis lin?" Ŝi: "Ne, li edzino rigardis, kaj ŝi ne tiom plaĉis al mi kiom li." Interese. Poste, enlite, Renata permesis al mi enmeti fingron inter ŝiajn lipojn. Ĉu ŝi lernis tion dum la grupseksaj orgioj? Renata kompreneble tuttempe sidis en sofo, rigardante ĉion.

Bone, ni iris al la banejo de la Altlernejo. (Renata fine forgesis pri la kamelaj piedfingroj kaj mi ne plu interesiĝis pri ŝia balena vosto.) Tiun fojon ĉeestis pli da gejunuloj, inter ili Franka kaj Ivano, alloga kiel ĉiam (Franka, ne Ivano). Franka: "La venontan fojon verŝajne partoprenos ankaŭ vi, ĉu?" (Mi komprenis kion ŝi celis. Nu, mi ne deziras pasigi tiom da tempo en la ĉeesto de Franka.) Partoprenis la banadon ankaŭ ina triopo, du el ili ŝajne jam plurfoje vizitis la banejon, dum la tria, evidente, venis la unuan fojon: ŝi longe, rideme, hezitis antaŭ ol demeti la vestaĵojn. (Belaj mamoj, ŝveligitaj cicoj, senhara pubo. Unu el la amikinoj havis linion de haretoj, dum la alia estis razita kaj havis etan traboraĵon.)

Kiam ni revenis hejmen, Renata demandis: "Vi partoprenos la venontan fojon, ĉu?" Mi: "Baldaŭ somero. La banado ekpauzas." Ŝi: "Ne la banadon, sed la festenon, pri kiu parolis Franka." Mi: "Vere, vi deziras rigardi dum mi amoras kun alia ulino, ĉu?" Renata: "Kiel vi vidas, mi ne neas al vi tion." Mi: "Sed tio ne estas la demando." Ŝi: "Ĉu ne? Nu, se ne partoprenos vi, eble mi petos Flavion, aŭ eĉ Golon." (He, Golo kompreneble ne partoprenos, kaj Renata plej verŝajne ne farus tian demandon al li. Sed Flavio, ĉu? Ne, ne elimineble, tute ne.) Mi: "Bone, mi partoprenos, la venontan fojon." Ŝi: "Ĉu promesite?" Mi: "Promesite, certe." Ŝi: "Dankon, he." Ŝi kisis al mi la vangon, rapide.

Poste ni trinkis ĉeĥan bieron, el verdaj boteletoj, beletaj, bongustan (la bieron, ne la botelojn).

Police

Hodiaŭ du gepolicistoj, ulo kaj ino, petis informojn pri Erika. Unue mi pensis tion ke temas pri aprila blago, sed la policaj insignoj ŝajnis aŭtentikaj. Mi ne vidis Erikan dum pli ol duona jaro, sed laŭdire neniu vidis ŝin dum kelkaj monatoj. Nu, verŝajne ŝi elmigris al Aŭstralio aŭ al alia lando kie ŝi povas eki siajn karierajn planojn.

Mi raportis pri la kverelo kaj la insultoj de Erika, sen mencii la plej intimajn detalojn, kaj pri la rekonto en la vendejo, kaj pri tio ke ŝi poste ne aperis kiel promesite. La policistoj kompreneble sciis tion ke oni havis kontakton kun Erika jam longa tempo post tiuj okazaĵoj. La ulo eĉ laŭdis min pri tio ke mi klopodis malrekomendi al Erika karieron kiel nudmodelo, dum la ino asertis ke mi ne havas la rajton instrui al Erika kion fari aŭ ne fari. Ili konfuzite rigardis unu la alian. Post mallonga silento ili fose ekdemandadis pri la lumono. (Ĉu Mandy rakontis tion al ili? Ne, certe ke ne. Verŝajne la administracio de la Studanta Domo informis ilin.) Mi konfirmis ĉion, denove sen mencii ĉiujn detalojn: "Estas malpermesite, ĉu?" La ino altigis al si la ŝultrojn: "Estas grizaj aferoj. Sed ne okupiĝas pri tio ni, estas respondeco de alia departemento."

