Kvadratoj

Mandy: "Bone, knabetoj, kaj kion diris al vi la pingveno?" Flavio: "Mi ne scias. Mi eĉ ne ne vidis la pingvenon, sed mi scias ke li estis tie. Estas demando pri kredo." Mi: "Mi ne scias kion diris la pingveno. Sed li parolis al mi. Ĉu ne sufiĉas? Pingveno kiu parolas al vi! Ĉu pingveno foje parolis al vi?"

Mandy: "Ne ... neniam." Ni pasigis la vesperon en la saŭno, kun Mandy kaj Flavio. Flavio jam dufoje palpis al Mandy la mamojn. Ŝi frape rebatis lian manon: "He, vi, ĉu vi pensas ke mi estas ĉiesulino?" Flavio: "Tion mi ne diris." Mandy: "Ĝuste, vi nenion diris." Ŝi ankoraŭ portis la kalsoneton. Flavio: "Bone, kial vi saŭne portas vestaĵojn?" Ŝi: "Jen mia afero." Flavio: "Ĉu vi havas novan traboraĵon kiun vi ne kuraĝas montri al ni?" Mandy: "Ne ..." Flavio: "Ĉu novrazita?" Ŝi: "He, ĉu ne disvastiĝis la onidiroj? Ŝajnas ke mi nun estas la sola ulino de la okcidenta duonsfero kiu ne forrazas al si la pubharojn." Flavio: "Mojose."

Mi: "Mi demandis al la rufulino pri la pingveno. Mi pensas ke li estas ŝia amiko." Flavio: "Interese." Mandy: "Ĉu vi demandis al tiu rufulino ĉu ŝia amiko estas pingveno?" Mi: "Jes. Kaj ŝi konfirmis ke li aspektas kiel pingveno kiam li vestiĝas per smokingo." Mandy: "Serioze, ĉu vi jam freneziĝis?" Flavio: "Ĉu li?" (Ĉu ne ĉiuj freneziĝas je la fino de la jaro?)

Mi: "Ĉu vi interesiĝas pri triangulo?" Mandy: "Ĉu ĉi-nokte? Honeste, mi pensas ke unu el vi ne sukcesos starigi sian lateron de la triangulo." Mi: "Ĉu Flavio?" Flavio: "Cetere, sekso ne estas demando pri eŭklida geometrio." Mandy: "Ĝuste. Tion mi provis klarigi al li."

Mandy duŝadis, verŝajne sen la kalsoneto. Mi, al Flavio: "Mi deziras enlitiĝi." Flavio: "Bone, jen viaj unuaj saĝaj vortoj de la vespero. Memoru ke ne lakton vi trinkis." Mi: "He, pardonu ke mi ruinigis vian vesperon." Li: "Nu, estis interesa vespero, kaj estos verŝaje eĉ pli interesa nokto. Nur unu aferon mi ne komprenas: kiel vi sukcesis paroli al via rufulino pri la pingveno? Laŭ mi, vi eĉ ne vizitis la laborejon hodiaŭ." Mi: "Ne, ŝi estis ĉi tie." Flavio: "Mi ne vidis ŝin." Mi: "Bone, vi ankaŭ ne vidis la pingvenon." Li: "Ĝuste. Bonan nokton." Mandy: "Bonan nokton." Mi, fine, post tri kaj duona minuto: "Bonan nokton." Poste mi sukcesis sole trovi la liton. Aŭ almenaŭ tion mi kredis.

Pingveno

Mandy kuŝis surdorse, la femuroj disigitaj, ni ĵus amoris. Inter ŝiaj pubaj haroj, la lipoj montras ŝian malfermitan sekson. Ĝi estas varma kaj malseka, kaj sekrecias la odorojn de ina sekso. Mandy: "Kion vi faras?" Mi: "Rigardas. Rigardadas eĉ." Ŝi, dormeme: "Nu, kion vi pensas?" Mi: "Mi ne pensas. Mi nur rigardadas. Kaj enflaras viajn bonodorojn."

Mi ege surpriziĝis, vendrede, kiam mi denove vidis la rufulinon deĵori ĉe la akceptejo. Evidentiĝis ke mi komprenis nur la esencon, sed ne la detalojn: ŝi laboros dum la resto de la jaro, kaj semajnon de la nova jaro. Ŝi tediĝis de la laboro kaj de la urbo kaj ne pli zorge respondas la telefonajn alvokojn kaj ne pli ĝentile alparolas la vizitantojn. Ŝi ne vojaĝos al Skotlando, sed ien ajn, ŝi ankoraŭ ne scias kien. Ŝi ridetas al mi, kaj mi denove ekvidas ŝiajn delikatajn brakojn kaj ŝiajn senharajn akselojn. Ŝi portas senmanikan ĉemizon, malgraŭ la regulojn de la firmo. Ĉu ŝi cetere estas same senhara? Nu, mi konjektas ke jes.

Nu, kial mi laboris je la alia flanko de la konstruaĵo, kaj kial mi sciiĝis pri la rufulino nur tri semajnoj antaŭ ŝia vojaĝo al Antarkto? Cetere, laŭ Elizabeta, ŝi havas amikon. Ĉu pingveno?

Mi iris hejmen, al Mandy. Ni manĝis, trinkis botelon da vino, ruĝa, kaj amoris sur la tapiŝo. Poste ŝi ekdormis, kaj mi portis ŝin en la liton. Mi surmetis la kovrilon. Mi jam vidis sufiĉe.

Mi iris al la Placo, serĉis la rufulinon. Ĉu ŝi estas ĉe la Placo? Ne, kompreneble ke ne. Ŝi jam diris ke ŝi ĉiun vesperon ordigas siajn loĝejon kaj posedaĵojn, ŝi transloĝas meze de januaro. Kie estas ŝia loĝejo? Nenian ideon, morgaŭ petu informojn ĉe Ekonomio. Apud la Placo mi trovis Flavion. Ni trinkis kelkajn glasojn da biero ĉe Antonio. Flavio: "Mia edzino forlasis min." Unue li estis trista, ege malgaja, poste ni ekridadis. Mi demandis ĉu li vidis la rufulinon. Li: "Jes, mi vidis kvar rufulinojn kaj amoris kun du da ili." Mi: "Kaj mi amoris kun Adriana, trifoje." Flavio trovis tion tre amusa. Ni trinkis ankoraŭ kelkajn glasojn da biero kaj botelon da vino. Sur la Placo mi ekvidis grandan pingvenon kiu parolis al mi. Flavio: "He, kion li diras?"

Intencoj

La rufulino foriris sen diri adiaŭ. Nur antaŭ semjano Elizabeta menciis ke ŝi transloĝos al Skotlando kaj iĝos artistino. Ekde novjaro la postenon ĉe Akceptejo okupu alia ulino.

Bone, Renata kaj Adriana vojaĝis hejmen. Dum kelkaj tagoj Mandy loĝas ĉe mi. Kia dormemulino! Unu matenon mi eliris frue, dum Mandy dormis, kaj kiam mi revenis ŝi dormis ankoraŭ. Mi reenlitiĝis. Kiam Mandy vekiĝis, ŝi diris: "He, ni dormis dum dudek kvar horoj." Ŝi sidiĝis en la lito, kun nudaj mamoj. Mi: "Ne, dormis verŝajne dum dudek kvar horoj vi, mi ne." Mi menciis kelkajn eksterdomajn okazaĵojn. Mandy: "Kial vi ne vekis min?" Poste ni amoris. Unue ŝi suĉis min, sen kondomo, poste mi amoris ŝin demalantaŭe, kun kondomo. Ege plaĉas al mi la aspekto de ŝia postaĵo dum la amorado.

Baldaŭ Nova Jaro. Ĉu mi havas novjarajn intencojn? Certe. Kelkaj el ili koncernas la rekonkeradon de Anja. Jes, jam temp' está, ĉu ne? Laŭ Nataŝa, Antonio nun jam ofte vizitas Anjan. Ĉu vere? Aŭ ĉu Nataŝa imagas tion al si? Ĉu Anja vere, fojon post fojo, amoras kun la itala dikulo? Unufoje, duan fojon, tri fojoj, eble, sed daŭran rilaton ne. Kion vi pensas? Eble, malgraŭ ĉio, Antonio estu parto de la solvo: nova vizito al la damnita hotelo ĉe la rando de la montaro, Antonio, Nataŝa, Anja kaj mi. (Aŭ eble mi vizitus la hotelon kun Flavio kaj Golo, kaj ni vidu kiu la unua enlitigus la deĵorantinon.)

Jes, mi ankaŭ tre ŝatus ree amori kun Nataŝa. Sed, stranga afero, Natŝa ne deziras amori kun mi dum ŝi pensas ke ŝia edzo havas amaferon. (Antaŭe, kiam ŝi suspektis nenion, ŝi mem volonte trompis sian edzon.)

Hieraŭ mi kun Mandy iris al la Studenta Domo, kie ŝi trovis en la poŝtkesto la konatan fakturon. Ni intencis amori en ŝia ĉambro, sed la ĉambro nun estis tiom malvarma ke ni tuj elpensis aliajn intencojn. Poste, ĉe mi, Mandy kuŝis surventre, sur la salona tapiŝo, nuda, dum mi masaĝis al ŝi la dorson, la femurojn kaj fine la postaĵon. Ĉu Mandy jam dormis? Miaj fingroj esploris la fendon de ŝia postaĵo. Ne, Mandy nun ne dormis.

Adriana

Pasintan sabaton, Renata ellitiĝis frue, foriris. Mi denove ekdormiĝis. Post tempo, longa aŭ mallonga, ŝi revenis al la lito, sub la kovrilon. Jen mi komprenis, ankoraŭ duone dormanta, ke ne estas Renata, estas Adriana. Mi havis fortan erektiĝon, ĉu jam dum la tuta nokto, ĉu nur pro la ĉeesto de Adriana? Mi ne scias.

Mi sentas la korpon de Adriana. Senvorte ŝi subigas min, kaj mia ilo facile trovas ŝian ujon. Adriana rajdas min, mallerte, ekscitiĝe. Mi orgasmas, poste ni dormas.

Denove mi vekiĝis, tiun fojon mi vere vekiĝas. Apud mi, jen Adriana. Ĉu ni amoris? Certe, ne estis nura sonĝo. Mi rigardas ŝian vizaĝon, ŝi ne dormas. Ŝi disigas al si la femurojn kaj mi denove penetras ŝin. Kia varmeco. Ŝi kuŝas surdorse, kun fermitaj okuloj, dum mi moviĝas. Poste, kisiĝo, karesado.

Ni duŝadas, matenmanĝas, promenas en la parko, poste amoras trian fojon. Posttagmeze, kiam Renata revenis, la fratinoj momente rigardas unu la alian. Renata tuj komprenas. Eĉ mi tion komprenas.

Marde Renata kaj Adriana veturis hejmen, por la festotagoj.

Geedziĝo

La geedziĝo de Flavio kaj Adriana komenciĝis eŭrope kaj finiĝis kiel brazila telenovelo. Nu, dum la urbodoma seremonio ambaŭ tre zorge ludis sian rolon. Kiel atestanto mi skribis mian nomon en la protokolo. (Renata estis la atestanto de Adriana.) Laŭ Golo, la civila seremonio adoptiĝis laŭ la preĝeja seremonio en 1806 kaj poste ne ŝanĝiĝis. Tiel oni nun ankoraŭ, ĉe la rando de 2008, parolis pri "ci, Flavio filo de Aŭgusto kaj ci, Adriana filino de Simeono." Ne etose kongruas kun la oficeja ĉambro el la 80-aj jaroj, kaj kun la oranĝkolora hararo de Adriana.

Poste Flavio sola iris hejmen, dum mi kun la fratinoj kaj Golo manĝis ĉe Antonio. Renata ĵetis glason en la direkto de Antonio, sed trafis la muron. Ĉiuj tial pensis ke estas tradicio el la lando de la fratino de la novedzino. Renata proponis ke Golo transprenu la rolon kiel novedzon. Fine li iris en la necesejejon kaj ne revenis. Kiam finiĝis la manĝo restis ankoraŭ la trinkaĵoj.

Kiam ni revenis hejmen, poste, mi kun Adriana ĉirkaŭbrakiĝis. Adriana: "Mi ne deziras dormi sola." Mi: "Mi volonte prenos vian virginecon, sed ne dum via geedziĝa nokto, honton al vi!" Adriana ploris, ĉu pro mia rimarko, ĉu alial, ĉu ĉial. Fine ŝi dormis kun Renata.

Meze de la nokto mi telefonis al Golo, sed li ne respondis. Ĉu li ankoraŭ estas en la necesejejo de Antonio? Fine mi telefonis al Flavio. Ankaŭ li ne respondis.

Rufuline

Frumatene, la fratinoj ankoraŭ dormas, mi sidis en la bankuvo, dum mi pensas pri la rufulino de Akceptejo. La akvo hejtegis. Eniris Adriana, en la helverda T-ĉemizo, kiun ŝi portis dum la lastaj noktoj. Ŝi: "He, bonan matenon, ĉu vi jam vekiĝis?" Mi: "Bonan matenon, ellitiĝis, jese, vekiĝis, ankoraŭ eble ne."

Adriana sidiĝis sur la necesejo. Kiam ŝi ekvidis ke mi rigardas ŝiadirekten, ŝi kunpremis al si la femurojn. Fine ŝi sekigis al si la subventron: "Ĉu ne malplaĉus al vi kompanio?" Mi: "Bonvolu." Ŝi demetis la T-ĉemizon kaj eniris la kuvon. Dum momento mi rigardis la lipojn de ŝia pubo, matene varmajn. Ŝi sidiĝis, ne kiel mi esperis, ĉe la alia flanko de la kuvo, sed male, miaflanke, kun la dorso kontraŭ mi. "He, atendu!" Mi devis relokigi al mi la ilon, tiel ke ŝia postaĵo ne platpremu ĝin.

Eniris Renata: "He, kia bela pareto!" Ŝi ekpremis tukon kaj rapide forlasis la ĉambron. Interese. Mi karesis al Adriana la mamojn, poste serĉis ŝian interfemuraĵon. Ŝi decideme forprenis mian manon. Mi: "Ĉu ankoraŭ neniam?" Ŝi: "Almenaŭ ankoraŭ ne."

