Neĝo

Neĝo, ĉie. Kiam finiĝas tiu vintro? Ĝis la pavilono estas 200 metroj, laŭ Renata. Ni ne plu vidas niajn piedsignojn.

D-rino Ŝulco donis al mi la ŝlosilon ("Alvenis denove via bela amikino. Ŝi estas el Kroatio, ĉu ne?"). Denove la pavilono estis neŝlosita.

Renata kunportis botelon da ruĝa vino, sudamerikan, kaj tapaĵojn, hispanecajn. Renata: "Kial ĉi tie ne estas saŭno, anstataŭ simpla pavilono?". Mi: "Laŭ d-ro Ŝulco estis saŭno ĉe la lago. Mi vidis la kadukan dometon, tie nun estas nur la veloj de la boatetoj kaj la fiŝretoj." Mi neniam komprenas tion, ĉu d-ro Ŝulco estas la patro aŭ la edzo de d-rino Ŝulco.

Ni trinkis ruĝan vinon kaj manĝis tapojn. Renata malbutonumis al mi la pantalonen, kaj malrapide karesis min. Poste ŝi suĉis min, ŝia buŝo estis varma kaj miaj manoj palpis al ŝi la mamojn. Fine mi orgasmis en paperan tuketon.

Kiam ni eliris el la pavilono, ni ankoraŭ ne retrovis niajn piedsignojn, sed ni vidis la lumojn de la granda domo. Renata: "Ĉu vi ŝlosis la pordon?" Mi: "Ne." Ŝi: "Kie estas la botelo?" Mi: Mi metis ĝin sub la neĝon, ie, neniu trovos ĝin." Ŝi: "Neĝo foriros". Mi: "Mi pridubas tion."

Pavilono ĉe la fino de la jaro

Kiel nun fartas la rufulino? Jen tiel mi pensis. Ĉu ŝi ankoraŭ konas la Pingvenon? Foje mi sonĝas pri siaj firmaj mametoj kiujn mi sentis kiam ni ĉirkaŭbrakiĝis. 

Vizitas min Renata. Ne en mia ĉambro, ne plu en la gastoĉambro, sed en la malnova pavilono en la suda parto de la ĝardeno. D-rino Ŝulco donis al mi la ŝlosilon: "Du metrojn, memoru!" Nu, d-rino Ŝulco kompreneble bone informiĝis. Ni jam parolis pri tio. Mi: "Botelon da ruĝa vino, jen kion mi deziras. Mi tediĝas pri amorado." D-rino Ŝulco: "Trinkado malbonas, amoro bonas. Cetere, ni ne havas botelon da ruĝa vino." Mi: "Krom tiu de la komunio. Bone, kaj kun kiu do mi amoru? Ĉu kun Veronika?" D-rino Ŝulco: "He, mi ne pensas ke la katekistino deziras tion!" Mi: "Tutcerte vi pravas." D-rino Ŝulco: "Vizitas vin via amikino Renata. Belan amantinon havas vi. Ŝi estas grekino, ĉu ne?" Mi: "Ne, ŝi ne estas el Grekio." D-rino Ŝulco: "He, jen denove Gufi!" Ŝi rigardis tra la fenestron, kiel Gufi iradis tien kaj reen en la ĝardeno.

Kompreneble ili ne vere nomiĝas Miĉjo Muso kaj Gufi. Gufi ĉiam troviĝas en la ĝardeno, kia ajn estas la vetero. Miĉjo ĉiam restas en sia ĉambro, ankaŭ kia ajn la vetero. Foje mi ludas ŝakon kun li. Kun Gufi mi ankoraŭ ne parolis.

Jen fine Renata! Ni iris al la pavilono. Mi revenis por peti la ŝlosilon el la mano de d-rino Ŝulco. Nu, Renata jam eniris la pavilonon ĉar la pordo ĉiaokaze ne estis ŝlosita. Renata: "Ĉi tie malvarmas. Kial oni ne hejtigis?" Ŝi jam preparis la liton, rapide senvestiĝis kaj malaperis sub la kovrilon. Mi: "Atendu, mi deziras rigardi vin!" Ŝi: "Troe malvarmas. Venu". 

Post duonhoro la pavilono jam revarmiĝis. Renata ellitiĝis kaj faris kelkajn paŝojn sur la planko dum mi rigardis la movojn de ŝia nuda korpo. Mankas al mi ŝia larĝeta postaĵo.