Ŝajne la kontaktoj inter la diversaj departementoj ne estas troige bonaj. La duopo ne estis de la urba polico, ne de la regna polico, kaj verŝajne ne eĉ de la sekreta polico, sed de la regiona polico de la regiono al kiu apartenas la vilaĝo de Erika. (La policistino havis la samajn nasalojn kiuj havas Erika. Ĉarmige.)

Ili parolis kun mi aparte, sen la ĉeesto de Renata, verŝajne pro la delikata karaktero de la afero, tutcerte pensante ke ŝi estas mia edzino. Tiel oni kompreneble, male, vekis la intereson de Renata, kaj post la foriro de la gepolicistoj mi devis rakonti al ŝi ĉion, nature sen mencii ĉiujn detalojn ktp. Laŭ Renata tutcerte temas pri aprila blago.

Dolfene

Flavio interrete trovis bildojn kaj eĉ filmeton pri la altosaltantino. Flavio: "Bela ulino, tro altstatura laŭ miaj gustoj, sed perfektaj femuroj kaj ĉarma vizaĝo." Evidentiĝis ke ŝi ne nomiĝas Sabrina (aŭ similnome). Kiel Flavio tamen sukcesis trovi bildojn pri ŝi? (Nu, laŭ Flavio, interrete ne estas malfacile trovi bildojn pri belaj ulinoj.) Ankaŭ plaĉis al li la vidon de ŝia ventro sub la eta supraĵo, kiujn portas atletikistinoj.

Mi kompreneble inicis Flavion en la okazaĵojn de la pasinta semajno, fortenante kelkajn detalojn kaj pliellaborante aliajn. Flavio: "He, mi ne kredas ke ŝi tiel lasis vin esplori al ŝi la brustaĵojn. Ne plu pli da pingvenaĵoj, mi petas ..." Mi: "Mi ĵuras!" Flavio: "Nu, sur kio? Ĉu sur la Biblio?" Mi: "Ne, kompreneble ke ne. Sur la Petveturanta Gvidisto al la Galaksio, se vi volas." Flavio: "Bone, akceptite, mi kredas vin."

Ĉe Flavio loĝis Jana, nova rusino, laŭdire fora konatulino de Oksana. Ĉu ŝi ankoraŭ loĝos tie kiam revenas Adriana? Nu, ne estas mia problemo.

Poste, vizito ĉe Antonio, kun Golo kaj Johano. La nova servistino ĉe Antonio portas tre profundan dekoltaĵon. Barbulo kun grandaj okulvitroj, legante la Ĉifron de Davinĉi, tute ne vidis tion. Golo, male, tiom profunde enrigardadis al ŝi la dekoltaĵon, ke ŝi poste servis al li malvarman kafon. Golo trinkis ĝin: "Kafo estas kafo." Ĉu vere estis kafo? Johano diris nenion.

Mi iris al la Studanta Domo, kompreneble sen Golo kaj Johano, kiuj deziris rigardi piedpilkan matĉon. Mi serĉis la altosaltantinon, sed tiun fojon mi trovis Mandy-n, ne la altosaltantinon. Mandy kisis min, kaj ni longe kaj lange kisadis dum mi knedis al ŝi la postaĵon. Mi demandis al ŝi pri la altosaltantino, kies plena nomo mi nun konas. Mandy, grimace: "Ĉu la glacia reĝidino?" Nu, mi tuj komprenis ke Mandy ne estos helpo, male, ke ŝi estas malhelpo en mia riloto kun la dolfeno. ("Riloto" estas "estonta rilato", ĉu ne?) Ni havis kverelon, kaj Mandy eĉ forte frapis min post kiam mi nur leĝere frapetis al ŝi la postaĵon. Ŝi iomete trankviliĝis kiam mi fine enŝranke trovis ŝian fakturon, ĉar prokcimiĝas la fino de la monato.

Kiam mi revenis hejmen, mi trovis Renatan kaj Anjan en la kuirejo, kun, sur la tablo, dekduo da boteloj. Ili jam estis sufiĉe ebriaj. Mi surpriziĝis pri la nombro da boteloj je tia frua horo de la tago, kaj tiel unue ne trovis fremda la ĉeeston de Anja. Mi pensas ke Anja rekonis min, sed Renata apenaŭ sukcesis sidi sur la seĝo.

