Dinjo

Renata diris: "He, ulo, kial vi forrazis al vi la hararon?" Mi: "Nu, ne faris tion mi. Tion faris Dinjo. Ne plaĉas al vi, ĉu?" Renata: "Ĉu vi vere ekhavis la impreson pri tio ke plaĉus al mi? Ŝi devus perdi sian postenon!" Mi: "He, kio estas al vi? Ĉu estas via periodo de la monato?"

Bone, Dinjo tondis al mi la hararon. Ŝi rakontis tion ke ŝi rezignis pri sia posteno, ekde la fino de la monato. Mi: "Certe, vi mankos al mi. Kiu nun tondos al mi la hararon?" Ŝi premis la mamojn kontraŭ miaj ŝultroj: "Ankaŭ vi mankos al mi ... He, mi donos al vi la numeron de mia mobila telefono." Dinjo transloĝiĝos al alia urbo. Kiam ŝi menciis la nomon de la urbo, ŝi spegule ekvidis mian rideton: "Vi konas tiun urbon, ĉu?"

Dinjo faris proponon: "Mi forrazu al vi la hararon, tiel ke vi ne bezonas tondumadon dum longa tempo. Cetere, mi pensas ke bele aspektus al vi." Mi nature akceptis. Poste, kiam mi pagis, Dinjo donis al mi paperaĵon, kun numero de mobila telefono. La posedantino malbonhumore ekrigardis nin.

Mi amoris kun Renata. Ŝi fermis al si la okulojn, poste: "He, ĉesu, mi ne deziras vidi vin." Ŝi turniĝis, kaj mi prenis ŝin de malantaŭe, gehunda pozicio. Mi ĝuis la alvidon de ŝiaj dorso kaj postaĵo, dum ŝi rigardadis la muron.

Poste ni trinkis botelon da ruĝa vino. Mi: "Mi havas nur du onklojn. Cetere, unu el ili mi ne vidis dum dek jaroj. Mi pensas ke li vivas en Brazilo. Aŭ eble li tute ne plu vivas." Renata: "Mi havas naŭ onklojn. Unu el ili, malgraŭ tio ke li ne estas vera onklo, sed edzo de onklino, pli plaĉas al mi ol la aliaj onkloj." Mi: "Ĉu vi amoris kun li?" Renata: "Kion?" Mi: "Ĉu vi amoris kun tiu onklo?" Ŝi: "He, ne plaĉas al mi kiam vi tiel parolas." Mi: "Nu, pardonu ..." Ŝi: "Rigardu, ne estas mia periodo de la monato. Male, estas via periodo de la semajno."

(Antaŭ kelkaj semajnoj mi ekvidis inon, tra magazena fenestro. Ŝi aspektis kiel la rufulino. Ĉu? Neeble, la rufulino loĝas eksterlande. Poste mi forgesis tion. Hieraŭ mi diskrete demandis ĉe la Akceptejo pri tio ĉu oni ricevis poŝtkarton de la rufulino. La Anserino respondis ke la rufulino revenis post monato, kiam finiĝis ŝia mono. Ŝi nun denove estas en la urbo, verŝajne ŝi trovis novan postenon.)

Mi suĉis al la cicoj de Renata, dum ŝi karesis al mi la nudan haŭton de mia kapo. Mi: "He, Renata, pardonu al mi ..." Renata rakontis tion kiel onklo ŝia forrazis al si la hararon. Lia edzino, supozeble la onklino de Renata, rifuzis paroli kun li dum duona jaro. Mi: "Eĉ ne dum la amorado?" Renata: "Eĉ ne dum ... nu, tion mi ne scias. Cetere, li tiutempe havis amantinon en la urbo, tial verŝajne ne tre gravis al li."

Brilumi

Kun Renata mi diskutis la vorton "brilumi". Ŝi: "Nu, kaj kion ekzakte signifas?" Mi: "Signifas: Nudigi parton de la korpo, kiun oni kutime kaŝas, ekzemple la mamojn." Mi priskribis la brilumadon de Jana. Renata: "Kaj tiam, laŭ vi, ŝiaj mamoj briladis?"

Mi: "Ne. La mamoj ne brilas. Sed estas kiel ekbrilo de lampo: oni tuj ekvidas tion. Tial estas brilumi, ne brili." Renata: "Kial ne simple diri ke ŝi montris al vi siajn mamojn. Mi trovas ĝin senutila vorto."