Ŝi kuŝiĝis, kaj mi komencis leki ŝin. Renata nun denove forrazas la harojn de ŝia pubo. Ŝia subventro estas bonodora kaj mole agrabla. Post kelkaj minutoj ŝi orgasmis. Ŝi ne kunportis kondomojn, kaj al mi nun restis malplena la paketo kiun iam kunportis al mi Ĝoni la Vakero. Tial mi amoris inter ŝiaj mamoj. Renata kunpremis la mamojn kaj mi malrapide moviĝis. Ankaŭ mi orgasmis, kaj Renata forviŝis per papera tuketo. Poste mi lekis ŝin denove, ŝia pubo estis varma kaj malseka kaj ŝi laŭte ĝuiĝis. Ŝi, poste, dum ŝi malrapide karesis min: "Ĉu vi deziras ke mi suĉu vin?" Mi: "Ho, ne, nun mi deziras botelon da ruĝa vino!"
Poste Renata montris tion kiel oni kreas mamzonon el du kirurgiaj maskoj. Nu, oni kunligas la du maskojn kaj ĉio faĉile imageblas.

Mi: "Venontfoje, venontjare, kunportu ruĝan vinon." Ŝi: "Bone. Kaj kondomojn. Konsentite."

Mano sur la buŝon

Hieraŭ mi longtempe paroladis kun Veronika kaj d-rino Ŝulco. "Vi savis mian vivon," tion mi diris al Veronika. Ŝi respondis: "Pri tio tutcerte dankindas aliaj, sed mi ĝojas pro tio ke mi povas iomete helpi." Mi: "Ankaŭ mi deziras redoni ion al vi." Ŝi: "Tion ne!" Mi vidis tion ke Veronika ruĝiĝas, sed mi ne pensas ke d-rino Ŝulco vidis tion.

Veronikan mi nun konas dum pli ol dek jaroj, ekde nia unua renkontiĝo en la loĝejo de Ĝoni la Vakero. Poste ni kompreneble renkontiĝis en la loĝejeto de Veronika, kelkfoje monate, ĉiam ĵaŭde. Tio daŭris du aŭ tri jaroj. Dufoje ni kune vojaĝis al greka insulo, ŝiakoste. Ĉio devis esti sekrete, preskaŭ mistere. Nur malmultaj sciis. Ĝoni sciis, kompreneble, kaj Isabela la bela, la amikino de Veronika, kaj Renata iom post iom sciiĝis, eble ankaŭ kompreneble, sed ŝi tiutempe ne vidis Veronikan.

Antaŭ du semajnoj Renata vizitis min. Veronika senceremonie donis al mi la ŝlosilon de la gastoĉambro. Ni fermis la pordon, senvestiĝis kaj enlitiĝis. Renata flustris: "Ĉu estas ŝi?". Mi: "Ne necesas flustri. Ŝi ne aŭskultas ĉe la pordo." Mi karesis la mamojn de Renata. Ŝi, same flustre: "Bone. Sed estas ŝi, ĉu ne?". Mi kapjesis. Renata silente, malrapide suĉis min, poste surmetis kondomon. Unue ŝi rajdis min, poste mi kuŝiĝis sur ŝin, en misiista pozicio. Kiam ŝi orgasmis ŝi metis manon sur la buŝon, kaŝante ĝemon, eble pensante ke iu, malgraŭ ĉio, subaŭskultas ĉe la pordo. (Eble aŭskultas d-rino Ŝulco. Mi ne scias.)

Antaŭ semajno vizitis min Ĝoni la Vakero. Veronika malvarmete salutis al Ĝoni, li ridete mansignis al ŝi.

Kiu nun amoras kun Veronika? Ĉu ŝiaj mamoj ankoraŭ estas same firmaj? Malfacile vidi sub la larĝa ĉemizo kiun ŝi portas. Ŝia hararo nun estas pli mallonga, sed kiam ŝi ridetas, malkaŝiĝas agrablaj memoroj.

Kiel ĉi ĉio daŭriĝos?