Dum la ĉelaboreja Sankta Nikolao la rufulino de Akceptejo montris la ĉebruston al Georgo de Transporto. Dum la antaŭaj semajnoj mi kelkfoje parolis kun ŝi. Ĉarma, trankvila ulino, nigre vestita, ĉiam, kvazaŭ gotika. Elizabeta rakontis al la rufulino ke mi parolas Esperanton. Tio nature ne nepre estas taŭga konversilo. Cetere, ĝenas ĉiam la eternaj telefonoj kaj la aro da vizitantoj. Dum la meztaga paŭzo, ŝi ĉiam eliras sola, kun rapidaj paŝoj, kvazaŭ ŝi deziras resti sola, kaj faras rondeton ĉirkaŭ la konstruaĵo. Eble mi jam enamiĝis.

Diferencoj

Ni malplenigis aron da boteloj da ruĝa vino, sud-afrika, kun Golo kaj Flavio. Golo: "Kiom?" Flavio: "Vi pagis ŝian lumonon, vere, ĉu? Bone, sed vi ja dum monatoj pagis la lumonon de Erika, ĉu ne?" Mi: "Diferas la aferoj." Flavio: "Jes, estas diferenco, vi pravas."

Mi: "Ne diru ĉi-ĉion al Renata." Flavio: "Mi ne parolas kun Renata." Ĝuste, prokcimiĝas la geedziĝo de Adriana kaj Flavio, kaj Flavio parolas nek kun Adriana nek kun Renata. Laŭ Golo du geedzigontoj ne vidu unu la alian dum la lastaj tagoj antaŭ la geedziĝo, laŭ tradicio el la naŭa jarcento. Laŭ mi li ne bone komprenas la hodiaŭan situacion. Flavio proponas ke li transprenu la tutan aferon. Golo diras ke li pripensu tion.

Ni forlasis la loĝejon de Flavio, por trovi la danĝeran krimulon kiu ĵetis ŝtonon tra la fenestro de Antonio. Mi ankoraŭ pensas ke Renata ĵetis la ŝtonon, sed Flavio ne deziras paroli kun Renata, tial ni devas trovi alian kulpulon. Unue ni serĉas la frakasitan fenestron. Ni ne trovas ĝin. Tio, laŭ Flavio, estas tre suspektinde, kaj montras nur en unu direkto. Laŭ Golo oni simple jam enmetis novan fenestron. Ne, oni devas, laŭ mi, ĉiam atendi ĝis kiam oni trovis la kulpulon. (Mi aldonas, al Golo: "Laŭ leĝa tradicio de la dekkvara jarcento, antaŭ Kristnasko.")

Sur la Placo kelkaj punkulinoj deziris mortbati Golon. Eble li diris ion al ili. Fine, tamen, unu el ili, ridaĉe: "Li verŝajne eĉ ne havas kacon ..." Ili foriris, ridante. Apud la Preĝejo de la Sep Virgulinoj kelkaj nigerianinoj batalas pri la atento de Golo. Fine mi sukcesis fortiri lin, dum Flavio dum kelka tempo paroletas kun la ulinoj.

Renata vekis min: "Golo dormas sur la sofo, ĉu vi scias?" Mi: "Se vi vidis lin, tio verŝajne estas la kazo." Doloregas al mi la kapo.

Mandy

Mi pensas: "Ne diru tion al Renata ..." Mandy kisis min, unue sur la vangoj, poste sur la buŝo, rapide. Mi sentis ŝian korpon, la kontakton kun ŝiaj mamoj, la parfumon, aliajn odorojn, la deziron. Ŝi rigardis min: "Nu, kion?" Mi: "Bone, donu al mi tiun fakturon."

Mandy demetis al si la ĉemizon, faris kelkajn paŝojn, dance, laŭ la ritmo de la muziko kiun ludis ŝia radio. Ŝi portis nigran mamzonon, kaj jupeton, ne tro longan. En la ŝranko ŝi trovis la paperaĵon, kaj donis ĝin al mi. Mi rapide faldis la fakturon, duoble, kaj metis ĝin en la poŝon de mia jako. Mandy demetis la jupeton, kaj gaje dancadis laŭ la muziko. Interesa ulino, mi ankoraŭ ne pagis tiun fakturon.

Ŝi portis ŝnurkalsoneton kiu montris la plimulton de ŝia postaĵo. Mi: "Bela postaĵo, he!" Ŝi ekridis. Ŝi komencis demeti al mi la vestaĵojn. Fine ni estis nudaj sur la lito. Ni kisiĝis, poste mi suĉis al ŝi la pintojn de la mamoj. Samtempe ŝi permane ekscitis al mi la ilon. Poste ŝi lekis al mi la ovojn, rapide kisis al mi la kapon de la ilo. Ŝi stariĝis por trovi kondomon, kaj mi mi denove rigardis ŝian postaĵon. Mi: "Ĉu plaĉas al vi anusa sekso?" Ŝi: "He, ulo, mi pensas ke vi estas tro dika por tio!" Mi: "Ĉu vere?" Ŝi: "Nu, ĉu vi provis tion kun ino?" Mi: "Ne, ne ankoraŭ, ankoraŭ ne." Ŝi: "Bone, lasu tion!"

Mi surmetis la kondomon, poste lekis al ŝi la pubon. Unue mi ĝeniĝis pro la haroj de ŝia pubo, poste la malsekeco ekscitis min. Ŝi: "Nun, venu ..." Mi penetris al ŝi la lipojn kun mia ilo. Mi rapide moviĝis, kaj mi sentis la ŝviton de ŝia korpo. Fine venis orgasma krieto. Poste ni ĉirkaŭbrakiĝis, kaj silente, senmove, kuŝis sur la lito. Poste mi karesis al ŝi la korpon, la mamojn, la postaĵon. Kun fingro mi tuŝe serĉis ŝian truon. Ŝi: "Plaĉas al vi mia postaĵo, ĉu?"

Plaĉas al mi Mandy, estis agrable amori kun ŝi. Sed ne tiom plaĉas al mi la penso pri la fakturo. Tute ne plaĉas al mi. Aliflanke, mi ankoraŭ ne pagis tiun fakturon. Mi dezirus amori kun Mandy, sen tia interkonsento, sed nun sendube estas tro malfrue. Sendube. Mi povus diri al Mandy ke mi ne deziras tian aranĝon, sed tio kompreneble ankaŭ estas la fino de ĉiu amoro.

Hejme mi longe duŝadis por forigi mian ŝviton kaj la bonodorojn de Mandy. Poste mi akompanis Renatan kaj Adrianan al la naturista banado. Ĉe la enirejo mi haltis, turniĝis. Renata ne komprenis. Mi reiris hejmen, dum la fratinoj eniris la basenon.

Malfermite

Ne estis malfacile trovi la restoracion. Mi demandis pri la vojo ĉe du junulinoj kiuj ŝajne konis la urbon. Unu el ili asertis ke la restoracio ankoraŭ ne malfermiĝis, tiel mi komprenis ke mi estis sur la ĝusta vojo. La ulinoj miris pri tio ke mi preferis viziti nemalfermintan italan restoracion anstataŭ turkan kiu ĵus malfermiĝis.

Mi trovis Anjan kaj Antonion en la malplena ĉambro de la itala restoracio, inter tabloj kaj seĝoj. Anja estis tre trankvila kaj firme rigardis min, dum Antonio havis aspekton iom pli ĉagrenita. Mi tuj komprenis: Renata jam avertis Anjan pri mia alveno. Diable. Anja diris ke ŝi dum iom da tempo laboros kiel kelnerino en la restoracio. Tio kompreneble povus klarigi ŝian ĉeeston. Nu, kion diri?

Mi menciis la ŝtonon kiu frakasis la fenestron ĉe Antonio. Li simple altigis al si la ŝultrojn: "Ne estis la unua fojo." Mi: "Ĉu la itala mafio?" Antonio: "He, ĉesu tion! Vi scias nenion pri tiaj aferoj." Nu, bone. Alvenis la parenco de Antonio, la posedanto de la entrepreno, kun sia edzino: mi salutis al Klaŭdio kaj Marĉela, la edzino (iom severaj trajtoj, tamen ne maljuna, svelta, kun strikta ĵerso kiu siluetigis la firmajn mametojn).

Anja kondukis min en la apudan ĉambron kaj ŝlose fermis la pordon. Mi tuj pensis rekoni la Anjan kiun mi ekkonis antaŭ jaroj. Mi sidis sur seĝo, ŝi sidiĝis sur miajn genuojn kaj ni longe kisiĝis. Poste ŝi malfermis mian pantalonon kaj subenŝovis ĝin. Ŝi suĉis min, varme kaj malseke, poste ŝi demetis al si la kalsoneton de sub la jupo. Ŝi surmetis kondomon, denove sidiĝis sur min kaj permane helpis al mi la penetradon. Mi malbutonumis al ŝi la bluzon, dum ŝi malrapide rajdis min, kaj knedis al ŝi la mamojn. Ĉu ŝi havis orgasmon? Jes, mi pensas ke jes.

Fine Anja adiaŭis al la kompanio, kaj veturis hejmen (lasta aŭtobuso de la vespero). Antonio proponis ke mi tranoktu. Li montris al mi unu el la matracoj kiuj kuŝis sur la planko en la ĉambro kie ni ĵus amoris. Poste, en la mallumo, mi rigardis kiel la ombroj de Klaŭdio kaj Marĉela senvestiĝis kaj enlitiĝis. Mi aŭdis malaltajn voĉojn kaj diskretajn kisojn. Mi komprenis ke mi okupis la matracon de Antonio. Kie li dormis?

Kiam mi vekiĝis, Klaŭdio kaj Marĉela jam vestiĝis. Ili preparis la matenmanĝon: panon, fromaĝon kaj aliajn italaĵojn. Mi demandis al Klaŭdio pri la kieo de Antonio: "Antonio! Kie?" Li respondis kun longa frazo en la itala dum li mane gestadis. Marĉela faris kelkajn grimacojn. Fine Antonio envenis, fajfante. Kompare al la antaŭa tago, li estis tre bonhumora. Kie pasigis la nokton li?

Kiam mi veturis hejmen, aŭtobuse, mi faris miajn konkludojn: la unua ĉagreno de Antonio, la paketo da kondomoj, Anja kiu foriris, Antonio kiu revenis fajfante. Nu, vere, fine kion mi komprenas? Eble nur tio ke mi bedaŭras tion ke mi ne akompanis la du ulinojn al la turka restoracio. Ĉu turkinoj? Sufiĉe belaj, kaj mi pensas ke mi ankoraŭ neniam manĝis turke.

Ŝtono

Mi kuŝas surventre. Renata tuŝas al mi la hararon, ĵus tonditan. Mi ĝuas la kontakton de ŝiaj mamoj kun mia haŭto. (Mi ne mencias la mamojn de Dinjo la frizistino, kiujn mi ĵus sentis kontraŭ miaj ŝultroj.)

Mi: "Oni ĵetis ŝtonon tra la fenestron ĉe Antonio, ĉu vi aŭdis?" Renata: "Ĉu oni alligis paperon kun mesaĝo?" Mi: "Vi vidis tiom da usonaj filmoj ... Cetere, mi pensis ke estus eble vi kiu ĵetis la ŝtonon."

Renata nun sidas ĉevalece, dum ŝi masaĝas al mi la dorson: "Ĉu mi? He, mi ne estas iraka teroristino. Cetere, se mi volus doni al Antonio novan vidon pri la mondo, mi tutcerte ne limigis min al simpla ŝtono."

Nu, mi dubas pri tio. Sed ŝtono, kial ne? Aliflanke, mi vidis Renatan ĵeti teleron, kusenon, revuon, ŝuon, eĉ balon foje sur la strando. Ŝi praktikas manieron ege inecan de ĵetado, kaj verŝajne ne trafus grandan fenestron je unumetra distanco. Sed eble ŝi celis unu el la ses fenestroj de la apuda fasado, kaj erare trafis unu el la ceteraj kvin.

Renata karese knedas al mi la postaĵon: "Vi ankoraŭ vere pensas ke mi ĵetis tiun ŝtonon, ĉu?" (Ne, se Renata ĵetis la ŝtonon, ŝi certe alligis paperaĵon kun iu mesaĝo. sendube.) Ŝi leĝere, hezite, tuŝetas al mi la truon, poste ni amoras.

Rande

Nataŝa telefonis: "Venu ĉi-vespere. Mi dezirias paroli kun vi." Zorgema voĉo, ĉu problemoj? Mi: "Ĉu io okazis kaj al kiu?" Ŝi: "Mi ne scias. Venu ĉi-vespere. Vi scias kie estas." Bone, mi scias.

Unue mi iris al la Studenta Domo. En la ĉambro de Erika kaj Mandy Mandy sidis sur la rando de la lito, legante ĵurnalon. Mi: "Saluton" Ŝi: "Salaton ..." Mi sidiĝis sur la rando de la lito de Erika. Mandy retrovis sian botelon de Brando. (Ĉu la sama? Verŝajne ke ne.) Ŝi portis grizan trejnvestan pantalonon kaj bluecan supraĵon. Kiam ŝi kliniĝis, por retrovi glasojn, mi konstatis ke Mandy ne portas kalsoneton sub la pantalono. Mi vidis grandan parton de ŝia pala postaĵo. Interese. La mamojn gardis forta mamzono, nigra. La ŝultroj estis nudaj. Ŝi ne malbele aspektis, certe.

Mandy elektis temon: "Vi dum kelkaj monatoj pagis nian lumonon, ĉu ne?" Mi kapjesis, gustumante la brandon. Ŝi: "Dankon." Mi rigardis ŝin, ŝi parolu. Ŝi: "Erika nature rakontis ĉion." Mi kapjesis, ne dubante pri tio ke Erika rakontis ĉion. Mi: "Kaj nun vi devas pagi la lumonon mem, ĉu?" Ŝi altigis al si la nudajn ŝultrojn: "Se Erika ĉi-monate ne kontribuas sian parton, mi ne sukcesos pagi." Bone, mi nature jam komprenis la intencon de Mandy.