Mi prenis du el la boteloj kaj reiris al la Studanta Domo. Mi fine amoris kun Mandy. Poste, kiam dormis Mandy, mi ree serĉis Sabrinan (kiu ne nomiĝas Sabrina). Denove mi ne trovis ŝin. Ulo proponis ke ŝi, se ŝi vere deziras kvalifikiĝi pro la Olimpiaj Ludoj, nun verŝajne trejnas en iu altmontara vilaĝo. Mi: "Tio estas trompaĵo, ĉu ne?" Li: "Laŭ mi, trejnado simple estas trompaĵo. Oni devus esti kiel oni estas."

Kiam mi revenis hejmen, en la frua mateno, Renata dormis, sola. Kiam mi fine povis paroli kun ŝi, en la malfrua posttagmezo, mi demandis: "Ĉu Anja estis ĉi tie?" Renata: "Ĉu nova pingveno, laŭ vi?" Mi: "Ne, sed baldaŭ espereble alvenos dolfeno." Renata kompreneble ne komprenis tion: "Nu, pingveno aŭ dolfeno ... mi pensas ke vi vidis kion vi vidis." (Nu, ĉu Renata estis en stato kompreni kion mi vidis?)

Ĉiele

Renata ne plu deziras foriri. Hieraŭ ŝi deziris transloĝi, foriri, reiri al sia lando. Hodiaŭ ŝi diras ke Adriana reiros al Flavio. Ĉiuj nun konsentas pri tio ke Flavio estas la patro de la infano de Adriana. Laŭdire ankaŭ Lena deziras reveni al Flavio. Nu, kiu la unua decidis reiri al Flavio? Mi ne scias. Eble Flavio simple akceptis la patrecon tiel ke li povas reforigi Lenan. Eble mi tamen dezirus ke Lena revenu.

Renata hodiaŭ rajdis min. Jen la unua fojo ke ŝi faras tiel. Estis agrabla travivaĵo, kaj mi forte orgasmis. Ŝiaj grandaj mamoj bele balanciĝis antaŭ miaj okuloj.

Flavio, kiam mi parolis kun li, gardas la maskon. Hodiaŭ li ankoraŭ interrete serĉis bildojn pri la edzino de la franca prezidanto. (Flavio havas novan komputilon kun Fenestra Vido.)

Kun Golo ni rigardis la meksikan filmon, Batalo en la Ĉielo. Meksika dikulo suĉiĝas de bela blondulino kun raŭka voĉo kaj rastafariece plektita hararo. Tiel komenciĝas la filmo. Evidentiĝas ke la dikulo estas Marko, la ŝoforo de la generalo. Li ankaŭ levigas kaj mallevigas la nacian standardon. La juna blondulino estas Ana, la filino de la generalo. Ŝin aktorinas Anapola Mushkadiz, tre ĉarma. Marko, la dikulo, forkaptas bebon, ne tre simpatike. Ana, al kiu li rakontis la okazaĵojn, petas al li ke li sin denuncu al la polico. Lia edzino, dikulino, petas ke li partoprenu pilgrimadon, sed li ne povas forlasi Anan. Ni vidas kiel li amoras kun sia edzino, kaj kun Ana, ambaŭ tutnudaj, sur granda lito. Tre bele. Fine Ana denove suĉas lin. Sendube estas pensiga filmo.

Golo: "Se la dikulo povas, ankaŭ mi povas amori kun la ulino." Nu, ĉu mi dubas pri tio? Kun kiu Golo deziras amori? Ĉu kun Ana, la filino de la meksika generalo, aŭ kun la dika edzino de lia ŝoforo?

Paske

Vendrede mi iris al la Studanta Domo. Mi serĉis Mandy-n. Estis vendrede, sanktan vendredon, jen silentaj tagoj kaj laŭta muziko. Kaj drinkaĵoj ĉie. La ĉambro de Mandy estis malplena. Mi vagis tra la koridoroj, de etaĝo al etaĝo, supren kaj malsupren, vizitis la diversajn festenojn. Mandy nenie ĉeestis.