Intertempe

Bone, kie rekomenciĝi? Nu, Renata rakontis pri tio kiel ŝi partoprenis festenon kie ĉeestas nuda kelnero. Tio okazis jam antaŭ kelkaj semajnoj, verŝajne dum renkontiĝo de ŝia ina studgrupo. He, mi povas tion imagi al mi: dozeno da ulinoj, studantinoj pri historio kaj arkeologio, ĉiam pli kaj pli ebriaj, dum juna nudulo iras tien kaj reen, alportanta drinkaĵojn kaj manĝaĵetojn. Mi: "Ĉu Ajŝa partoprenis tiun festenon?" Renata: "Tute ne." Ŝi rakontis tion ke la kelnero estas de Usono aŭ de Nigerio, ŝi ne certis pri tio. Mi: "Kaj fine, kiu amoris kun li? Ĉu vi?" Ŝi: "He, mi eĉ ne tuŝis lin, aŭ ne, jes, mi gratis al li la dorson dum li verŝis vinon en mia glaso. Mi pensas tion ke Greta invitis lin en la dormejon." Mi: "Greta, ĉu la eta germanino?" Ŝi: "Ne, male, estas kvardekjarulino, eĉ sufiĉe granda. Mi pensas tion ke vi ankoraŭ ne vidis ŝin." Mi: "Ĉu studantino?" Ŝi: "Jes, pri arta historio. La edzo forlasis ŝin. Ŝi havas grandan domon." Mi: "Kaj grandan liton, ĉu?" Ŝi: "Sendube. Mi ne vidis la liton."

Maŭran mi apenaŭ vidis dum la pasintaj monatoj. Laŭ mi, komenciĝis dum la silentaj tagoj de la pasko, nun jam antaŭ longe. Maŭra diris al mi tion ke ŝiaj gepatroj skiadas en Norvegio, kie laŭdire estas altaj montoj. Dum semajno ŝi solos hejme kaj ŝi deziras ke ni kune pasigu la tempon. Jen bone. Mi rakontis al Renata ke mi forvojaĝos dum la liberaj tagoj. Mi kun Maŭra pasigis nokton en ŝia lito, sed ni ne amoris ĉar estis al ŝi la tempo de la monato. Jam la duan tagon mi proponis tion ke ni kune vizitu la Studantan Domon. Maŭra tion ne deziris, tial mi iris sola. En la Studanta Domo estis silentaj tagoj kaj laŭta muziko. Mi serĉis la gravedan belulinon kun kiu mi parolis dum antaŭa festeno. Mi ne trovis ŝin (eble ŝi jam akuŝis). Mi renkontis alian studantinon, kun kiu mi deziras enlitiĝi.

Ni kune trinkis botelon da vino. Mi (flustre): "He, mi deziras amori kun vi." Ŝi (flustre, dum mi karesis al ŝi la mamojn): "Ankaŭ mi deziras, sed ne eblas ŝlosi la pordon de mia ĉambro." Mi: "Tion mi scias." Ŝi: "He, kiel tion vi scias? Mi ne memoras tion ke vi jam vizitis mian ĉambron." Mi: "Ĉiuj ĉambroj estas tiaj. Ne eblas ŝlosi la pordon." Ŝi: "Bone, jam vi scias. Jen. Ne eblas amori ĉi tie." Ni malfermis duan botelon. Mi: "Ne gravas la pordo." Ŝi: "He, vi estas ulo, verŝajne ne gravas al vi." Ni iris al ŝia ĉambro. Ni jam estis sufiĉe ebriaj. Mi staris kontraŭ la pordo, tiel ke ne eblas malfermi ĝin. Ŝi genuiĝis antaŭ mi, fine ne sciante ĉu ŝi demetu al si la bluzon aŭ ĉu ŝi suĉu min. Fine ŝi falis planken, ekridante.

Poste Maŭra asertis tion ke ŝi serĉis min la trian tagon kaj fine trovis min, dormanta, en la subteretaĝo. Sed mi tion ne memoras. Mi forlasis la Studantan Domon kaj iris hejmen, antaŭtagmeze, ĉu la trian aŭ la kvaran tagon, mi ne plu scias. Mi silente eniris la domon, ne dezirante ke vekiĝu Renata. Mi eniris la banejon, kaj jen ulino kiun mi ne tuj rekonis. Ŝi verŝajne ĵus eliris el la duŝo. Per eta tuko ŝi frote sekigis al si la subventron. Firmaj mametoj, kun fortaj, malhelaj pintoj. Kiam ŝi ekvidis min, ŝi tuj metis la tukon antaŭ la mamoj, sed la tuko estis tiel malgranda ke ŝi samtempe nudigis al si la pubon. Komprenante tion, ŝi rapide turniĝis, kaj jen rondeta postaĵo, sufiĉe larĝa. Bone, ĉio verŝajne okazis dum malpli ol sekundo, sed mi jam komprenis tion ke mi devas forlasi la banejon.