Mi: "Kaj via amiko, ĉu li ne helpas al vi?" Ŝi ekridis: "Malriĉuloj ne havas monerojn, ĉu ne?" Ŝi serioziĝis: "Mi ne deziras akcepti la proponojn de iu kvindekjarulaĉo. Tial mi demandas al vi." Mi nek jesis, nek neis. Ŝi: "Pensu pri tio." Certe, mi pensos pri tio. Kiel mi povus ne pensi pri tio? Mandy: "Vi revenos, ĉu?" Mi kapjesis. Ŝi rapide kisetis al mi la buŝon.

Mi iris al Antonio. Je tiu horo de la vespero la restoracio ja estis plena de gastoj. Tial daŭris kvarona horo antaŭ ol mi povis libere paroli kun Nataŝa. Antonio ne ĉeestis. Mi: "Kie estas Antonio?" Ŝi: "Jen vi vidas. Li ne estas ĉi tie!" Mi: "Bone, kio okazis?" Ŝi: "Mi pensas ke Antonio estas ĉe Anja." Mi ege eksurpriziĝis: "Ĉu Anja venis ĉi tien?" Nataŝa: "Ne, stultulo, Antonio iris al ŝi." Ĉu en la vilaĝo? Ne, en la apuda urbo. Nataŝa: "Venis parenco de Antonio, nepo de onklino lia, aŭ simila samfamiliano, italo, kiu deziras malfermi italan restoracion, picmanĝejaĉon, kaj li petis la helpon de Antonio. Kaj. Ili. Elektis. Ĝuste. Tiun. Urbon."

Mi haltigis ŝin: "Jen ĉio, ĉu? Antonio hazarde estas en urbo tridek kilometrojn for de la vilaĝo de Anja? Kial li ne helpu al sia parenco? Vi edziniĝis al italo kaj ankoraŭ ne komprenas ke li faros ĉion por sia familio, ĉu?" Nataŝa: "Mi komprenas tion. Samtempe mi havas senton, kaj Anja tre plaĉas al li, ĉu ne?" Dum momento revenis al mi la vido de Antonio kun la manoj ĉirkaŭ Anja. Ĉu Nataŝa nun pravas? Ne, mi pensas ke ne.

Mi iris hejmen. Adriana kaj Renata rigardis televidon. Adriana stariĝis, ĝinze vestita, nudbrusta. Ŝi amikeme ĉirkaŭbrakis min. ("He, kio okazis al viaj vestaĵoj?" "Restas en la ŝranko.") Mi rakontis al Renata pri la zorgoj de Nataŝa kaj la propono de Mandy. Aŭdante pri Mandy, ŝi simple altigis al si la ŝultrojn. Kiam mi menciis Antonion, tamen, ŝiaj okuloj nigriĝis: "Li vidu ..."

La fratinoj daŭrigis la televidadon. Mi enlitiĝis. Mi pensis pri la postaĵo de Mandy kaj la vortoj de Nataŝa. Poste mi sonĝis, verŝajne pri tute aliaj aferoj.

La femuroj de Renata

Renata: "Jen! Mi havas celulitojn ..." Mi: "Ne, vi ne havas." Ŝi: "Rigardu!" Mi: "Mi rigardas." Renata: "Ĉu vi ne vidas? Rigardu!" Mi: "Mi rigardas, sed ne vidas. He, aŭskultu, vi ne havas celulitojn."

Mi karesas al ŝi la haŭton de ŝiaj femuroj, tuj sub la postaĵo. Ne, la haŭto sur la femuroj de Renata ne aspektas kiel la ŝelo de oranĝo. Ŝi havas belan haŭton, junecan. Inoj ne ĉiam vidas la belecon de ŝia propra korpo. Tial, laŭ mi, devas ekzisti viroj.

Renata ankoraŭ spegule probas pririgardadi la malantaŭon de ŝiaj femuroj, dum mi mane esploretas la internon de la femuroj, de la genuoj supren. Fine ŝi diras: "He, ne faru!"

Mi stariĝas, kisas al ŝi la nukon, dum mi ĝuas la kontakton kun ŝia forta postaĵo. Ŝi diras: "Venu ..."

Brusta bruo

Ni inaŭguris la saŭnon, jam malvarme. Mi invitis Flavion, tio ne estus malkompreneble laŭ la okazaĵoj, sed Flavio preferis eŭrosporte rigardi boksadon. Ankaŭ Adriana ne estis troe gaja. Eble ŝi eĉ trankviliĝis kiam ne aperis la fianĉo. Ĉu la unua kverelo?

(Ĉu ili kvereladis? Eble pri la geedziĝo. Adriana deziris preĝeja geedziĝo, sed mankas la tempo - eblas ŝmiri ne pastron, sed urbodoma deĵoranto jes. Pastro jam havas sufiĉe da mono, li ne interesiĝas pri la moneroj de ordinaraj stratuloj. Cetere oni rifuzis vizon al fratino kaj patrino de Renata kaj Adriana, verŝajne pensante ke ili poste ne revenos hejmen. Nu, mi ne dubas pri tio. Kaj Flavio ne deziras multe okupiĝi pri la afero.)

Mi ankaŭ invitis Elizabetan. Eble mi surpriziĝis kiam ŝi tuj akceptis la inviton, sed fine ŝi devis rezigni pro gripo. Domaĝe. Ĉiam plaĉas al mi rigardi Elizabetan nuda. Bone, mi inaŭguris la saŭnan sezonon kun la du fratinoj.

Ni priparoletis eron el la televida ĵurnalo: en endomaj basenoj inaj banemuloj ĉiam portas mamzonon, tiel ĉe ni, tiel verŝajne ankaŭ aliloke (naturista banado nature estas alia afero). En Svedio grupo da virinoj nun deziras ŝanĝi tion: ili decidis batali por la rajto je nudaj mamoj. La nomo de la grupo: "Bara Bröst". (Laŭdire, en la sveda lingvo, Bara Bröst signifas kaj "nudaj mamoj" kaj "nuraj mamoj". Nu, ankaŭ en esperanto la diferenco ne estas pli ol unusola litero.)

La televida ĵurnalo montris filmeton pri sveda plaĝo, somere, kie kelkaj belaj blondulinoj sunumis kun nuda brusto. Mi verŝajne konsentas kun la celo de la svedulinoj, sed ne kun ilia postulo pri tio ke viroj rigardu inajn mamojn ne kiel seksaj objektoj sed kiel "nuraj mamoj".

Renata tuŝis al si la mamojn: "Jen, rigardu, nuraj mamoj. Ĉiuj inoj havas du da ili. Kial vi faras tiom da bruo?" Mi: "Ĉu mi?" Renata: "Nu, mi ne pensas ke iniciatis vi la ekscitiĝon pri ina ĉebrusto. Kaj kial vi pensas ke la redaktoro de la televida ĵurnalo, griza barbulo, montris filmon pri svedinoj kun nudaj mamoj? Mi estas certa pri tio ke oni montros al ni ankaŭ la daŭrigon de tiu afero." Nu, mi volonte vidos ankaŭ la sekvon.

Poste, enlite, Renata masaĝis al mi la ilon inter siaj mamoj, la nudaj, nuraj mamoj, kun bonodora oleo. Dum momento mi pensis pri la du svedaj mamulinoj kiujn mi vidis en la televida ĵurnalo, poste mi rigardis la enigman rideton de Renata, kaj mi orgasmis, inter ŝiajn mamojn.

Pretekstoj

Ĵaŭdon, dum la vespero mi iris al la Studenta Domo. Samtempe Renata kaj Adriana vizitis la naturistan banadon. Mi iris al la Studenta Domo ĉar mi deziris retrovi Erikan, aŭ almenaŭ kun la preteksto ke mi deziras retrovi ŝin. Eble simple plaĉas al mi la etoso de tiu domo. Mi tediĝas de mia pli kaj pli monogama vivo. Laŭnature, nur birdoj estas monogamaj.

Mi haltis antaŭ la pordo de Erika kaj Mandy. Mi aŭdis sonojn, ne malinteresajn. Fine mi frapetis al la pordo. Post kelkaj momentoj Mandy malfermis la neŝlositan pordon, ŝi portis matenan robon, mi rigardis en la disiĝon de ŝiaj mamoj. Poste mi ekvidis ŝiajn okulojn, kaj fine mi observis, en la lito, ŝian amikon, kiun mi rekonis el antaŭa vizito.

Mandy diris ke ŝi "malofte vidas Erikan." Ŝi aldonis: "Revenu poste." Ŝi revenis al sia lito. Se mi malfermis la pordon, sen frapetado, mi eble vidus ilin dum ili amoras. Ĉe aliaj pordoj mi ankaŭ aŭdis sonojn. Ulo, kun senhara kapo, malfermis unu el tiuj pordoj. Aŭdiĝis ina krio, poste ridado de ambaŭ seksoj.

Kiam mi revenis hejmen, Renata kaj Adriana ĵus revenis el la naturista banado. Adriana duŝadis. Renata laŭtlegis el revua enketo: "Ĉu vi havas sperton pri anusa sekso?" Mi: "Ne." Renata: "Ĉu kun ino aŭ kun ulo?" Mi: "He, mi respondis ke ne. Jen vi ne povas demandi ĉu kun ino aŭ kun ulo!" Renata: "Ne faris mi la demandojn." Adriana eliris el la banejo, kun tuko ĉirkaŭ la koksoj, nudbrusta, dum ŝi sekigis al si la hararon per alia tuko. Mi, al Renata: "Kaj ĉu vi?" Renata: "Kion?" Mi: "Nu, forgesu tion." Ŝi: "Ne, mi ne havas sperton pri anusa sekso." Adriana: "He, tion mi ne kredas!" Renata ĵetis la revuon ŝiadirekten, Adriana perdis la koksan tukon ktp.

Ĉu Flavio ĉi-foje partoprenis la naturistan banadon? Ne. Nu, nun ĉio nature estas preta: Flavio proponis al Adriana, aŭ eble ŝi al li, aŭ plej verŝajne Renata aranĝis ĉion. Ili devas rapide geedziĝi, antaŭ la fino de ŝia vizo. Kaj mi, malfeliĉe, estos la atestanto de Flavio. Mi kompreneble ĉiam scias ke mi estu la atestanto de Flavio, iam, sed mi antaŭe nature ne sciis ke li edziĝu ĝuste al Adriana.

Mi revenis al la Studenta Domo. Meznokto. Eble min altiris la dusencaj vortoj de Mandy: "Revenu poste." Mi haltis antaŭ la pordo. Silento. Mi malrapide malfermis la pordon. En la eta ĉambro mi tuj konstatis ke mi estas sola.

Mi vagadis tra la koridoroj de la domo. Ie-tie mi rekonis geulojn kiujn mi vidis antaŭe. Ĉu multaj studantinoj havas sperton pri anusa sekso? Se mi spertiĝu pri tio, la ino devus havi belan postaĵon, eĉ tre belan, rondetan, ne tro larĝan. Mi enŝteliĝis en festenon de la kvara etaĝo, oni manĝis tapazon (ĉu tiel oni skribas?), trinkis ruĝan vinon kaj fumis amuzajn sigaredojn.

Mi manĝis iom da hispanaĵoj, trinkis pli da vino. Mi serĉis Erikan. Mi serĉis Ajŝan. Mi serĉis studantinon pri teologio. Mi vidis kelkajn belajn postaĵojn, sub ĝinzo kaj ŝnurkalsoneto. Laŭdire mi metis manon al bela postaĵo. Verŝajne tial miaj lipoj nun ŝveliĝis. Fine mi dormis sur la planko en ĉambro de studantino pri pola lingvo. Ŝi vekigis min je la sepa kaj duona: "He, ulo, vekiĝu, prelego atendas min." Dum momento mi vidis ŝiajn dikajn mamojn, kaj ŝia postaĵo estis larĝega. Ŝi: "He, kio okazis al via lipo? Jen, akvo, lavu vin." Ŝi surmetis grandan, blankan mamzonon. Mi lavis al mi la vizaĝon, pensante pri la nokto, poste foriris, post tri kisoj, polmaniere.

Denove hejme, Adriana dormis, Renata jam estis en la banejo. "He, kio okazis al via lipo?" Mi kareze frapetis al ŝi la postaĵon. "Nu, kio?"

Fingro

Fruvespere, Adriana jam kuŝis sub la kovrilo, mi vidis nur la vizaĝon. Kiam ŝi vidis min, ŝi ellasis agrablan ĝemeton. Mi: "He, la manojn super la kovrilon!" Ŝi ekridis kaj ŝiaj manoj aperis de sub la kovrilo. Samtempe nudiĝis ŝia brusto. Mi rigardis ŝin: ŝi kuŝis surdorse, enlite, kun nudaj mamoj, dum ŝi senkulpece rigardis min.

Adriana: "Vi pensis ke mi fingrumas, ĉu?" Mi: "Kompreneble ke ne. Vi nature ne farus tion, he!" Ŝi, mokeme: "Priflaru al mi la fingrojn, bonvolu ..." Ŝi etendis al mi la brakojn, mi kaptis la manojn kaj naze esploris al ŝi la pintojn de la fingroj: varmaj, leĝera bonodoro de parfumo, jen ĉio. Mi kisetis al ŝi la fingrojn kaj remetis ilin sur la kovrilon.

Ŝi, ankoraŭ kun senkaŝita brusto kaj la manoj senkulpe sur la kovrilo: "Vi pensas ke mi neniam tuŝumetas, ĉu?" Mi: "Bone, eble jen iam jen kelkfoje, ĉu?" Ŝi: "Eble, kelkfoje". Mi: "Ĉu foje kun la dekstra aŭ ĉu kun la maldekstra mano?" Ŝi: "Foje, kun ambaŭ."