En la tria etaĝo, aŭ eble en la dua, mi ekparoladis kun interesa ulino, Sabena aŭ Sabina aŭ Sabrina, bele svelta, altstatura, etaj mamoj, alloga rideto, botelo da vino enmane. Ŝi portis ornamaĵon, en ĉeno ĉirkaŭ la kolo, kruceton. Ĉu studantino pri teologio? Ne, pri sporto, atletiko, eĉ altosaltado. (Nu, ankaŭ sporto ŝajnas esti religio.) Mi: "Kaj ĉu vi jam decidis bojkoti la olimpiajn ludojn?" Ŝi: "Tio nun estus treege facile, ĉar mi kompreneble ankoraŭ ne kvalifikiĝis." (Pasis alia ulino, kaj ni ambaŭ rigardetadis ŝian grandan postaĵon, preskaŭ maldece larĝa kompare kun tiu de Sabena.)

"Kaj se vi kvalifikiĝus?" Ŝi: "Nu, same facile: mi partoprenus la ludojn. Sed tio estus preskaŭ miraklo. Mi devas superi mian personan rekordon per ses centimetroj." Mi inter du fingroj indikis ses centimetrojn. Ŝi: "Memoru ke estas vertikale, ne horizontale." Mi: "Kaj kia estas via altosaltada rekordo?" Ŝi tion diris, mi ne memoras ekzakte. Mi: "Sed tio ja estas preskaŭ du metroj!" Ŝi kapjesis, fiere. Mi: "He, vi havas la korpon de altosaltistino: alta, svelta, muskola stomako, longaj kaj elastaj gamboj." Ŝi, aldone: "Mallarĝaj koksoj kaj eta ĉebrusto." Mi: "Plaĉas al mi." (Mi leĝere tuŝetis al ŝi la dekstran mamon.)

Ŝi: "He, ne faru." Mi: "Pardonu!" Ŝi: "Ĉiuj vidas. Jen!" Ŝi ekprenis mian manon, kaj diskrete metis ĝin sub sian supraĵon. Mi retrovis la dekstran mamon. Ŝi ne portis mamzonon. La cico, forta, hardiĝis. (Mi: "Ankaŭ mi foje altosaltadis." Ŝi: "Ĉu vere? Kaj via rekordo, kian?" Mi: "Eĉ pli ol metron!" Ŝi: "He, tion mi ne imagus al mi ..." Mi: "Nu, dankon ...") Mi serĉis ŝian maldekstran mamon: "He, vi havas traboraĵon!" Ŝi: "Jes, kun ringeto. Ĉu plaĉas al vi? Mi ankaŭ havas tatuaĵeton. Vidu!" Ŝi forŝovis al si la supran randon de la pantalono. Jen eta tatuaĵo, dolfeno. Mi: "Bela, he!"

Sabrina malaperis. Verŝajne ŝi iris en la subteretaĝon. Mi malplenigis al mi la botelon, poste denove iris tien kaj reen, de etaĝo al etaĝo. Denove pasis la larĝpostaĵulino. (Ni vole-nenove komencis sencelan konversacion. Mi: "Bela postaĵo." Ŝi: "Dankon, la via ankaŭ ne estas malbona." Mi: "Nu, kaj ĉu vi vere provis anusan sekson?" Ŝi rigardis en miajn okulojn: "Kvin- aŭ sesfoje, kun mia antaŭa amiko." Mi: "Ĉu plaĉis?" Ŝi: "Certe. Se malplaĉus, mi kompreneble ne refarus post la unua fojo." Mi: "Eble via amiko instige insistis, ĉu ne?" Ŝi, flustre en mian orelon: "Ne, tute ne. Male, anusa sekso ne tiom plaĉis al li." Mi: "Kaj via nuna amiko, ĉu al li plaĉas aŭ neplaĉas?" Ŝi: "Plaĉas. Plaĉegas, eĉ. Sed lia ilo estas tro dika. Tial mi baras al li la vojon. Kaj mi ne malbaros al vi la vojon, se tion vi pensas ..." Mi: "Tre saĝe. Ankaŭ mia ilo estas dika. Treege dika." Ŝi: "Krudulo!" Mi: "Ĉu mi?" Sencela konversacio, ĉu ne?)