Nur poste, kiam ŝi reaperis el la banejo, vestita kaj kun malseka hararo, mi rekonis Ajŝan, la vualulinon. Renata jam vekiĝis. Ajŝa altigis al si la ŝultrojn: "Li jam vidis ĉion." Ŝi surmetis la vualon kaj foriris. Renata: "Jen kion vi faris?" Mi: "Nun kion?" Renata: "Pro vi, nun, la familio de Ajŝa ŝtonumas ŝin." Mi: "Honeste. Kial? Kiel ŝia familio ekscios ĉi-ĉion? Kiu rakontos al ili? Ĉu vi? Mi ne. Cetere, kial ŝi ne ŝlosis la pordon?" Fine Renata trankviliĝis.

Jam someras. Baldaŭ fine komenciĝos miaj ferioj. Renata denove luis bangalon de la naturista kampadejo. Mi: "Ĉu Ajŝa akompanos nin al la kampadejo?" Renata: "Tute ne. Adriana, tamen, alvenos la duan semajnon." Mi: "Ĉu Adriana?" Ŝi: "Jes. Ŝi fine eksedziniĝos al Flavio. Sed unue ŝi pasigos kun ni du semajnojn kampadeje." Mi: "Bone. Kaj la bebo?" Ŝi: "Ne plu estas bebo. Ne, la knabeto ne venos kune. La aŭtoritatoj timas tion ke ili ne denove forlasos la landon." Kial Adriana nur nun deziras eksedziniĝi al Flavio? Ĉu scias tion Flavio?

Pece

Unue ni ekhejtigis la saŭnon, poste ni amoris: unue mi metis al Renata oleon inter la femurojn kaj masaĝis al ŝi la pubon ĝis kiam ŝi ĝeme orgasmadis, poste ŝi metis oleon sur sian jam ŝvitan bruston kaj mi koitis inter ŝiaj mamoj dum ŝi permane kunpremis la duonojn kaj fine mi sperme trafis al ŝi la bruston, la kolon kaj la mentonon. Guto eĉ trafis al ŝi la frunton kaj glitis en ŝian okulon. Renata ekridis kaj forviŝis ĝin.

Ni duŝadis. Kiam ni prokcimiĝis al la saŭno, soniĝis la porda sonorilo. Renata observis la rigardilon, poste malfermis la pordon kaj jen la Gotikulino. Mi vidis tion ke ruĝiĝis la pala vizaĝo kiam ŝi ekvidis nin. Renata: "Ni jam preparis la saŭnon. Ĉu vi akompanos nin?" La Gotikulino kapjesis kaj heziteme komencis senvestiĝi.

Tio okazis jam antaŭ kelkaj semajnoj, pri kiuj mi ankoraŭ ne skribis. Post la saŭnado (la Gotikulino nun havas traboraĵon je ambaŭ cicoj), la du ulinoj malaperis en la dormoĉambron. Mi telefonis Maŭran. Maŭra ankoraŭ havis acidan mienon pro la gravedulino de la studanta domo ("Manlaboro. Jen parolo de ĉiesulino. Ŝi verŝajne eĉ ne scias tion kiu estas la patro de la infano.") Mi invitis ŝin al la mezepoka restoracio de Antonio, ŝi akceptis. (Mi tuj regretis, ĉar mi deziras revidi Nataŝan, sed kompreneble ne en la kompanio de Maŭra. Nu, eble Nataŝa hodiaŭ ne ĉeestas, jen tion mi pensis.)