Ŝiaj manoj denove glitis sub la kovrilon, sed la brusto restis nuda: "Kisu al mi la pintojn ..." Mi ekknedadis al ŝi la mamojn dum mi mordetis al ŝi la cicojn. Ŝi ekĝemis. Kion faris ŝiaj fingroj sub la kovrilo? Dum momento mi ĉesis okupiĝi kun la mamoj. Ŝi: "Daŭrigu, he!" Mi denove prikisis al ŝi la mamojn. Fine ŝi forte orgasmis.

Ŝi eksidis kaj ni ĉirkaŭbrakiĝis. Ŝi estis varmega, kun rapida spirado. Silento. Fine mi diris: "Adriana, mi deziras amori kun vi!" Ŝi: "Mi scias ..." Silento. Ŝi, denove: "Bonan nokton, karulo."

Kvardek du

Antaŭhieraŭ, dum ni atendis, atendadis, Renatan kaj Adrianan, mi kun Flavio pasigis la tempon ĉe Antonio. Konforme al la bela kaj varmeta vetero, Antonio ree metis kelkajn tablojn sur la trotuaron. Ni babilis kaj observis la inojn kiuj iris tien kaj reen sur la Placo. Foje ni havas la samajn perferojn, Flavio kaj mi, foje malsamajn. Multaj inoj portis leĝerajn ĉemizetojn, aŭ portis malfermitaj siajn aŭtunajn jaketojn. Kaj belaj postaĵoj nature estas de ĉiuj sezonoj.

Ni nombradis la inojn kun kiuj ni ŝatus amori. Fine la nombrado de Flavio atingis kvardek unu, dum mi ankoraŭ restis ĉe dudek sep. Laŭ mi Flavio nombris multajn inojn pli ol unufoje. Flavio: "Se ulino refoje iras tien kaj reen, tio ne signifu ke mi ne deziras amori kun ŝi." (Pasis denove rufulino kun etaj mamoj.)

Fine Renata kaj Adriana aperis ĉe nia tablo. Flavio: "Kvardek du!" Renata: "Ĉu kvardek du? Nu, kion?" Flavio: "Dum ni atendis, atendadis, ni trinkis kvardek du glasojn da biero. He, kie vi restis?" (Nu, kie restis la inoj? Ili aĉetumadis.) Ni rigardis, enrigardadis, la saketojn kun novaj vestaĵoj. Adriana montris al ni novan mamzonon. Fine ni tediĝis pri la teknikaj aspektoj de ina vestado.

Mi al Flavio: "Kiu fine estas la kvardek dua glaso? Ĉu la granda aŭ ĉu la eta?" Flavio: "Laŭ la Petveturanta Gvidisto al la Galaksio, la respondo al la demando plej granda, grava, fina kaj lasta estas: kvardek du." Nu, mi ne dubas pri tio. Eble mi eĉ timis tion.

Observoj

Renata kaj Adriana hieraŭ vidis sinmontremulon. Kion oni nomas tian ulon? Ĉu ekshibiciisto? Ne, plej verŝajne li ne faras tiel profesie, espereble li dumtage havas alian profesion. Ĉu eble ekshibiciulo? Cetere, kial li tiele nudigas sin dum la malvarmaj vesperoj de la aŭtuno?

Bone, Renata kaj Adriana konsentis pri tempo kaj loko ("Tuj antaŭ la oka, apud la Ponto, je la fora flanko de la rivero"). Mi imagis al mi la scenejon: la du kriantaj ulinoj kaj la viro en grizkolora, longa jako, kiel inspektoro Kolombo de la usonaj filmoj. Sed la inoj ne memoris la jakon. Inoj ĉiam, ĉie ĉion faras, multtaske, sed observado ne nomiĝu inter iliaj plej elstaraj kapabloj. Kiom li aĝas? Adriana: "Maljunulo, pli ol tridek jarojn." Renata: "Ne, almenaŭ kvardek kvin."

Renata ege ofendiĝis pri la okazaĵoj, dum Adriana trovis la situacion pli ol amuza. Ŝi eĉ pli amuziĝis pri la sinteno de la fratino, kaj Renata denove indigniĝis pri la leĝera spirito de Adriana, k.t.p.

Ili ne konsentis pri tio ĉu ili vidis la erektiĝon de la ulo. Laŭ Renata ili vidis nuran molaĵon, dum Adriana vidis aliajn aferojn: "Ĝi estis hardega ... kaj eĉ pli granda ol la via!" Jen, nun mi sentis la bezonon fine ŝanĝi la temon. Mi ie trovis botelon, kaj post kelkaj glasoj da ruĝa vino nur mi memoris la okazaĵojn apud la Ponto.

Kial inoj ne tiel montras sian korpon? Kia maljusta mondo. Mi estas certa pri tio ke mi memorus ĉiujn detalojn se mi malfruvespere, printempe aŭ aŭtune, en strateto apud la Ponto aŭ aliloke, renkontis inan sinmontremulon.

Decidoj

Renata denove menciis siajn ideojn pri geedziĝo. Ĉu mi edziĝu al Adriana? Ĉu Adriana konas la svatadon de sia fratino? Eble, se ŝi mem farus la proponon ... (Hieraŭ Adriana portis T-ĉemizon kun la teksto: "etaj frandaĵoj". Ĉu ŝi komprenas la aludon? Eble tion oni ne klarigis al ŝi.)

De tempo al tempo mi ankoraŭ ludas kun la mamoj de Adriana. Unue mi karezas ilin tra la ŝtofo de ŝiaj vestaĵoj, poste, sed ne ĉiam, ŝi nudigas al si la bruston. Mi suĉas al ŝi la pintojn aŭ kaŝas al mi la vizaĝon inter la du mamoj. (Dufoje ŝi permesis al mi la studon de ŝia pubo. "Rigardu, ne tuŝu!")

Kompreneble, se mi edziĝis al Adriana, la rilato kun Anja estus neebla. Anja ne akceptus tian situacion. En kelkaj kulturoj viro rajtas havi eĉ kvar edzinojn (kaj kvar bopatrinojn). Tiel mi povus edziĝi samtempe al Anja, Renata, Sonjo kaj Adriana. (Mi menciis tion al Renata por ke ŝi komprenu ke mi jam profunde pripensas la aferon.) Verŝajne Sonjo tuj malakceptus tian proponon. Bone, Erika, malgraŭ ĉio, estu la kvara edzino. (Ĉar Renata kaj Adriana estas fratinoj, mi havus nur tri bopatrinojn. Ĉu tiel pensas ankaŭ la viroj en poligamiaj landoj?)

Laŭ Renata ekzistas kulturoj en kiuj la inoj, ne la uloj, havas plurajn edzojn. (Kie ekzistas tiaj kulturoj? Nu, en Afriko kaj altmontaraj regionoj de Orient-Azio.) Evidente, la plej moderna kaj demokrata solvo estus geedziĝo de grupoj, ekzemple de kvar inoj kaj kvar uloj, aŭ du inoj kun kvin uloj, k.t.p. (Ĉiuj loĝas kune, ĉiu ulo amoras kun ĉiuj inoj, ĉiu ino kun ĉiuj uloj, kaj eble ankaŭ la inoj unu kun la aliaj, tio laŭdire okazas en multaj kulturoj.) Kie ekzistas tiaj grupaj geedziĝoj? Nu, verŝajne nur en Usono, lando de libereco.

Geedziĝo nature ankaŭ estas multekosta afero, precipe la festenoj. (Flavio diris: "Se mi edziĝus al ĉiuj ulinoj kun kiuj mi amoris, mi jam estis viro pli ol malriĉa ...")

Sekretoj

Lunde mi kun Flavio vizitis la kunvenon de la loka klubo esperantista. (Unue mi diskrete serĉis Karolinan, sed trankviliĝis kiam mi konstatis ke ŝi ne ĉeestas. Cetere mi scias ke ŝi jam dum pli ol jaro loĝas en la ĉefurbo.) Ni petis ke oni katenu la krokodilojn, ĉar Flavio deziras aŭdi la sonon de la sekreta lingvo. Li foliumis kelkajn internaciajn publikaĵojn kaj faris komentojn. Jen: "Kiu estas tiu barbulo?" Kaj jene: "Vi ne diris ke ekzistas nudista revuo en Esperanto. He, vidu, jen belulino!"

Oni diskutis la eblajn signifojn de la vorteto "nenial", kaj la novajn gramatikajn demandojn: anstataŭ akuzativa finaĵo oni rajtas uzi la vorton "na", ekzemple: "la knabo manĝis na la hundo". (Rumi la bulgarino enmetas aron da tiaj na-oj dum ŝi parolas, sed ŝi tute ne parolas la internacian lingvon.) Kelkaj el la pli junaj membroj de la klubo favoris la reformojn, dum la pli aĝaj esprimis sin pli ol malfavore. Oni eĉ, kun evidenta timo, menciis idon de Esperanto, kiu naskiĝis antaŭ cent jaroj. (Mi ne sciis ke Zamenhof havas filon. Eble li eĉ edziĝis.) La maljunuloj ne ĉiam estas malsaĝaj.

Grizbarbulo prezentis diversajn argumentojn, sed mi ne komprenis ĉu li favoris aŭ malfavoris la aferon. Fine li montris al mi: "Kion opinias vi?" Mi: "Mojose!" Grizbarbulo: "Kion vi diris? Ĉu na majonezo?" Mi demandis kiel oni traduku la frazon "mi vidis la najbarinon nuda"? Eble: "mi vidis nuda na la najbarino." (Se ĉiuj surhavas siajn vestaĵojn tiaj lingvaj demandoj kompreneble ne ekekzistas.)

Kun bontagulino mi diskutis la ekziston de erotikaj skribaĵoj en Esperanto. Ŝi menciis sekretajn sonetojn (kiuj ne plu estas tre sekretaj, eble ili estas tutsimple sonetoj - sed kio ĝuste estas soneto?) Mi menciis la novelaron "La nuda feino". Eble ŝi deziris enlitiĝi kun mi, sed pensante pri la sekvoj de mia antaŭaj vizitoj de la klubo, mi lunde restis tre monogama. Cetere, ŝi povis esti mia avino (ne, tio maleblus, verŝajne ŝi havas kvardek du aŭ kvardek tri jarojn). Fine ŝi kaptis Flavion, kaj ili kune forlasis la kluban terenon, bela paro, dum mi revenis al la naismaj diskutoj, kie oni pritraktis ideologiajn detalojn el gramatikaj vidpunktoj.

Anja

Anja renkontis min ĉe la aŭtobusa stacidomo (longa ĉirkaŭbrako). Ni promenis tra la stratoj de la urbo dum la bela aŭtuna vespero. Ĉe restoracio ni tagmanĝis. (Laŭ Anja oni ludis muzikon de Eduardo Grigo. Mi iomete nervoziĝis pro la muziko. Ĉu li estas la frato de Eduardo Munko, la kreanto de la fama krio? Nu, verŝajne ili eĉ ne estas de la sama lando.)

Mi tre ĝojis denove vidi la nudan korpon de Anja. Kiam revenis al la hotela ĉambro ni tuj senvestiĝis. Mi vane serĉis traboraĵojn. Anja: "Nu, kion?" Mi: "Vi sunumis nudbrusta, ĉu?" Ŝi kapjesis kaj leĝere tuŝetis al si la mamojn. Mi memoras ke ni parolis pri tio antaŭ monatoj, dum nia pasinta renkontiĝo. La haŭto de Anja ankoraŭ ne perdis la bronzitecon de la somero. La pubo kaj la postaĵo estis palaj, sed la mamoj estis bele bronzitaj.

Mi, kun intereso: "Ĉu sur via publika plaĝo?" Ŝi, friponete: "Ne, kun kelkaj amikinoj, apud la rivero." Mi: "Mi tre dezirus ke mi estis tie ..." Anja, mallaŭte, malrapide, kun seriozaj okuloj: "Ankaŭ mi tre dezirus ke vi estis tie ..."

Jam estis nokto. Mi serĉis la korpon de Anja. Ni kisiĝis, kun malseke ludemaj langoj. Mi mordis al ŝi la cicojn. Avide mi sentis la bonodorojn de Anja. Mi komencis leki al ŝi la lipojn de la pubo. Kun fingro mi disigis la lipojn, kun alia fingro mi tuŝetis al ŝi la malantaŭan truon. Jam longe mi ne tuŝis tiun parton de ino. Mia fingro eniris la malantaŭan truon dum mi prilekis la klitoron de Anja. Post kelkaj minutoj ŝi forte orgasmis.

Ni amoris, kun kondomo, poste dormis. Sabate: ni vizitis muzeon, vendejojn, kaj vidis la policon aresti rabiston. Anja: "Mojose ..."

En la posttagmezo ni denove amoris en la lito kiun la pola ĉambristino sisifose reordigis. Anja suĉis min, poste ni sesdeknaŭis. Denove mia fingro serĉis ŝian truon. Kia agrabla parto de la ina korpo! Anja rajdis min, malrapide, ritme, dum ŝi tuŝetis al si la klitoron. Fine ni orgasmis.

Vespere, ni gustumis la noktan vivon de la urbo, kineje rigardis svedan filmon "Amalo". Poste, survoje al hotelo, en malluma strateto, mi ekvidis ulinon, kaŭre sidanta, kun pala postaĵo. Anja: "Ne rigardu!" Mi rigardadis. La ulino verŝajne estis tiom ebria ke ŝi apenaŭ sentis nian ĉeeston. Ŝi larĝe ridetis al ni. Anja: "Venu, mi montros al vi." Mi: "Mojose ..." Ni reiris al la hotelo.

Dimanĉe: ni iris al monteto apud la urbo, kiun Anja vizitis antaŭ jaroj. Ni kisiĝis kaj gustumis la varmetan sunon. En la posttagmezo, antaŭ la disiĝo, mi komencis paroli pri la estonteco, sed Anja metis fingron sur mian buŝon.

Alilandane

Ekzistas ankoraŭ homoj al kiuj ne plaĉas alilandanoj. Tion mi ne komprenas. Al mi tre plaĉas alilandanoj, precipe alilandaninoj - kaj antaŭ ĉio Renata kaj Adriana. Cetere, kial lerni internacian lingvon se ne plaĉus alilandanoj?