Fine, feliĉe, Sabena retrovis min. Ŝi prenis mian manon: "Venu!" Ni iris en alian etaĝon, kaj aliris bluan pordon. Ŝi malfermis ĝin, tiam tuj: "Diable ..." Ŝi refermis la pordon. Mi havis rezuman vidon de la pejzaĝo: du personoj en unu lito. Mi: "Via kunĉambranino havas amanton, ĉu?" Ŝi: "Amantinon." Mi: "Ĉu?" Ŝi: "Jes, ŝi havas amantinon. Jen tion vi vidis. He, venu. Mi dormas ĉe vi, ĉu ne?" Ni iris al la ĉambro de Mandy, ankoraŭ malplena.

Ŝi kuŝiĝis sur la lito de Erika. Mi senvestiĝis, dum ŝi atente rigardis min. Kiam mi deziris kuŝiĝi apud ŝin, ŝi haltigis min per sia gambo (ŝia longa, elasta gambo): "Vi dormu en la alia lito." Bone, mi kuŝiĝis en la lito de Mandy. Eble estas ne malsaĝe, mi ne pensas ke mi estis tre sobra. Verŝajne ni ambaŭ tuj ekdormis. Kiam mi vekiĝis, je la dek unua, Sabina estis for. Verŝajne la amantino foriris, kaj ŝi revenis al ŝia ĉambro. Sur la kuseno mi trovis longan blondan haron, kaj mi gustumis la novajn bonodorojn de la lita kovrilo. Mi pensas pri ŝia rideto, la forto de ŝia gambo kaj la ringa traboraĵo de ŝia maldekstra cico. Kaj pri la delfeneto, ĉe la rando de ŝia pubo.

Semajne

Renata kuŝis surventre: "Masaĝu min, bonvole ..." Mi serveme metis miajn manojn sur ŝian haŭton. Ŝi: "He, la ŝultrojn. Ne la postaĵon." Bone, mi masaĝis al ŝi la ŝultrojn: "Kial ne la postaĵon?" Ŝi: "Poste. Unue la ŝultrojn. Jes, bonege."

Antaŭ du tagoj mi ekvidis belan postaĵon. Estis en urba strato, inter centoj da homoj. He, kia postaĵo! Pro la amaso da gehomoj, nur malfacile mi sukcesis sekvi ŝin. Dum momento mi pensis ke mi perdis ŝin, sed fine mi retrovis ŝin. Nu, kion? Estis Renata ... Verŝajne mi tro ofte vidis ŝin de prokcime, tial mi apenaŭ rekonis ŝin de malprokcime - mi vidis kaj revidis nur la belecon de ŝia larĝeta postaĵo.

Poste mi parolis al Renata pri tio ke plaĉas al mi ŝia postaĵo. Sed mi ne rakontis tion ke mi ekvidis ŝian postaĵon surstrate kaj sekvis ŝin tra larĝaj partoj de la urbo. Kial ne? Nu, inoj ŝajne ĉiam miskomprenas ĉion.

Pasintsemajne, ĵaŭde, ni kun Renata vizitis la naturistan banadon, en la baseno de la Altlernejo. Kiam mi lastatempe partoprenis la banadon? Mi rekonis kelkajn el la gemaljunuloj, kaj ili ŝajne rekonis min. Ĉeestis malmultaj gejunuloj. Tamen, jen du gravedaj inoj, ne tro maljunaj. La vido de unu el ili tiom ekscitigis min, ke mi devis forturniĝi. Ŝi ege memorigis min pri Nataŝa. (Ĉu estis Nataŝa? Ne, ne estis Nataŝa.) Unu el la maljunulinoj demandis al Renata pri Adriana. Renata respondis, tre trankvile, ke ŝi estas graveda kaj revenis al iliaj gepatroj. La gravedulino, kiu memorigis min pri Nataŝa, aŭdis tion kaj adresis demandon al Renata. Denove mi de prokcime rigardis ŝian ventron kaj ŝiajn ŝvelitajn mamojn. Fine la gravedulino rigardis min kun altigitaj brovoj.