Kiam ni eniris la restoracion, Nataŝa tuj venis al nia tablo. Oni facile vidas tion ke ŝi estas graveda. Ŝi demandeme rigardis min, sed cetere agis tre profesie, proponante pladojn, vinon kaj likvoron. Maŭra havis tre belan aspekton kaj jam malaperis la acida mieno. Mi de tempo al tempo rigardis en la direkton de Nataŝa, sed ŝi okupiĝis kun aliaj gegastoj. Poste mi akompanis Maŭron al ŝia hejmo. (Maŭra: "Ĉu vi konas ŝin?" Mi: "Kiun?" Ŝi: "La gravedan kelnerinon." Mi, post paŭzo: "Mi konas Antonion, la restoraciestro. Nataŝa estas lia edzino. Ŝi atendas ilian duan infanon." Ni atingis la domon. (Maŭra: "Ni ne povas amori." Mi: "He, kial ne?" Ŝi: "La gepatroj hejmas." Mi: "Ha, jen, viaj gepatroj." Ŝi: "Venu, mi prezentos vin al ili." Mi. "Eble hodiaŭ ne estas la perfekta tago por tia prezentado." Ŝi altigis al si la ŝultrojn: "Bone. Eble ke ne.") Ni iris tien kaj reen laŭ la vojo. (Mi: "Ni povas amori tie, malantaŭ la heĝo." Ŝi: "He, agu normale.") Ni kisiĝis kaj adiaŭis. Ĉu revenis la acida mieno?

Mi telefonis al la mezepoka restoracio. Respondis Nataŝa. Verŝajne ne estis bona ideo paroli kun ŝi. (Mi: "Mi deziras paroli kun vi." Nataŝa: "Pri kio?" Mi: "Mi deziras paroli kun vi." Ŝi: "Tion vi jam diris. Nu, parolu. Cetere, kiu estas via amikino? Bonmaniera ulino, ĉu vi estas ŝia tipo?")

Kiam mi revenis hejmen, Renata kun la Gotikulino televidile rigardis elsendon pri inspektoro Poirot. Ili jam ludis ŝakon. (Laŭŝajne venkis la Gotikulino, mi rekonis la situacion: la blanka reĝo kuŝis sur la tabulo, kaj la Gotikulino kompreneble ĉiam regas la nigrajn pecojn.)

Gravede

Renata kuŝis surventre, nuda, kapo surkusene. Mi amoremis, ŝi dormemegis. Mi masaĝis al ŝi la dorson, kaj konstatis ke ŝi jam ekdormis. Mi leĝere kisis al ŝi la nukon, rigardetis al ŝi la larĝetan postaĵon, fine kovris ŝin per la kovrilo kaj eniris la salonon, kie mi televidile rigardis olimpikan glitŝtonludon.

Renata nun fine rompis la rilaton kun la islandano. Mi komprenis tion nur kiam li aperis antaŭ la pordo, furioza kiel gejsero. Renata ne ĉeestis. Li rakontis tion ke Renata estas graveda kaj kulpigis min pri tio ke ŝi nun forlasis lin. Kiam mi fine sukcesis enkapigi al li tion ke Renata loĝas ĉi tie dum pli ol kvar jaroj, li iom post iom trankviliĝis. (Mi: "Renata gravedas, ĉu?" Li: "Jes, tion ŝi diris. Kaj ŝia ventro videble pligrandiĝis." Tion mi pridubas. Nur antaŭ kelkaj tagoj Renata havis sian periodon de la monato, kaj la grandeco de ŝia ventro tutcerte havas alian kaŭzon.)

Poste mi rakontis al Renata pri la vizito de la islanda profesoro. (Ŝi: "Mi neniam plu deziras vidi lin, ne paroli kun li." Mi: "He, vi gravedas, ĉu?" Ŝi: "Kompreneble ke ne. Sed li pravas: mi tion diris al li." Mi: "Li eĉ diris tion ke via ventro pligrandiĝis." Renata ekkoleris, sed feliĉe nur kontraŭ la islandano.)

Dum la pasintaj semajnoj la gotikulino plurfoje vizitis nin, sen Ĝoni la Vakero, aŭ verŝajne pli ĝuste: ŝi vizitis Renatan. Kelkfoje la du ulinoj ludis ŝakon, sed plej ofte ili tuj malaperis en la gastoĉambron. Al mi la gotikulino gaje ridetis kiam ŝi alvenis, pli mistere kiam ŝi foriris. Unufoje ni vizitis la naturistan banadon, triope. Renata: "He, mi pensas ke vi plaĉas al ŝi." Mi: "Ĉu tion ŝi diris?" Ŝi: "Diri verŝajne ne estas la vorto."