Adriana jam restis pli ol monato. Dum kiom da tempo ŝi restos ankoraŭ? Renata jam komencis paroli pri plilongiĝo de ŝia vizo. Tio verŝajne ne estas senprobleme. La restadpermeso de Renata kompreneble sekuriĝas pere de la universita sistemo, sed Adriana nek estas studanto nek havas laboron. Laŭ Renata ekzistas facila solvo: "Ŝi povas edziniĝi al vi." Ĉu mi edziĝu al Adriana? Nu, tio nature aperigus novajn horizontojn ...

Ĉiuj niatempe ŝajne deziras geedziĝi, nur mi deziras resti fraŭlo. (Bela vorto, ĉu ne?) Ĉu Anja ankoraŭ deziras edziniĝi? Nu, mi daŭrigos miajn hotelajn lukssemajnfinojn: tiun fojon ne kun la fratinoj - sed kun Anja. Post tiom da tempo ŝi estas preskaŭ alilandanino, plaĉa alilandanino.

Montare

Vendredon ni iris al la montaro. Komenciĝis jene: mi facile trovis la montaron, sed mi devojiĝis kaj nur malfacile retrovis la hotelon, malgraŭ tio ke mi antaŭe vizitis la lokon. Jes ja, estis la sama hotelo, al kiu ni iris kun Anja kaj Nataŝa. (Jam tio eble devus reteni min, sed ne ekzistas multaj ne tro multekostaj hoteloj en tiu parto de la montaro.)

Kiam ni fine alvenis al la hotelo, je la naŭa kaj duono, la deĵoranta anserino rifuzis laŭdezire plenumi nian mendon. ("Ĉu unu sinjoro kaj du inoj en la sama ĉambro?"). Kial oni okupas sin pri la aferoj de aliaj homoj? Ŝi eĉ demandis al mi pri tio kiu el la du estas mia edzino. Kiam mi respondis, prave, ke mi neniam edziĝis kaj tiel ne havas edzinon, la afero nature decidiĝis: ni devis akcepti du ĉambrojn.

Bone, ni povus mendi du ĉambrojn, aŭ eĉ tri ĉambrojn. Sed kial? Tri ĉambroj kostas pli ol unu ĉambro, kaj post la kampadeja somerumado mi deziras ŝpari kelkajn monerojn. Cetere, post kelksemajna nudumado, restado en komuna ĉambro (duobla lito + aldona lito) ne kaŭzus ĝenon. (Propono de Renata, aprobita de Adriana.)

Adriana deantaŭe konsentis pri tio ke ŝi lasu al ni la ĉambron kiam ni deziras amori. (Kompense mi donus al ŝi monon por unu el la maŝinetoj ĉe la bufedo. Amuza aranĝo. Adriana: "Por mi, vi povas amori la tutan tagon ...").

Pro la nova aranĝo tio ŝanĝiĝis. Unue Adriana okupis la duoblan liton. (Laŭ la deĵorantino la granda ĉambro kun la duobla lito estas por la inoj, dum mi, "la sinjoro", devas kontentiĝi pri eta ĉambro kun mallarĝa liteto.) Nur post longaj negocioj Renata fine konvinkis ŝin pri tio ke ŝi, Adriana, loĝu en la eta ĉambro. (Jes, mia kontribuo al la negocioj estis aldonaj moneroj al la maŝinetoj.) Kiam ĉio reguliĝis, Renata estis dormema kaj deziris dormi, ne amori.

Sabate aperis nova deĵorantino, inteligenta junulino. Ŝi surpriziĝis kiam ŝi konstatis ke ni okupas du ĉambrojn. (Foje mi akceptas ke oni okupas sin pri la aferoj de aliaj homoj.) Ŝi eĉ proponis ke ni povas enmeti aldonan liton (tio ja estis nia origina mendo), sed nun Adriana rifuzis forlasi sian ĉambron.

Mi amoris kun Renata. Post longa dormo ŝi denove estis amorema. La fremdeco de hotela lito nature ĉiam pligrandigas la ĝojon de amoro. (Renata: "Ĉu vi dezirus amori kun la deĵorantino?" Mi: "Kun kiu? Ĉu kun la montara anserino aŭ kun la bela anasidino?" Ŝi: "Mi ne scias. Kiun vi dezirus?" Mi: "La junulinon." Renata: "Kial?" Mi: "Ŝi havas belajn mamojn." Renata: "Ĉu vi jam vidis ilin?" Mi: "Mi pensas ke ŝi ne portas mamzonon sub sia uniforma ĉemizeto. Cetere ŝi bele ridetas.")

Bone, mi amoris kun Renata, dum Adriana amuziĝis ĉe la bufedo. Ĉu la fratinoj vidis la montaron? Ne, la nebulo baris al ni la rigardon, kaj pro la pluvo ni ne forlasis la hotelon. Mi pensas ke Renata, dimanĉe, provis aranĝi ion kun la deĵorantino, sed tiu evidente, kun afabla rideto, malakceptis tion.

Vicoj

Merkredon mi iris al Lidlo, por retrovi Erikan. Mi tuj vidis ŝin ĉe unu el la kasejoj, tiu kun la plej longa starvico. Kial la kasejo de Erika havis la plej longan vicon? Ĉu ŝi laboris tiel malrapide?

Dum mi atendis ke la vico mallongiĝu, mi kolekadis kelkajn komercaĵojn - panon, bieron, ajlon, ovojn, fromaĝon, ktp. Iel-tiel mi komencis serĉi kondomojn. Ĉu oni vendas kondomojn en tia vendejo? Nu, kial ne? Dum la serĉado mi pensis pri Erika, kaj observis la koksopantalonojn de kelkaj el la klientinoj.

Fine mi konstatis ke la vico al la kasejo de Erika estis eĉ pli longa ol antaŭe. Mi ankoraŭ ne trovis la kondomojn. Kontraŭvole mi enviciĝis. Ŝajne Erika laboris eĉ pli malrapide. Ĉu ŝi vidis min? Feliĉe la vico duoniĝis kiam oni fine malfermis kasejojn n-rojn 3 kaj 7.

Erika diris, mallaŭte: "Vizitu min en la studenta domo, je la 8-a." Kiam ŝi donis al mi la restmonon, ŝia mano tuŝis la mian. Ŝi ridetis, iom embarasite.

Mi iris al la studenta domo, tuj antaŭ la 8-a. Mi parolis kun Mandy, la kunĉambranino (sufiĉe ĉarma, kun leĝera supraĵo kaj nudaj ŝultroj. Ŝi havis bongustan brandon). Je la 9-a alvenis la amiko de Mandy. Erika ankoraŭ ne venis. Mi foriris. Mi restis dudekon da minutoj en la domo, por enflari la etoson kaj pririgardi la studantinojn kiuj iris tien kaj reen. Fine mi iris hejmen.

Kiam mi revenis hieraŭ, ĵaŭdon, Mandy rakontis al mi ke Erika vojaĝis orienten. (Ĉu por longe? Verŝajne nur por la semajnfino.) Bone, kial ne? Nu, ankaŭ mi forvojaĝos dum la semajnfino. Mi montros al la fratinoj la montaron.

La libroj de Flavio

Flavio montras al mi du librojn kiujn li aĉetis en Budapeŝto. Ni manĝas hamburgeraĵojn kaj trinkas lakton. (Lakto bongustas, ĉu ne?)

Mi foliumas la librojn dum Flavio televidile rigardas atletikon el Japanio. Foje mi ĵetas rigardon al la ekrano, ĉar iam mi vidis svedan sportistinon kiun mi ŝatus revidi. Flavio: "Jen vidu!" Mi ekridardas: viroj, linie, antaŭ la starto de 300 kilometroj bariloĉasado (aŭ simila afero, en kiu partoprenas nur viroj). La kurantoj levas al si la brakojn kiam la laŭtparolilo prezentas iliajn nomojn.

Flavio: "Ĉu vi vidis?" Mi: "Nu, kion?" Li: "Vidu, ili razis al si la akselojn. He, viroj! Kien iras la mondo?" La ekrano montras ulon kun fortaj akselharoj, sed mi scias ke Flavio pravas: mi observis ke kelkaj el la aliaj uloj razis al si la akselojn.

Unu el la libroj de Flavio enhavas fotojn pri punkulinoj, kun tatuaĵoj kaj traboraĵoj, plejparte nudaj. Kelkaj el ili estas sufiĉe belaj. Ili apartenas al la "sinmortigemulinoj" - kurioza nomo de reta komunumo kiu celas memfidon kaj vivokontenton de junulinoj.

La alia libro ankaŭ prezentas alternativan komunumon, ne retan, sed aŭstralian: "Nature en la Paradizo". En la Golfo de Byron, apud Brisbano, gehomoj laŭdire (kaj laŭfote) ankoraŭ vivas nudaj kaj en interkonsento kun la naturo. Sur la fotoj la inoj havas abundajn pubharojn, kaj la plejparto ankaŭ havas akselajn harojn. (Mi demandas al mi ĉu Ŝila la najbarino vizitis tiun parton de Aŭstralio.)

Mi denove alrigardas la ekranon, kie oni vidas polan stangosaltantinon. "Ĉu vi vidis sportistinon kun akselharoj?" Flavio: "Ne, ankoraŭ ne. Ne dum jaroj."

Pozicioj

Posttagmeze Adriana iris al Erika. Ili vizitos ian studentan aranĝon. (Aŭ eble ili faros aliajn aferojn kiujn ŝi ne deziris rakonti al Renata.)

Mi kisis Renatan je la nuko, kaj komencis malbutonumi ŝian robon, dorse butonumitan. (Kial inoj foje portas vestaĵojn kiujn ili malfacile povas surmeti kaj demeti sen helpo?) La robo falis planken, kaj mi malfermis ŝian mamzonon (nigran, kun pasamentoj), poste knedis al ŝi la mamojn.

Renata tire demetis mian T-ĉemizon. (Kial oni senvestiĝu mem, kiam ino povas helpi?) Ŝi malfermis la zonon, kaj subentiris al mi la pantalonon. Suben la kalsonon, kaj ŝi kisis al mi membron. "Venu ...!" Ni iris en la dormoĉambron.

Ŝi malrapide suĉis min dum ŝi mane karesis al mi la ovojn (varme, malseke, tikle). Unue mi kuŝiĝis sur ŝin, misiista pozicio, dum ni kisiĝis kaj mi sentis ŝiajn grandajn mamojn kontraŭ mia brusto. Poste mi amoris ŝin de malantaŭe, gehunda maniero (kun bela vido de ŝiaj dorso kaj larĝeta postaĵo, kaj plaĉa tuŝado de ŝiaj pugoj kontraŭ mia subventro). Fine ni denove ludis gemisiistojn: estas ĉiam plezurige rigardi en ŝiajn okulojn dum la orgasmo.

Ĉiam estas agrable amori kun Renata, malgraŭ la iomete limigita nombro de pozicioj kiujn ŝi permesas al ni. Kial ŝi toleras nur tiujn du poziciojn (misiistan kaj gehundan)?

Mi demandas al mi ĉu la misiistoj, siatempe, kunportis aron da gehundoj al la misiaj kampoj de novaj landoj. Tiel, eble, pli ol la nova religio, tiuj du pozicioj konatiĝis tra la mondo.

La krokizoj de Adriana

Renata kaj Adriana revenis el la kampadejo, kaj denove alkutimiĝis al la malnudeco de la ĉiutaga vivo. Sed kiam mi venis el la laborejo, sunvarman posttagmezon, mi trovis ilin nudaj sur la teraso. Renata kuŝis surventre, dum Adriana sidis en seĝo, kun sia krokiza tabulo.

Jam antaŭ la alveno de Adriana mi aŭdis pri unu el ŝiaj talentoj, kaj dum la lastaj semajnoj mi propraokule konstatis tion: ŝi tre lerte faras belajn krokizojn. En la kampadejo ŝia kaptis la etoson de la plaĝo, sed ĉefe impresis min la krokizo kiun ŝi faris pri sia fratino - la esprimo de la vizaĝo, la formo kaj la grandeco de la mamoj, la pozo de la femuro kiu parte kaŝis la fendon de ŝia pubo. (Kiam mi rigardis la krokizojn kiujn produktis gelernantoj de la Distrikta Artlernejo, kie Renata laboris kiel nudmodelino, mi konstatis ke la uloj pligrandigas la mamojn de la modelino, dum la inoj, male, malgrandigis la mamojn.)

Poste Renata kaj mi pasigis horon enlite, amorante, dum Adriana restis nuda sur la teraso. Kiam ni eliris la dormoĉambron, vestitaj, ŝi eniris la salonon, ankoraŭ nuda. Fine Renata petis ke ŝi vestiĝu. Adriana montris al ni la krokizon kiun ŝi faris pri la nova kato de la najbarino.

Horizontoj

Flavio diris: "Ĉu vi iros al Italio por la Esperanto-kongreseto?" Mi: "Tio estis pasintjare." Li: "Bone, mi kredis ke okazas ĉiun jaron."

Mi: "Estas universala kongreso ĉiujare, sed ĉiun jaron en alia lando." (Kie okazas la ĉijara kongreso? Mi ne scias. Ĵurnaloj ne raportas pri tio. Antaŭe Anja informis min pri tiaĵoj.) Flavio: "Nu, tiel. Ĉiam dum la someraj monatoj, ĉu?" Mi: "Jes, tio nature estas la plej agrabla tempo por vojaĝado."

Flavio: "Diru, se la kongreseto aranĝiĝas en lando de la suda duonsfero, aŭgusto ja estas vintra monato." Mi: "Laŭ mi la vintroj de la suda duonsfero estas pli varmaj ol la someroj ĉe ni. Ĉu vi vidis bildojn pri neĝo en la suda duonsfero?" Li: "Nu, vi forgesas Antarkton. Tie, evidente, estas multe da neĝo."

Mi: "En Antarkto, evidente, ne ekzistas esperantistoj." Flavio: "Kiun lingvon oni tie parolas? Ĉu la piĝinan aŭ la pingvenan? Nu, tio jam malbone komenciĝis." Mi: "Vidu, kiom da homoj loĝas en Antarkto? Ĉu kvar? Nu, se nur unu el tiuj uloj lernas Esperanton, tio estus jam dudek kvin procentoj de la tuta loĝantaro de la kontinento."