Maljunulo demandis al mi pri Renata (kiu, laŭ li, nomiĝas Adriana. Evidente, la du fratinoj kaptis la intereson de la banemuloj.) Ni rigardis kiel Renata daŭre paroladis kun la gravedulino. Kial la vido de graveda virino tiom ekscitigas min? Eble, se mi povus pasigi nokton, aŭ eĉ tagon, kun tiu ino, mi permesus al la maljunulo prokcimigi sin al Renata. (Aŭ eble ke ne. Cetere, Renata certe ne permesis al li tion. Laŭ ŝi, viro pli ol kvardekjara estas maljunulo, kaj tiu ulo, kiu rigardis ŝin kun intereso, verŝajne havas duoble tian aĝon.) Mi: "Ŝi havas belan postaĵon, ĉu ne?" Li: "Kaj tre grandajn mamojn ..." Nu, kion diri.

Kiam ni iris hejmen, laŭ la malsekaj stratoj, mi rakontis al Renata pri la maljunulo. Ŝi: "He, lasu al li rigardadi."

Ĵurnaloj

Nu, mi ne ofte legas ĵurnalojn, almenaŭ ne tre atente. Sed, miascie, ankaŭ la usona prezidanto ne legas ĵurnalojn. Mi rigardas la televidan ĵurnalon, semajne almenaŭ dufoje aŭ trifoje, kun Renata. Estas vere, mankas la lokaj novaĵoj, tial mi sciiĝis ne pri la rokaĵoj, sed pri la usona prezidanto, ekzemple pri tio ke li ne legas ĵurnalojn.

Bone, Renata ĝisdatigis min koncerne la rokaĵajn novaĵojn. Nekredeble: Certaj gehomoj deziras fermi la rokaĵojn. Mi: "Ĉu fermi? Tio estas: vere bari la aliron, ĉu?" Renata: "Jes, nun vi bone komprenas la aferon."

Kial? Nu, pro la krimaj kaj subversaj agoj kaj aktivecoj kiuj, laŭdire, okazas tie. Mi: "Mi vidis nenion." Renata: "Vi rigardis la belajn ulinojn, jen ĉio." Mi: "Kaj vi, friponemulino, ĉu vi partoprenis la krimajn kaj subversajn agadojn?" Ŝi: "Ne, honeste, sed mi havas okulojn." (Jes, ŝi havas tre belajn okulojn.)

La plej granda problemo verŝajne ne estas ke certaj gehomoj deziras fermi la rokaĵojn. Pli grave estas ke multaj gehomoj, nun pro la ĵurnaloj, konatiĝis kun la ekzisto de la rokaĵoj. Antaŭe ĝi estis la sekreto de kelkaj drinkuloj, de kelkaj genudemuloj, de kelkaj amoremuloj, de kelkaj rigardemuloj, kaj, laŭdire, de kelkaj krimuloj. (Ĉu ankaŭ de tiu krimulo kiu frakasis la fenestron de Antonio?)

Mi: "Sed pripensu la aferon. Kiel oni povas fermi tian areon? Ĉu starigi elektran barilon? Ĉu armitaj gardistoj? Ĉu devigi la uzon de burĥinoj?" Renata: "Certa pedelo proponis ke oni uzu la rokaĵojn kiel deponejo de putraĵoj kaj de toksaj forĵetaĵoj. Eble vi ankoraŭ, malgraŭ ĉio, enŝteliĝos malantaŭ la barilojn, sed mi kredas ke vi tie ne plu ekvidus nudajn mamojn."

Kial gehomoj eldonas ĵurnalojn? Ĉu la venonta prezidanto de Usono legas ĵurnalojn? Renata: "Trankviliĝu. Nun ankoraŭ estas marto. Post kelkaj semajnoj eble ĉiuj forgesos ĉion."

Poste ni amoris. Mi rigardis en la belajn okulojn de Renata. Kion ili vidis? Fine mi amoris ŝin de malantaŭe. Mi rigardis la dorson kaj la molan postaĵon. Dum bela momento mi forgesis pri la rokaĵoj, kaj pri la ĵurnaloj kaj pri ĉiuj pedeloj de la mondo.