Poste, sur la trotuaro ĉe Antonio, mi trinkis kafon kun Flavio. Mi klarigis al li pri la vortofarado en Esperanto. Flavio: "Brilumi, ĉu? Nu, ĉiuj konas la anglan vorton. Ĝi estas jam internacia."

Flavio havis aliajn problemojn: "Lena faris viziton, subite ŝi staris antaŭ la pordo. Unue ŝi estis kaj ĝentila kaj trankvila, sed vi konas ŝin, ŝi renkontis Janan kaj mi rakontis al ŝi pri la gravediĝo de Adriana. Kaj jen ŝi ekfurioziĝis. He, mi kaŝas nenion, mi ne havas miajn amantinojn subteretaĝe, kiel oni faraĉas en Aŭstrio. Nu, kial la inoj ne amas min?" Mi ekridis: "He, la inoj ne amas vin, ĉu?"

Flavio: "Sufiĉas. Jen, mi kunprenis al vi kelkajn librojn kiuj eble interesos al vi. Mi supozas tion ke vi ankoraŭ ne komencis legi pri la pingveno." Mi: "Ĉu denove la hitleraj taglibroj?" Flavio metis ŝtokon da libroj sur la tablon. La kovrilo de la unua libro montris bildon pri ulino, kun grandaj mamoj, kaj supraĵo kiu substrekas la ĉebrustan disiĝon - kaj teksto: Mi estas Ĉarlota Simonzo, nova romano de Tom Wolfe." Laŭ Flavio temas pri juna studantino (li elparolis angle la nomon de la ĉefrolulino: Charlotte Simmons), kiu ek-spertas la seksajn morojn de usona universitato. Mi: "Kaj kiom kaj kiamaniere iliaj moroj diferas de la niaj?" Flavio: "Mi ne scias. Tion scios vi. Vi konas vian studantan domon, ĉu ne? Bone, vi konas unu el la flankoj, baldaŭ vi konos ankaŭ la alian."

La dua libro estis "Ŝumajsi" de Turki Al-Ĥamad. Flavio: "Temas pri amo kaj amoro malantaŭ la nigraj vualoj de Saŭda Arabio." (Mi foliumis la libron. En saŭdarabiaj libroj ŝajne ne estas bildoj.)

Flavio: "He, tiu kafo suĉumas!"

Palisume

Renata aĉetis somerajn vestaĵojn kaj provvestis sur la teraso. (Posttagmeza suno, varmege. Kontrolinte mian konton mi pensis tion ke ŝi jam renovigis sian someran garderobon. Jen mi eraris.) Kompreneble mi ekscitiĝis vidante ŝiajn mamojn kiuj malaperis sub kaj poste reaperis de diversaj supraĵoj, senmanikaj bluzoj kaj leĝeraj mamzonoj. Sed fine mi tediĝis pri tio kaj iris al Flavio.

Kun Golo kaj Jana ni rigardis la filmon "Palisumite", de Larry Clark. Temas pri la enregistriĝo de erotika filmo: Unue intervjuiĝas duona dozeno de junuloj. Ili senvestiĝas kaj respondas demandojn pri sia seksa vivo kaj siaj deziroj. Evidentiĝis ke Flavio kaj Jana jam rigardis la filmon: Flavio deziris transsalti tiujn intervjuojn, sed Jana haltigis lin. Ŝajne ke plaĉas al ŝi Danielo, la junulo kiun ili fine elektis por la filmo.

Poste Danielo intervjuis duonan dozenon de aktorulinoj por la ina parto de la filmo. Li demandis pri tio kiam ili perdis sian virginecon kaj pri tio ĉu plaĉas al ili anusa sekso. Ĉiuj senvestiĝas. Unu el la junulinoj, malhelharulino, havis bele diketajn mamojn. Danielo fine elektis ne junulinon, sed kvardekjarulinon, verŝajne pro tio ke ŝi estis la sola kiu konsentis pri anusa sekso.

En la tria parto la kvardekjarulino suĉis Danielon. Poste li palisumis ŝin, unue en la antaŭa truo, poste ankaŭ en la malantaŭa.

Ni rerigardis la filmon, tiun fojon sen la intervjuoj pri la junuloj (malgraŭ la protestoj de Jana). Mi rimarkis tion ke mi nur malfacile povis distingi inter du el la junulinoj, inter tiu kun la belaj mamoj kaj alia ulino kies mamoj ne estis tiom belaj. Fine Golo trovis la distingilon: unu el ili portis ornamaĵon, la alia ne.