Flavio: "Bone, sed por ke lingvo funkciu, oni bezonas almenaŭ du parolantojn. Nu, parolante pri neĝo, kial ni ne iru al la Rokaĵoj?" Mi: "Konsentite. Sed sen la fotilo, ĉu?" Li: "Vi venkas. Sed ni kunportas Golon, ĉu ne? Kaj kelkajn botelojn da biero."

Ĉe Flavio

Mi vizitis Flavion. ("Kie estas Oksana?" - "Rusio. Ukrajnio. Belorusio. Ie.") Flavio ĵus revenis el Hungario. ("Mi ne komprenas tion. En flugmaŝino oni ĉiam devas malŝalti la mobilajn telefonojn. Kial? Nature mi malŝaltis la mian. Sed ĉu tia ileto vere povus maltrankviligi la sistemojn de granda flugmaŝino? Se tio estus la kazo, oni nature konfisku ĉiujn mobilajn telefonojn antaŭ la ekflugo.") Mi komprenis ke Flavio aĉetis mobilan telefonon en Hungario. Mi ekzamenis la belaĵeton. Mi: "Nu, neniu fotilo, ĉu?" Flavio ridis.

Li montris: "Jen la fotilo, en la supra flanko de la aparato. Tre praktike." Li tenis la telefonon horizontale, kaj fotis min. (Li klarigis: "Ĝenerale, kiam oni faras foton, oni tenas la mobilon vertikale, kaj ĉiuj vidas ke oni estas fotonta. Se oni tenas la aparaton horizontale, ĉiuj nature pensas ke oni nur legas aŭ skribas mesaĝon.") Bone, Flavio aĉetis mobilan telefonon kun fotilo per kiu li povas foti sekrete. Mi: "Ĉu vi jam fotis kelkajn belajn ulinojn?" Li: "Ne, eble mi vizitos la plaĝon morgaŭ." Mi: "Bonan ŝancon. Memoru ke inoj nuntempe kaŝas al si la plej fotindajn partojn ..." Li: "Jes, domaĝe. Diable, vi pravas. Mi forte sentas la mankon de la bonaj, malnovaj tagoj." Mi: "Jen, pro nekuraceblaj fotemuloj kiel vi inoj ne plu sunumas sin nudbrustaj sur la plaĝo. Vi kreis novan, tutmondan modaĉon." Li: "Jes, kulpas mi. Sed vi forgesas la Rokaĵojn ..."

Mi rakontis pri la insultoj de Erika. Flavio: "Nu, mi tre ŝatus pagi ŝian lumonon." Mi: "Mi ne dubas pri tio." Li: "Kaj la fratinoj?" Mi: "Ankoraŭ en la kampadejo." Flavio: "He, jen orgioj en via bangalo!" Mi: "Ĉu vi pensas?" Li: "Ĉu serioze? Ne. Laŭ mi Renata trovis la ulon kun kiu ŝi deziras vivi. Ŝia sola dilemo estas ke li ankoraŭ, evidente malgraŭ ĉio, estas la ulo de ŝia amikino. Cetere, tiu amikino oni ne vidis dum pli ol jaro. K.t.p. Kaj la fratino? Nu, laŭ mi Adriana ankoraŭ estas virgulino. Tiel, la invito al orgioj retiriĝis. Cetere, nun mi faris dekduon da fotoj pri vi kaj vi rimarkis nenion de nenio ..."

Tri tagoj

Dum tri tagoj Erika revenis al mi post sia lidla deĵorado. Ni tagmanĝis, tre burĝece. Ni amoris. La unuan tagon ni eĉ amoris sen demeti la vestaĵojn, kiel eta protesto kontraŭ la nudeco de la pasintaj du semajno. Ni okupis la salonan sofon. (Erika: "Mi pensas ke vi, malgraŭ ĉio, devas demeti almenaŭ la pantalonon ...") Mi kredas ke mi antaŭ tri aŭ kvar jaroj laste amoris sen demeti la vestaĵojn. Poste mi nature tiom ekscitiĝis ke ni devis amori denove - sed tiun fojon ni demetis la vestaĵojn.

La tria tago komenciĝis bone ("romanika tagmanĝo") sed finiĝis kun elĵetado de insultoj. Erika sciigis pri siaj novaj planoj kiel modelino. Post tri vizitoj ĉe fotisto (mi antaŭe aŭdis nur pri la unua), ŝi ricevis proponon de alia fotisto: bildserion, kune kun ulo. Mi pensas ke tio estas stultaĵo: "Honeste, Erika, ĉu vi faros tion kun ia aktorulo, malpure odoranta, eĉ eble aidosa?" Erika: "Ne, mi pensis ke mi povas fari tion kun vi. Cetere, ni povas uzi kondomon." (Jen ina logikeco, ĉu ne?) Mi: "Ni amoris pli malpli regule dum pli ol duonjaro, kaj ni neniam uzis kondomojn." Ŝi: "Bone, tiel ili certe permesos al ni ke ni ne uzas kondomon." Mi: "Jes, certe, ili (cetere: kiu estas "ili"?), ili certe ĝojegiĝu. Sed ĉu vi konsideris tion, ke mi tute ne deziras partopreni tian seancon?" Erika: "Bone, karulo, en tiu kazo mi faros tion kun alia ulo. Kun kondomo." (Nu, kion diri?)

Poste, Erika: "Sciu, ke vi ne povas haltigi min. Vi ne estas mia patro!" (Kiel oni scias mi havas tri jarojn pli ol Erika.) Mi: "Ĝuste. Tiel mi ankaŭ ne devas ĉiumonate pagi vian lumonon." Nun vere komenciĝis: "Bone, mi estas certa pri tio ke ekzistas multaj aliaj ulinoj kiuj tre ĝojiĝus se vi pagus ilian lumonon. Mi ne plu bezonas vian monon. He, mi eĉ povus prezenti vin al ulino kun tre malmulte da mono kaj tre firma ĉebrusto. Ŝi certe plaĉos al vi!" Ĉu eblas trankviligi tian ulinon? "Erika, vi scias ke ne tial mi deziras esti kun vi ..." Ŝi: "Ĉu lastan fojon vi dezirus enlitiĝi kun mi? Jes, mi permesas tion al vi." Mi: "Ne, mi tion nun ne deziras." Poste venis la plejmulto de la insultoj. Fine Erika forlasis la domon.

Du semajnoj

Nu, du semajnoj en tia kampadejo vere sufiĉas. Bone, ĉiun matenon mi mallonge ludetis kun Adriana, kaj unu el tiuj matenoj Renata trovis nin. Mi suĉetis al cico dum Adriana laŭte ridadis. Eble tial Renata sciiĝis. Foje ŝi havas tre bonajn orelojn. Sekvis nacilingva krikverelado de la fratinoj. Mi ne komprenis kion ili diris unu al la alia. Poste ĉio trankviliĝis. Mi ne scias kion ili fine decidis. La sekvan matenon mi denove ludetis kun Adriana. Fine ŝi kisis min survange.

Pasintan semajnon okaziĝis la plaĝretpilka turniro. Rumi la bulgarino kaj Udo la germano ankaŭ ĉi-jare planis sian restadon tiel ke ili ne maltrafu la turniron. Mi ĝojis denove vidi ilin. Udo jam la unuan tagon tamen paŝis sur frakasitan botelon kaj ne povis partopreni la turniron. Ili (Rumi kaj li) proponis min kiel anstataŭanton. Nu, kiel mi povis refuzi tion?

Plaĝretpilko nature estas tre amuza ludo. Kiel scias ĉiuj, retpilko estas la invento de usona kristana altlernejo. En la 1890-aj jaroj oni eksentis la bezonon de pilkludo dum kiu la ludantoj ne havas korpan kontakton. Retpilko evidente estis la respondo. Bone, la ludo laŭdire frue populariĝis ankaŭ en naturistaj rondoj. (Nu, kiam oni hodiaŭ televide rigardas la korporivelajn vestaĵetojn de modernaj retpilkistinoj kaj plaĝretpilkistinoj, oni nature malfacile komprenas la pra-ideon de tiu ludo ...)

Rumi kaj mi facile venkis en la unua matĉo - kontraŭ du germaninoj el la ĉelaga tendaro. (Jes, por du inoj oni faris escepton al la regulo pri miksitaj teamoj.) En la dua matĉo mi distriĝis de la postaĵo de Rumi (belforma, eta tatuaĵo, bronzita, allogaj movoj) kaj la mamoj de la ino je la alia flanko de la reto (francino kun etaj, bele movemaj mamoj) kaj malgraŭ la instruoj de Udo ni elĵetiĝis el la turniro. (Poste mi rigardis unusolan matĉon: Mette la danino kaj ŝia Dano kontraŭ du gebritoj. Kiam la brito akre protestis kontraŭ arbitracia decido, la Dano krietis: "He, Makenrojo, trankviliĝu ...!" Tiam ĉio iĝis sabla milito kaj mi ne scias kiu fine venkis la turniron.)

Dum la semajnfino Erika vizitis nin. (Mi amoris kun Renata en la arbaro malantaŭ la lago kaj kun Erika en la lito dum la fratinoj partoprenis korpopentradon. Adriana promesis ke ŝi okupiĝu Renatan dum almenaŭ horon kaj duonon. Kaj Adriana plenumas kion ŝi promesas. Cetere: korpopentrado, kial naturistoj faras tion?) Kiam Erika foriris el la kampadejo ankaŭ mi reiris al la urbo. Du semajnoj sufiĉas. Mia haŭto ne toleras tiom da suno. Kaj miaj okuloj vidis sufiĉe da haŭto. Ne ĉio estas sana. Renata kaj Adriana ankoraŭ restas en la kampadejo. Mi estas certa pri tio ke almenaŭ unu el ili posste malkaŝos al mi ĉu ili invitis ulojn en la bangalon ...

La mamoj de Adriana

Adriana ne dormas nuda. Ŝi portas longan, rozkoloran T-ĉemizon, kun novjorka motivo. ("Mi neniam dormas nuda. Ne diru tion al la deĵorantoj." Eble, iun tagon, mi denuncos ŝin.) Tial niaj bangalaj matenmanĝoj estas mallonga fuĝo el la nuda mondo de la kampadejo. (Adriana ankoraŭ portas sian noktan T-ĉemizon, kaj Renata surmetas fortan mamzonon.) Hodiaŭ Franka vizitis nin. Ŝi venis tre frue, kaj tial matenmanĝis kun ni. Franka tute senvestiĝis ĉe la enirejo, kaj tiel prezentis la solajn nudajn mamojn ĉe nia manĝotablo.

Nu, Franka ne tre plaĉas al mi, sed dum la manĝado mi nature rigardetis al ŝiaj brustaĵoj, kiujn mi ne vidis dum pli ol jaro (ĉu?). Mi havis la impreson ke la nudeco de Franka ne plaĉis al Adriana. (Ĉu ŝi vidis miajn rigardojn en la direkto de Franka? Eble. Adriana, viaj mamoj estas pli belaj ol tiuj de Franka ...) Poste Renata kaj Franka iris al la lago.

Mi rigardis kiel Adriana demetis al si la T-ĉemizon, jam frumatena ritualo. Tiun fojon la ritualo havis elementojn de nudrivela danco, kaj mi tuj perceptis ke ni estas solaj. Tiel ŝi ne farus en la ĉeesto de sia fratino. Fine ŝi ĵetis la T-ĉemizon al mi. Mi enflaris ŝiajn noktajn bonordorojn. Kiam Adriana komprenis tion, ŝi deziris rekonkeri la vestaĵon. Post nia luda bataleto, ni sidiĝis sur la rando de la duobla lito. Adriana lasis min tuŝi al ŝi la mamojn. Kiam miaj manoj serĉis ceterajn partojn de ŝia korpo, ŝi donis al mi amike firman frapeton. Ridete ŝi aldonis: "Neniam!" (Adriana nun lernis ankaŭ la tabelon pri korelativaj vortoj.) Mi admire rigardis ŝian belan postaĵon dum ŝi eliris la ĉambron.

Venontan semajnon okazos la plaĝretpilka turniro. (Pasintjare mi atingis la finalon, kun Mette la danino.) Ĉi-jare Mette teamos kun sia dana amiko. Renata ne partoprenos, kaj Adriana trovas retpilkon neinteligenta ludo. Ŝi preferas piedpilkon. Ĉiuj siajn gustojn! Bone, verŝajne mi trovu mian lokon inter la spektantoj. Jes, senzorge pririgardadi la turniron, jen certe agrabla ideo!

En antaŭa posto mi menciis kantistinon. Hieraŭ mi aŭdis ke ŝi tranoktis en la kampadejo, post la koncerto. Mi ne dubas pri tio - la koncerto finiĝis malfrue, kaj eble la gitaristo kaj la tamburisto deziris resti inter la genuduloj. Sed, laŭdire, la sekvan matenon ŝi banis sin nuda en la lago. Kiel mi diris: mi tre ŝatus vidi ŝin nuda. Vere aŭ malvere? Mi ne scias. Kiam mi revenos hejmen, mi certe rakontu al Flavio ke mi vidis ŝin tutnuda ĉe la rando de la lago.

Kial ŝi ne kantas nuda?

En naturista kampadejo ne ĉiuj senvestiĝas. (Mi ne parolas pri la ŝuoj de Renata.) Ekzemple: la deĵorantoj ĉe la enirejo. Kaj la kelneroj de la restoracio. Pasintjare almenaŭ unu el la inoj de la bufedo deĵoris kun nudaj mamoj.

Hieraŭ Flavio vizitis nin. (Renata: "Vi kunportis fotilon, ĉu?" Flavio: "Ne, kompreneble ke ne. Promeso estas promeso. He, serĉu min se vi deziras ..."). Dum Renata traserĉis ne lin sed la sakon de Flavio, Adriana prenis lian brakon kun la evidenta deziro de montri al li la kampadejon. Ili revenis, ridantaj, post pli ol horo. (Ĉu Flavio deziras enlitiĝi kun Adriana? He, mi fakte preferus se Flavio faris tiel kun Renata, ne kun Adriana. Nu, verŝajne ili atendas ankoraŭ kelkajn semajnojn, kaj tiam Adriana jam revenis hejmen ...)