Burĥine

Hieraŭ, laŭ la televida ĵurnalo, arestiĝis sinmontremulo. Ĉu tiu, kiun vidis Renata kaj Adriana? Eble, verŝajne ne tiom da sinmontremuloj agas dum la vintra sezono. Al kiom da jaroj oni kondemnas tian ulon? Laŭ Renata: "Al nura monpuno, ne eĉ al kastrado."

Ankaŭ en la televida ĵurnalo: En Svedio, en multaj endomaj banejoj oni ne plu rifuzas inojn kiuj deziras baniĝi nudbrustaj. Sed ŝajne nur malmultaj inoj vere deziras baniĝi en la svedaj banejoj sen la supraĵo. Tial la filmeto kiun montris la televida ĵurnalo estis tiu kiun oni montris ankaŭ antaŭ kelkaj monatoj, kun la blondaj junulinoj kiuj somere sunumis sin nudbrustaj sur sveda plaĝo.

El Nederlando, alia historiero: virino eniris banejon, portante bankostumon kiu tute kovris al ŝi la korpon, krom la vizaĝon (kial ne ankaŭ la vizaĝon?). Tiu vestaĵo, laŭdire, kun kapuĉo kaj florplena desegno tiel ke oni nur malfacile ekvidas la inajn formojn, ne estas inventaĵo de irana pastraro, sed de aŭstralia modistino, religiema modistino.

Mi: "Kiel oni diras en esperanto? Ĉu burkino?" (Laŭ Renata "Burkino" estas lando en Afriko. Mi: "Kiel oni tie vestiĝas?" Renata: "Laŭ mi, tre saĝe.") Ŝi: "Estas la burĥ' de burĥo kaj la 'ino de bikino, do, oni simple dirus burĥino."

Bone, en Nederlando virino eniris basenon, burĥine vestita. Oni tuj elĵetis ŝin.

Renata: "Vidu, en la mondo io ŝanĝiĝis, ŝanĝiĝas, ŝanĝiĝadas, ŝanĝiĝos. Verŝajne tio ĉi malplaĉos al vi, sed venontan someron ankaŭ mi portas mamzonon surplaĝe." Mi: "Ĉu vere? Nu, kial?" Ŝi: "Ĉu mi restu la sola ulino kiu sunumas sin nudbrusta? Mi pensas ke ne." Mi: "Kaj sur naturista plaĝo, kion?" Ŝi: "Tio kompreneble estas alia afero."

Mi: "Kaj sur la Rokaĵoj, ĉu?" Renata: "He, ulo, ĉu vi ne legas ĵurnalojn?"

Ŝtopilo

Lastatempe mi pasigis multan tempon ĉe Mandy. Renata foje agis ne amikeme, eĉ malamikeme, tutcerte pro la situacio de Adriana. Feliĉe Flavio diris, eĉ al Renata, ke li vere amoris kun Adriana. Malgraŭ tio mi pasigis tempon ĉe Mandy. (Vere, pripensante la aferojn, mi forte dubas pri tio ke Flavio vere amoris kun Adriana. Kial nun li diras tion?)

Mandy portis grizan trejnvestan pantalonon, kun UCLA ruĝlitere trans la postaĵo. Mi premglitigis fingron inter la Co kaj la Lo: "UCLA, kio signifas?" Mandy, provante rigardi sian postaĵon (kial inoj foje faras tiel?): "Universitato Kalifornia de Libera Ameriko." Mi: "Nu, kaj kie la Co? Kalifornio laŭ mi komenciĝas per Ko." Mandy: "Laŭ mi, ne en la angla lingvo."

Mi aĉetis al Mandy postaĵŝtopilon. En la subteretaĝo de la Komerca Centro oni vendas tiaĵojn. Mandy: "Nu, kio estas? Ĉu postaĵŝtopilo?" Ŝi tenis la helbluan ŝtopilon de fleksebla materialo: "He, ĉu vi sukcesis plene enmeti ĝin?" Mi: "Ĉu mi? Tion mi ne provis. Kompreneble ke ne. Ĝi estas al vi!" Ŝi: "Ĉu al mi? Vi ne pensas ke mi povas enmeti tian grandaĵon, ĉu?" (Laŭ la ulineto de la Subteretaĝo la grandeco devus esti perfekta por la unuaj eksperimentoj.) Mi: "Jen lubrikaĵo."