Surstrate mi hazarde renkontis Anĝelinan. Ŝi ĉirkaŭbrakis min. Ŝia ventro nun estas grandega. Ĉu ĉiuj ulinoj nun gravedas? Mi ankaŭ renkontis Nataŝan, ŝi atendis sian duan infanon. (Kun Maŭra mi vizitis festenon de la Studanta domo. Ĉeestis tie graveda studantino, sufiĉe bela. Ŝi ne drinkis. Ŝi permesis al mi ke mi tuŝas al ŝi la ventron, eĉ la mamojn. Ŝi: "Ĉu plaĉas al vi?" Mi: "Plaĉas al mi gravedulinoj." Ŝi ekridis: "Se tion vi deziras, mi povas doni al vi manlaboron." Maŭra, ĵus alveninte: "He, nun sufiĉas, ĉu ne?")

Novjare

Mi pasigis novjaron kun Flavio, Ĝoni la Vakero, la gotikulino kaj Renata (verŝajne la islandano pasigis novjaron kun sia edzino, aŭ kun alia koramikino). Jana tiam estis en Rusio (ŝi nun revenis), tial Flavio jam dum tagoj malbonhumoris. Ni hejtigis la saŭnon. Ĝoni interesiĝis pri Renata, kaj faris proponojn kiuj ridigis ŝin, dum Flavio kaj mi okupiĝis kun la gotikulino. Ŝi nun havas novan traboraĵon (maldekstra cico) kaj tatuaĵon (draketo apud la dekstra kalkano). Mi ankoraŭ ne aŭdis ŝin paroli. (Ĝoni, poste, al mi: "Eĉ ne dum la amorado oni aŭdas ŝian voĉon. Oni apenaŭ aŭdas ŝian spiradon. Foje, kiam ŝi prokcimiĝas al la orgasmo, ŝi ŝajne eĉ ĉesas spiradi, kaj post la orgasmo ŝi ĝeme ekspiras profunde. Sed ŝian voĉon oni ne aŭdas." Mi: "Diru, ŝi scipovas paroli, ĉu?" Ĝoni: "Kompreneble. Ne esas malinteligenta ulino.")

Ĝoni okupis la gastoĉambron kun la gotikulino, Flavio dormis malantaŭ la sofo, dum mi enlitiĝis kun Renata. Ni amoris. Renata ĝemadis kiel eble plej mallaŭte, por ne vekigi la gegastojn, kaj kiam mi tro laŭte spiradis, ŝi diris: "He, silentiĝu, karulo." Fine ŝi forgesis tion, kaj ŝi orgasmis kun laŭta ekĝemo. La sekvan tagon la du ulinoj ŝakludis. Ili portis endomajn robojn, kaj konsentrite sidis ĉiu je sia flanko de la malgranda tablo. Tio daŭris verŝajne du horojn, fine venkis la gotikulino. Poste ili senvorte foriris, kaj malaperis en la gastoĉambron. (Flavio: "Kio faradas niaj ulinoj?" Ĝoni: "Nu, mi pensas tion ke ili enlitiĝis.")

La ĉiofaristo nun fine jam riparis la tuban sistemon super la kuirejo, kaj mi tie pasigis iom da tempo kun Ĝoni dum Flavio antaŭ la televidilo kaj la ulinoj enlite pasigis la tempon. Ĝoni demandis al mi pri tio kial mi ne plu vizitas Veronikan. Mi promesis tion ke mi denove vizitu ŝin (almenaŭ unufoje, certe la lastan).

Maŭra nun revenis el la Kanarioj, kun siaj gepatroj. Ŝi vizitis min, sunbronzita. Ŝi: "Estis 25 gradojn, kaj mare kaj aere." Maŭra altigis al si la ĉemizon kaj rapide brilumis la mamojn. Ŝi ne portis mamzonon. (Mi: "He, vi sunumis nudbruste, ĉu?" Ŝi: "Certe." Mi: "Ĉu en la ĉeesto de viaj gepatroj?" Ŝi: "Jes, kial ne? Ankaŭ Panjo faras tiel." Nu, mi ankoraŭ ne vidis ŝian patrinon, la faman advokatinon. Ĉu ankaŭ ŝi havas inversitajn cicojn?)