Flavio kaj Adriana ŝajne trovis komunan komunikilon, eksterlingvan. Post kelkaj tagoj en tia kampadejo, post la unuaj vidaj impulsoj, mi vere ŝatus paroli kun kelkaj el la alilandaj kampadejan(in)oj, kaj mi regretas ke mi ne pli bone regas la anglan aŭ la germanan. (Mi ankaŭ ŝatus koni la japanan lingvon, sed tio povas atendi momente, ĉar ĉi-tie bedaŭrinde ne estas japanoj.)

Ĉe la restoracio mi ekzamenis la landajn standardojn de ĉiuj ĉeestantoj, inklude tiun de Renata kaj Adriana. Ĉeestas do ekzemple gehomoj el Hispanio, Francio, Danio (mi jam paroletis kun Mette la danino), Germanio, Hungario, Belgio, Sud-Afriko, Britio, Usono kaj Pollando. Cetere kelkaj, kies standardoj mi ne tuj rekonis. Sed neniu japano (aŭ japanino).

Mette la danino ĉi-jare alvenis en kompanio de amiko (granda dano). Mi tuj vidis lian influon: ĉi-jare Mette razas al si la akselojn kaj ŝia pubhararo nun friziĝas kiel mallarĝa linio.

Hieraŭ vespere ni havis konserton kun loke kontata muzik-grupo. Mi pensas ke Flavio tial vizitis nin ĝuste tiun tagon. Nu, ankaŭ mi tre ŝatus vidi la kantistinon nuda. Sed bedaŭrinde: ili estis nudpiedaj sed cetere ne demetis la vestaĵojn. Bone, la kantistino, kiel ĉiam, estis minimale vestita (jupeto kaj supraĵo kiu montris grandajn partojn de ŝia ĉebrusto, tamen la malpli interesajn partojn). La muziko ankaŭ estis kiel ĉiam, sed la gitaristo kaj la tamburisto malfacile observis la takton, eble pro la mamoj de la junulinoj kiuj dancadis tuj antaŭ la scenejo.

Kampadeje

Tri semajnoj sen vestaĵoj, kia ideo! Post 45 minutoj da aŭtobusado ni fine atingis la kampadejon. Adriana kaj mi senvestiĝis dum Renata zorgis pri la formalaĵoj. Mi scivoleme rigardis la unuajn paŝojn de Adriana en ĉi-tiun mondon de genuduloj, unue kun tuko ĉirkaŭ la koksoj, poste, post la vido de la unuaj nuduloj, ankaŭ tutnuda.

La kampadejo ne multe ŝanĝiĝis. Ĉe la lago oni tamen faris novan plaĝon kun blanka sablo kaj artefaritan lagunon. Sur la apuda herbejo tendumas grupo da junulaj gegermanoj. (Kelkaj el la inoj vere meritas atenton.)

Kiam ni eniris nian bangalon, Adriana tuj ekokupis la duoblan liton. Renata: "Nu, vidu ..." Adriana kuŝis kiel ikso, kun ĉiuj membroj etenditaj. Jes, la lito estas sufiĉe granda por tri personoj. La du fratinoj nacilingve solvis tiun disputon.

En la najbara bangalo ankoraŭ residas la belga paro de la pasinta jaro. Li (la belgo) iom timeme rigardis Renatan dum li kun intereso pririgardis Adrianan. Verŝajne Renata informos sian fratinon pri la okazaĵoj de la pasinta jaro. En la tria bangalo loĝas kvar francoj (du inoj, du uloj, gravas nur ke la pasintjaraj italinoj ne najbaras).

Por eviti la scivolemajn okulojn de Adriana, Renata kaj mi jam dufoje ŝtelumis en la arbaron malantaŭ la lago. Kiel agrable estas amori sub la somera ĉielo ...

Agrablaj tagoj

Hieraŭ, sabaton, mi kun Erika decidis frue iri al la rokaĵoj. Kaj Renata? Nu, Renata preferis butikumi antaŭ la foriro al la kampadejo (lunde). Ĉu ŝi aĉetus vestaĵojn? (Inoj iam-tiam estas iom senraciaj. Sed tio estas nur mia privata opinio.) Adriana, male, deziris iri al la rokaĵoj. Belege, jen mi survoje al la rokaĵoj, kun Adriana, sen Renata, dum Erika estas pordeca kunulino. (Erika kiel por-deca kunulino, he, jen kio!)

Ni senvestiĝis. Adriana ankoraŭ ne demetis la kalsoneton, sed la vido de ŝiaj firmaj mamoj kun la fortaj cicoj jam estis al mi pli ol sufiĉe. Mi faris rondeton de la tereno, por plonĝi en la malvarman akvon de la rivero, malgrandigi la efekton de la ĉebrusto de Adriana kaj pririgardi la aliajn ulinojn.

Kiam mi revenis, post dudek minutoj, ambaŭ inoj kuŝis surventre. Ankaŭ Adriana nun estis sen kalsoneto. Mi admiris la du belajn postaĵojn. Poste ili banis sin en la rivero. Kiam ili revenis, man-en-mane, mi la unuan fojon vidis Adrianan deantaŭe. Mi turnis min kaj kuŝiĝis surventre.

En la vespero, kun Flavio kaj Golo mi rigardis hungaran filmon, "Agrablaj tagoj", kiun Flavio kunportis el Hungario: Maja vendas sian bebon al Marika, la fratino de Petro. Poste Petro altiriĝas al Maja. Marika estas nuda en la ĉeesto de sia frato, eĉ kun alia frato. Majan oni traktas malbone. Cinika mondo, ĉu tiel estas Hungario? Ĉu tiel ili traktis Ildikon? Ĉu tiel ni mistraktis Ildikon?

Poste ni rerigardis kelkajn scenojn el la filmo Lie With Me. Laŭ mi, la filmo estis pli bona tiun fojon. Eble oni devus rigardi ĉiun filmon dufoje. Eble oni devus ĉion legi duan fojon.

Hieraŭ

Hieraŭ Renata kaj Adriana kun Erika pasigis la tagon sur la Rokaĵoj. Laŭdire ankaŭ Franka akompanis ilin. Kaj mi? Nu, kelkaj personoj ankoraŭ devas gardi sian laboron, eĉ dum la someraj tagoj. Bone, dum la ina kvaropo gustumis la sunon, mi karceriĝis en la nova oficeja pejzaĝo de la laborejo. Mi somerteme paroletis kun Lada, Elizabeta, Tania kaj Agneŝka, dum mi laboris kiel eble plej malmulte.

Renata kaj Adriana revenis vespere. Adrianan surprizis la nudeco de la rokaĵuloj, almenaŭ tion ŝi rakontis. ("Kaj vi ...?" Adriana: "Ĉu mi? ... topless.") Ŝi uzis la anglan vorton. Bone, Adriana hodiaŭ sunumis sin nudbrusta sur la rokaĵoj.

Erika trovis postenon, ĉe Lidlo. ("Ne, mi ne fikis la mastron ...") Ŝajne tiom da kasistinoj malaperis dum la somero, ke oni devis redungi tiujn kiuj malaperis dum la novjaraj ferioj. Jen bela sistemo!

Dum Adriana rigardis reelsendon pri ia franca kunkurso de biciklado, mi puŝis Renatan en la dormoĉambron. Ni senvestiĝis. Renata permanumis min dum ŝi de tempo al tempo lekis al mi la ovojn. Mi ĉuris sur ŝian ventron. Poste mi kuŝiĝis sur ŝin, kaj ni amoris ĝis mi orgasmis la duan fojon.

Mi ekvidis ke la pordo de la dormoĉambro ne estis tute fermita. Mi estas certa pri tio ke mi zorge fermis ĝin. Tion mi ne diris al Renata, tamen rapidege iris en la banĉambron, kie mi renkontis ... Adrianan. Feliĉe ŝi estis vestita. Jen mi, nuda, antaŭ la fratineto de mia amantino, tuj post la amorado. Adriana rapide pririgardis min, diris du vortojn ("bela birdo") kaj forlasis la ĉambron. Mi eniris la duŝejon kaj turnis la ŝaltilon al malvarma.

Fratinoj

Adriana ankoraŭ amuzite rigardas nin kiam ni direktiĝas al la dormoĉambro. Ne ĝenas min. (Ŝajne tio ĝenas Renatan.) Mi eble eĉ ekscitiĝas: la plej juna fratino kiu gardas sian pli aĝan fratinon.

Mi ĉeestis studentdoman festenon, kun Erika. Mi pensas ke mi trinkis almenaŭ kelkajn botelojn da biero. Ĉeestis ankaŭ multaj el tiuj kiuj vizitas la someran universitaton. (Ŝajnas ke la plej tedaj sciencoj allogas al si la plej belajn ulinojn.) Mi tuŝadis la mamojn de studantino pri generativa fonetiko. Ŝi: "Kion vi studas?" Mi: "Fotogenan cibernetikon!" (Jen la mia sola malveraĵo de la vespero.) Ŝi, flustre: "Interese, ĉu ne?" Kaj denove mi sentis la firmecon de ŝiaj mamoj.

En angulo de unu el la ĉambroj mi rigardis tri ulinojn, malhelharajn, kiuj sidis sur la planko, dum ili dividis sigaredon. (Verŝajne ne estis sigaredo kiun oni ordinare povas aĉeti en vendejo.) Mi tuj rekonis unu el ili: la figuron, la okulojn. Mi demandis al Erika: "Ĉu vi konas ŝin?" Erika: "Konas-nekonas." Mi: "Ŝi kutimas porti vualon, ĉu ne?" Erika: "Aŭskultu, vi ne kaŭzu pliajn problemojn ..." (Mi pensas ke la problemoj tre facile kaŭziĝas ankaŭ sen mia interveno.) "Ŝi nomiĝas Ajŝa, ĉu ne?" Erika: "Mi ne pensas ke ŝi nomiĝas Elizabeta ..."

Erika foriris, verŝajne al la subetaĝa necesejo. Ankaŭ unu el la amikinoj de Ajŝa foriris, eble en la subetaĝon. (Kion ĉiuj ĉiam serĉas en la suba etago?) Bone, mi sidiĝis sur la plankon, inter Ajŝan kaj la lastan amikinon, kiu tuj stariĝis kaj fuĝis en najbaran ĉambron. Ajŝa havas bele buklan hararon. Mi: "Saluton!" Ŝi: "Saluton ..." Ŝi proponis al mi la sigaredon. Mi: "Ne dankon." Ŝi larĝe ridetis. Revenis la amikinoj. Ili kaptis la manojn de Ajŝa kaj fortiris ŝin de mi. Ekestis iom da tumulto.

Erika: "Mi avertis vin, ĉu ne?" Mi, flustre en la orelo de Erika: "Mi nur volas scii ĉu ŝi ankoraŭ havas sian klitoron." Ŝi: "Forgesu tion!" Mi: "Nu, kial?" Erika: "Bone, estu certa pri tio ke ŝi ankoraŭ posedas sian klitoron." Mi: "Kiel tion scias vi?" Ŝi: "Ĉu ŝi aspektas kiel somalianino?"

Mi tediĝis pri Erika, kaj serĉis la studantinon pri generativa fonetiko. Mi trovis ŝin en la koridoro, kie ŝi kisiĝis kun studantino pri kompara teologio. (Aŭ almenaŭ tion ŝi diris.) Interese. Poste mi iris en la suban etaĝon. Tie mi restis sola. Mi pensas ke mi ekdormis en unu el la garderoboj. Verŝajne temas pri la ina garderobo, kaj dum la mateno min forpelis kelkaj akre kriantaj ulinaĉoj.

Mi rampis hejmen kaj bankuve pasigis la plejparton de la tago. Mi eĉ forturnis la kapon kiam la du fratinoj razis al si la akselojn ktp. Kiam Adriana portis al mi glason da oranĝa suko, mi seninterese rigardis ŝiajn mamojn tra la dekolto de ŝia matena robo.

Lampetoj

Renata aĉetis lampeton. ŝi vizitis la ĉefurbon, certe, kaj aĉetis tiaĵon: lampeto, virforma, la ŝaltilo troviĝas tuj sub la ventro de la vireto. Laŭ mi: sengusta. Kiam mi diris tion al Renata, ŝi malbonhumoriĝis. (Sed duonhoron pli malfrue ĉio forgesiĝis kaj ni amore renkontiĝis sub la kovrilo de la dormĉambra lito.)

La sekvan matenon, Adriana ride okupiĝis pri la lampovireto, dum la matenmanĝo: ŝi dekduon da fojoj rapide ŝalte-malŝalte premadis la butonon, ĝis la aparato ĉesis funkcii. (Kiam ankaŭ mi ekridis, Renata denove malbonhumoriĝis.)

Ĉifoje Adriana havas verdan, ne bluan, hararon. Ĉu pro medipolitikaj kialoj, aŭ ĉu pro la verdlingvaj vortoj kiujn ŝi lernis? Jes, Adriana lernis iom da Esperanto. (Ŝi jam regas impresan aron da vortoj, ŝia uzo de la akuzativo tamen estas iom nefundamenta, kaj ŝi ne komprenas la tabelon de korelativoj.)

Amuzaĵo: Kiam Adriana penis komprenigi sin al Flavio, ŝi malkovris ke li komprenas nenion. (Ĉu Renata vere, verdaĉe, diris al la fratino ke ĉiuj parolas la lingvon?). Flavio, poste: "Se vi dirus al mi ke mi tiel povas interkompreniĝi kun la eta verdulino, mi verŝajne tuj mendis korespondan kurson."

Antaŭ duonjaro mi demandis pri tio kial tiaj ulinoj ne vizitas nin mezsomere. Nun mi demandas al mi: Kial pluvadas la tutan tagon kiam tiaj ulinoj vizitas nin mezsomere? (Adriana scivolis ĉu ni vizitos la kampadejon se ankoraŭ pluvadas. Tio nature estas interesa demando al kiu nur ŝia plej aĝa fratino konas la respondon.)