Mandy fingre surmetis lubrikaĵon, kaj mi malrapide enmetis la pinton de ŝtopilo. Unue la muskoloj baris al ni la vojon, fine ili ĉesis, kaj la truo de Mandy akceptis eĉ la plej dikan parton de la ŝtopilo. Mi: "Ĉu doloras?" Ŝi: "Ne, nun ne. Fremda sento."

Poste Mandy kuŝis surdorse, kun la truo ankoraŭ ŝtopita. Mi lekis al ŝi la pubon. Kiam ŝi orgasmis, la muskoloj forte elpremis la ŝtopilon. Mandy: "He, nun mi hontas." Mi: "Nu, kial?" Ŝi: "Ne rigardu ..."

Kiam Mandy duŝadis, mi lavis la ŝtopilon kaj metis ĝin en la ŝranko (kie alia studantino trovis ĝin post semajno). Certe, kiam mi vizitas Mandy-n, ankaŭ aliaj gestudantoj vizitas ŝin, aŭ ŝi parolas kun ili en la koridoroj, aŭ en la subteretaĝo, aŭ en la manĝejo (nu, vi tutcerte komprenas). Kiam ŝi parolis kun viraj studantoj, mi pensis: "Ĉu ŝi jam amoris kun li?" (nu, verŝajne ŝi ne faris tion), kaj kiam ŝi parolis kun alia studantino, mi pensis (se temas pri bela ulino): "Ĉu eblus al mi amori kun ŝi?" Dum vizito de certa belulino (kiu enŝranke trovis la ŝtopilon), Mandy rimarkis miajn rigardojn. Poste ŝi diris: "Certe, ŝi plaĉas al vi. Vi dezirus amori kun ŝi, ĉu?" Mi: "He, mi ne neas tion!" Mandy ekridis: "Nu, forgsu tion, vi. Al ŝi nur plaĉas inoj ..."

Vino

Antaŭ kelkaj tagoj, ni manĝis nudelojn kaj trinkis ruĝan vinon. Jen bonega kombino: aziaj nudeloj kaj afrika vino. Gutoj naskas gutojn. Poste Renata vizitis la necesejon. Kiam ŝi subigis sian pantalonon mi ekvidis ŝian nudan pubon. Mi: "Ĉu rigardi?" Renata: "Ne, neniam." Bone. Mi kompreneble ankoraŭ memoras la neniamon de Adriana.

Poste mi iris al Mandy, ĉar prokcimiĝis la fino de la monato. Dum kelkaj semajnoj ni ne amoris, eĉ ne interparoladis, post la novjaraj okazaĵoj. Mi pensas ke Mandy ĝojiĝis kiam mi fine alvenis. La fakturo ankoraŭ troviĝis en la ŝranko, sur la oficiala paperaĵo de la Studenta Domo, sub libro pri Karlo XII kaj la milito kontraŭ Rusio. Jen eble provo pri tio ke Flavio malpravas.

Mi masaĝis al ŝi la larĝan postaĵon. Mia fingro serĉis ŝian malantaŭan truon. Mandy: "Hodiaŭ ne, sed alian tagon jes." Mi: "Ĉu vere? Kaj ne nur la fingro, ĉu?" Ŝi: "Bone, se tion vi volas, mi plene bonvenigos vin." Jen evidente ŝanĝiĝo. Ĉu nun tio ebligus al Mandy? Ĉu mia ilo malgrandiĝis? Ne, tute ne. Mi pensas ke ĝi eĉ pligrandegiĝus se Mandy tion permesis al mi. Cetere, ĝis nun, neniu ulino tiamaniere gravediĝis. (Kial la penso nun ne estis tute fremda al Mandy? Eble la novjaraj okazaĵoj ŝanĝis al ŝi la manieron de rigardi la mondon.)

Post la koito ni trinkis botelon da sud-afrika vino, kiun mi kunprenis. Kiam Mandy iris en la subteraĵon, serĉante la necesejon, mi restis sur la rando de la lito.