Mi lekis Maŭran. Ŝi ankoraŭ portis la ĉemizon. Mi komprenis: nudaj mamoj nur surplaĝe, ne enlite. Dum la lekado mi tuŝadis al ŝi la malantaŭan truon, unue per leĝeraj fingromovoj, poste, kiam ŝi tute malsekiĝis, la fingro fine malaperis en la truon. Mi daŭrigis la lekadon kaj Maŭra orgasmadis.

Ŝi: "Venu!" Mi karesis al ŝi la postaĵon: "Kion vi pensas, ĉu eĉ anuse?" Ŝi: "Bone." Mi: "Nu, ĉu vi jam provis antaŭe?" Ŝi: "He, kompreneble ke ne." (Plaĉas al mi la memkomprenebla maniero laŭ kiu ŝi diris tion.)

Mi trovis lubrikaĵon, kiun mi metis en la enirejon. Poste mi premis la kapon de la ilo kontraŭ ŝian truon. Ŝi: "Atentu, ne tiom rapide." Mi malrapide englitiĝis, dum ŝi movetis al si la postaĵon por faciligi la penetradon. Ŝia truo estis agrable strikta, malgraŭ la lubrikaĵo, kaj post kelkaj tiroj mi orgasmis.

Maŭra kuŝis surdorse, femuroj dise. Ŝi leĝere tuŝetis al si la palan haŭton de la pubo, senpense. Mi: "He, ĉu tiel vi plezurigas vin?" Ŝi: "Ne. Tiel ne." Malaperis la mano, ŝi maldisigis al si la femurojn kaj turniĝis surventren. Mi: "He, montru al mi." Ŝi: "Ne. Mi ne deziras tion. Tio estas tro private." (Bone, mi jam vidis ŝiajn mamojn, tiuj de la inversitaj cicoj, mi lekis al ŝi la pubon kaj orgasmadis en ŝian malantaŭan truon, sed la ludo de ŝiaj fingroj estas tro private.)

Ŝi stariĝis, ekridante: "Venu." Ŝi demetis al si la ĉemizon kaj dum momento mi denove ekvidis ŝiajn sunbronzitajn mamojn. Ŝi malfermis al pordon. Kun plaĉo mi rigardadis la movojn de ŝia postaĵo dum ŝi rapidete forlasis la ĉambron.

Likaĵe

Renata ankoraŭ plendas pri tio ke la ĉiofaristo eniris la loĝejon sen unue frapegi al la pordo. (Mi: "La havas ŝlosilon. Mi petis ke li venu por ripari la likaĵon de la kuirejo." Ŝi: "Kaj mi petis al vi ke vi venigu lin. Sed li devas frapi al la pordo antaŭ ol eniri.") Bone, mi komprenas. Renata kompreneble estis vestita, sed povus esti alimaniere: Renata kiu iris de banejo dormoĉambren, kun malsekaj piedoj, duonnuda, kun tuko ĉirkaŭ la koksoj. Aŭ povus esti ke Anĝelina ... ne, Anĝelina kompreneble ĉiam estas vestita, verŝajne eĉ kiam ŝi duŝadas. Renata plendas pri tio ke la ĉiofaristo eniris nefrapinte, sed ne tiom pri tio ke li ankoraŭ ne riparis la akvan likaĵon.

Anĝelina nun reiris al siaj gepatroj, verŝajne post malkonsento kun Renata. (Renata: "He, estas ulino de etaj mamoj, kaj de eĉ pli malgranda cerbo.") Nur unufoje mi ekvidis mameton, matene, kiam Anĝelina vestiĝis per granda bluzo, verŝajne tiu de Renata, kun larĝa dekoltaĵo. Anĝelina ete kliniĝis, serĉante botelon da lakto. Rozkoloraj pintoj, ne malallogaj.

Mi pasigis kelkajn tagojn vilaĝe, vizitante familianojn. Renata laŭdire pasigis tempon kun Franka, verŝajne tamen ŝi vizitis la islandanon. Kiam ni revenis, la planko de la kuirejo estis kovrita de akvo. Ni sekigis la plankon, poste manĝis picon kaj trinkis italan vinon, kiantion. Poste ni amoris. Renata suĉis min, poste ni amoris misiiste, fine Renata suĉis min denove kaj mi orgasmis en ŝian buŝon. Kiam ni revenis al la kuirejo, la planko estis kovrita de akvo, ktp.