Poste Jana brilumis al mi siajn mamojn. (Belaj pometoj.) Kiam mi petis ke ŝi faru duan fojon, ŝi agis kvazaŭ ŝi ne komprenus kion mi celis. Ankaŭ Flavio agis kvazaŭ li ne komprenis, sed mi estas certa pri tio ke li fakte ne komprenis.

Dorse

Fine mi retrovis la dolfenon. Mi eniris la vestiblon de la Studanta Domo, kaj jen ŝi, la altosaltantino, kiu malsupreniris la ŝtuparon. Ŝi eliris, kaj mi sekvis ŝin. Ŝi portis trejnveston, ruĝan, kun CCCP surdorse. Mi: "Saluton. Vi memoras min, ĉu?" Ŝi: "Certe, mi memoras vin. Mi eĉ vidis vin nuda, tion mi ne forgesas ..." (Ĉu ŝi vidis min nuda? Jes, ŝi pravas.) Mi: "Bela trejnvesto." Ŝi: "Dankon. Nu, mi pensas ke vi verŝajne ne tiom memoras el tiu nokto." Mi: "Mi memoras vian olimpian ringeton." Mi kapsignis al ŝia brusto: "Je via maldekstra cico." La dolfeno: "Ha, la ringeto estas je mia dekstra cico." Mi: "Kompreneble dependas de la vidpunkto." Ŝi: "Nu, certe, jen vi pravas." Mi: "Cetere, mi memoras tion ke vin mi ankoraŭ ne vidis nuda." Ŝi: "Prave, kaj tiel restos. Aŭskultu, ulo, mi revenos post horo kaj ok minutoj."

Mi iris al Mandy. Ĉu horo kaj ok minutoj? Mi rigardis tra la fenestron. Mandy: "He, ĉu vi atendas la revenon de la Glacia Reĝidino?" Bone, mi jam komprenis tion ke Mandy vidis ĉion el sia fenestro. Mi komencas malbutonumi al ŝi la bluzon. Ŝi: "He, kion vi faras?" Mi: "Mi venas al vi, ĉu ne?"

Mandy senvestiĝis kaj iris al la fenestro. Mi staris malantaŭ ŝi, kun mia ventro kontraŭ ŝia dorso, kaj mia ilo trafis al ŝi la lumbon. Mandy: "Kaŝu al mi la mamojn. Oni povas vidi de la strato." Mi metis miajn manojn al ŝiaj brustaĵoj. Verŝajne, malgraŭ ĉio, oni nenion vidas de la strato, kaj mi baldaŭ lasis la manojn gliti malsupren, serĉante la harojn de ŝia pubo. Ŝi: "He, oni povas vidi." Ŝi iris al la ŝranko kaj surmetis T-ĉemizon. Mi: "Ĉu vi foriras? Ne forgesu vian pantalonon." Mandy revenis al la fenestro. Denove mia ilo trafis al ŝi la lumbon. Mandy, vi ne estas sufiĉe altstatura. (Mi pensas tion ke mi povus amori la dolfenon en tiu posicio. Ŝi nature havas la perfektan staturon.) Mi serĉis la pomojn de Mandy, sub la T-ĉemizo. La ĉemizo glitis supren. Mandy: "He, vi estas neeltenebla." Ŝi forlasis la fenestron. Kaj jen mi vidis la dolfenon, kiu kure revenis al la Domo, en sia ruĝa trejnvesto. Ĉu jam pasis horo kaj ok minutoj? Ne, mi pensas ke ne. Ĉu ŝi vidis min? Eble, malgraŭ ĉio, oni povas vidi de la strato.

Ĉu mi faris malĝuste al Mandy? Certe, tion mi konfesas. Ni amoris, sur la lito, senvorte. Poste mi enŝranke trovis la fakturon. Ni rapide kisiĝis, kaj mi forlasis ŝin.

Mi iris al la etaĝo de la dolfeno, sed ŝia ĉambro estis malplena. Verŝajne ŝi ankoraŭ duŝadis en la subteretaĝo. Mi iris en la suban etaĝon. Mi haltis antaŭ la pordo de la ina duŝejo. Mi aŭdis voĉojn kaj la sonon de falanta akvo. Subite alia trejnvestaĵulino, tutcerte pezglobĵetantino, puŝis min flanken: "He, ulo, malĝusta pordo." Mi eniris la duŝejo de la uloj kaj longdaŭre duŝadis. Poste mi iris hejmen.