Klitoro

Post la foriro de Erika, kaj antaŭ la alveno de la du fratinoj, mi televide rigardis francan elsendaĵon pri klitoro. (Ĉu oni diras "la klitoro" aŭ nur "klitoro"?) Meza klitoro havas la longecon de 8 centimetroj, ĉefe kaŝita malantaŭ la pubaj lipoj. La videbla pinto de la klitoro unuigas pli ol 8000 nervofadenojn, ĝi estas la sola organo de la homa korpo kies sola celo estas la dono de plezuro. Kaj, kiel oni scias, ĝi troviĝas nur en la ina korpo. Certe, mi envias al la inoj tian pinton de plezuro ...

Min trankviligis la informo pri tio ke la g-punkto, malgraŭ ĉio, ne ekzistas. Vere, klitoro estas pli facile trovebla (eĉ uloj povas trovi ĝin). Laŭ la elsendaĵo, klitoro estas la sola (fizika) vojo al ina orgasmo. (Vagina orgasmo ne eblas sen stimulado de klitoro.) Ĉe kelkaj inoj, ekzemple ĉe Renata, tiu parto de la korpo estas tiel sentema, ke senpera tuŝado ne estas bonvena (nedirekta ekscitigo tamen eblas), dum aliaj tie senprobleme havigas al si traboraĵojn.

En la mezepoko, ĝis la 16-a jarcento, oni pensis ke ina orgasmo ludas rolon dum la gravediĝo. (Tiel funkcias la uloj, tial ankaŭ la inoj, eble tiel oni pensis.) Tial stimulado de klitoro estis grava parto de la seksa vivo en tiu epoko. Kiam la unuaj modernaj medicinistoj malkovris ke inoj facile gravediĝas ankaŭ senplezure, oni ekkonsideris malmorala la inan orgasmon kaj forte malkuraĝigis la stimuladon de klitoro. Kelkaj medicinistoj eĉ rekomendis la forigon de klitoro. En Britio, tiaj operacioj okazis ĝis en la 20-aj jaroj de la 20-a jarcento.

En kelkaj religiaj landoj oni ankoraŭ forigas la klitoron de inoj. Tio devas esti unu el la plej grandaj krimoj. (Mi pensas pri Ajŝa, la vualulino. Espereble ŝia lando ne estas tiel religiema.)

Vampiroj

Pasintan sabaton: Matene Renata televide rigardis elsendaĵon de Bufi la Mortigantino de Vampiroj, poste ŝi kun Ŝila la Najbarino trajne veturis ĉefurben. ("Mi revenos dimanĉe je la 23-a kaj 16 minutoj.") Unue mi pensetis ke Renata tro serioze interpretis la filmon, sed verŝajne la du alilandaninoj nur deziras semajnfine gustumi la alogaĵojn de nia kara ĉefurbo. Eble tiaĵojn trovos ili.

Bone, mi restis sola dum la tuta semajnfino kaj la sekvan semajnon ... ne tio ne estas vere. Erika endomiĝis malpli ol horon post la forveturo de Renata.

Ni amoris ("kiel kunikloj," laŭ Erika). Lite, sofe, bankuve, fine ankaŭ terase. Kial ne? La najbaro estas en Aŭstralio kaj la najbarino traserĉas la vendejojn de la ĉefurbo.

Iun tagon ni havis kverelon. Erika diris ke mi tro forte pinĉis al ŝi la mampintojn. (Verŝajne ŝi pravis. Estas ŝiaj cicoj, ĉu ne?) Poste ni trinkis kafon ĉe Antonio. ("Pli multekoste ol la studentaj kafejoj trans la Ponto.") Antonio, kiel ĉiam, demandadis pri Anja.

Eble Erika poste diris kelkajn saĝajn vortojn: "Anja ne revenos ..." Kiel povas scii tion ŝi? Laŭ mi Erika neniam parolis kun Anja, eĉ ne renkontis ŝin. Erika: "Ĉu post tiom da tempo? Ĉu vi ankoraŭ kredas tion?"

Lundon posttagmeze ni vizitis la rokaĵojn. La paro de la antaŭaj fojoj okupiĝis sian kutiman lokon. (Evidentigis ke ili venas ĉiun tagon du la lastaj semajnoj.) Ŝajne la belmamulino fine alĝustiĝis al la etoso (aŭ eble ŝi nur forgesis kunmeti la kalsoneton).

Post la unua nokto, mi akompanis Erikan en la banĉambro. "Kara Erika, mi petas sur miaj genuoj, ĉu mi povus denove vidi viajn orajn gutojn?" Erika: "Mia karulo, tiaj vidaĵoj turnigas al vi la kapon." Ŝi sidiĝis. Mi: "Ne, ne sur la necesejo!" Ŝi: "Kial ne?" - "Mi ne deziras rigardi en la necesejon ..."

Bone, sed kie? Mi proponas: "En la bankuvon!" Erika: "He, mi ne pisas en la bankuvon." - "Bone, sur la planko, tutsimple!" - Erika energie kapneas. Mi: "Honeste, temas pri banĉambra planko, de kaheloj, facile laveblaj." Kapneado denove. Mi: "En vinglason, ĉu?" Ŝi: "Tiel celtrafa mi ne estas." Mi: "Ĉampana glaso eble pli taŭgus, ĉu?"

Fine Erika stariĝis. Ŝi iris en la kuirejon kaj trovis la pelvon de Anja (nu, kion fari?). Erika seremonie metis ĝin sur la blankaj kaheloj de la banĉambra planko. Ŝi kaŭre sidiĝis kaj post iom da hezitado, fine venis la orajn gutojn. Kiaj sorĉigaj estaĵoj estas la inoj.

Verŝajne mi preskaŭ forgesis diri ke Renata ankoraŭ ne revenis el la ĉefurbo. Hodiaŭ estas ĵaŭdo, ĉu ne? Ĉu Renata ankoraŭ forestos kiam alvenas Adriana? Alloga pensaĵo. (Kaj la televidaj novaĵoj ankoraŭ ne raportis pri ĉefurbaj vampiraĵoj. Nu, mi pensas ke ĉi tiun semajnon eĉ ne unufoje rigardis la televidan ĵurnalon. Mi eĉ ne vizitis la laborejon. Tio eble estas pli grave.)

Najbarine

Vendrede, posttagmeze, mi trovis Renatan sur la teraso kun Ŝila, la najbarino. Ili kuŝis surventre, portantaj nur la kalsonetojn. (La ĉeesto de du tasoj da teo indikis ke ili ĵus sidis sur la terasaj seĝoj, sed honore al mi ili nun kuŝiĝis surventre. Ili subridetis, kiel junulinoj ektrovitaj en malpermesita loko. Mi trovis tion tre ĉarme.)

Renata flustris al mi kelkajn vortojn en Esperanto. La najbarino jam informiĝis: "He, jen la sekreta lingvo!" Renata korektigis: "Ne. La lingvo de la sekretoj. Pardonu." Ŝila petis al mi, ke mi donu al ŝi la ĉemizon. (Ĝi ankoraŭ troviĝis sur unu el la seĝoj.) Mi donis ĝin al ŝi. Ŝi turniĝis, eksidis. Belformaj mamoj, eta tatuaĵo ĉe la maldekstra cico. Ŝi restis nudbrusta momenton antaŭ ol revestiĝi. Interese. (Ŝiaj mamoj estas tro grandaj kompare al la mallarĝaj koksoj. Mi estas tre sentema koncerne proporciojn. Cetere, sufiĉe ĉarma ulino.)

La najbaro (la edzo de la najbarino) reiris Aŭstralien. (Ĉu por ĉiam? Ne, por tri monatoj.)

Vespere, Renata diris: "Mi pensas ke ŝi dezirus amori kun vi." Mi: "Ĉu ŝi diris tion?" Ŝi: "Ne. Ina intuicio. Cetere, ni parolis pri vi." - "Kaj kion vi diris?" - "Inajn aferojn."

Nu, ĉu mi dezirus amori kun nia ĉarma najbarino? Mi pensas ke ne. (Kiel dirite, mi estas tre sentema koncerne proporciojn. Kaj mama tatuaĵo certe estas malŝaltilo.) Bone, mi reĵetis al ŝi la pilkon: "Male, mi pensas ke ŝi dezirus enlitiĝi ne kun mi, sed kun vi ..." Renata: "He, kun mi, ĉu? Kiel venis al vi tia penso?" Mi: "Ula intuicio. Cetere, kun vi ŝi kuŝis duonnuda sur la teraso, ne kun mi."

Renata: "Ne, definitive ke ne ..." (Aŭ "ankaŭ al Renata ne plaĉas la proporcioj de la najbarino" aŭ "Renata ne enlitiĝas kun alia ino.") Cetere, rapida fluo da vortoj: "Ĉu laŭ vi vere ekzistas ula intuicio? Laŭ mi tute ne ekzistas. Uloj pensas ne tiel, ofte uloj tute ne pensas. Vidu: kial ni ne tuj kune invitas ŝin al agrabla triangulo?" (Ŝi remetis al si la sunŝirmilojn. Ni duope enlitiĝis tiun vesperon.)

Laŭ Renata nun fiksiĝis la datoj de nia kampadeja restado. (Laŭ mi ŝi jam delonge konas la datojn, sed nur nun deziris informi min.) Bone, ni restos en la naturista kampadejo de la 23-an de julio al la 12-an de aŭgusto. (Tio nature estas tri semajnoj, ne du. Hazarde mi havas miajn feriojn dum tiuj semajnoj, sed tion Renata nature jam scias.)

Adriana alvenos la 7-an, 8-an, 9-an aŭ 10-an de julio (depende de diversaj eblaj kaj maleblaj korespondoj de trajnoj kaj vizaj reguloj.) Verŝajne ŝi restos dum pli ol du semajnoj, eble dum tuta monato. Kiam mi demandas ĉu Adriana akompanos nin en la kampadejon, Renata nekompreneme rigardas min. Nu, eble ni invitu Ŝilan, la najbarinon.

La bildoj de Flavio

Flavio havas du ekzemplerojn de La Mallonga Buso. Kial Flavio havas du ekzemplerojn de tiu filmo? Nu, kiam li mendis ĝin ĉe reta vendejo li ricevis mesaĝon pri tio ke oni ne havas ĝin enstoke: Oni plenumos la mendon nur post dekkvaron da tagoj. La sekvan tagon li konstatis ke alia vendejo jes havas ĝin enstoke. Li tuj mendis la filmon.

Kiam Flavio revizitis la unuan vendejon, kun la deziro malmendi, evidentiĝis ke oni, malgraŭ ĉio, jam sendis al li la filmon. Li revenis al la dua vendejo, kaj konstatis ke ankaŭ tiu vendejo plenumis la mendon. Bone, post kvin tagoj li poŝte ricevis du identajn sendaĵojn. Nu, Flavio ne estas certa pri tio ke ili estas identaj. La vendejoj troviĝas en du malsamaj landoj (ja ĉiuj landoj estas malsamaj), kaj ambaŭ landoj laŭdire foje cenzurigas filmojn. Tial li (ĉu ni?) devas rigardi ambaŭ filmojn ...

Flavio montris al mi retan paĝon kie uloj prezentas privatajn nudbildojn pri nunaj kaj eksaj amikinoj kaj edzinoj. (Mi supozas ke ino rapide eksiĝos se ŝi retrovus tiajn bildojn enrete.) La bildkvalito estis malbona - domaĝe, ĉar kelkaj el la ulinoj ne estis malallogaj. Laŭdire Flavio posedas nudbildojn pri ĉiuj inoj kun kiuj li amoris - krom unu. Li montris al mi stoketon da fotoj. ("Jen ĉiuj. Nu, mi ne havas fotojn pri la ununoktaĵoj. Ĝenerale mi nokte ne kunportas fotilon. Nepardoneble, jen la vorto."). Mi rekonis Lenan kaj la plejmulton de la inoj. Kelkaj restis nekonataj. (Mi eĉ ne havas nudbildon pri Anja, kaj mi ankoraŭ ne ricevis tiun kiun faris Flavio en la naturista kampadejo. Mi demandas al mi ĉu ĝi ekzistas ankoraŭ. La foto, ne la kampadejo. La kampadejo ekzistas, sed mi ankoraŭ ne revidis la foton, kiel oni vidos.)

Mi denove foliumis la stoketon, dum Flavio trovas botelaron da biero. Mi konstatas ke Lena estas la sola grandmamulino. La aliaj amikinoj de Flavio havas pli mezgrandajn aŭ eĉ etajn brustaĵojn. Mi: "Mankas Oksana!" Flavio: "Mi nur montras al vi la bildojn pri la eksulinoj."

Ĉu Flavio planas enretigi la bildojn? "Ĉu?" Li: "Eble, se mi havus la plenan dozenon. Dek unu estas piedpilka teamo, ne tre erotike. Kaj sendube estas senfrukta tasko post tiom da tempo peti nudbildon de eksulino."

Mi: "Sendube. Alia strategio: unue momente maleksigu ŝin, poste faru la foton." Flavio: "He, ĉu vi jam ebriiĝis?" Mi: "Kial vi eksiĝis?" Li: "Ŝi transloĝiĝis ĉefurben." Mi: "Bonege! Jen aldona kialo. Momente savu ŝin de la ĉefurbuloj." Li: "Nu, jes ja. Ankoraŭ botelon, ĉu?"

Flavio retrovis la fotojn kiujn li faris en la kampadejo. "Mi ne montros al vi tiun pri Anja. Sed jen vidu!" Mi rigardis la foton pri Renata, kun la plenkreska pubhararo de tiam. Alloge. Eble ankaŭ mi aĉetos fotilon.

Ventumile

Mi aĉetis novan ventumilon. (Kvardek centimetrojn, tri rapidecoj.) Renata plendis pri la varmeco, kaj fine mi aĉetis la ventumilon. Jes ja, estas varmege, sed mi pensas ke ankaŭ estas ŝia tempo de la monato. (Nu, ŝi plendis pri la endoma temperaturo dum pli ol semajno, sed foje ĉiu tago estas certa tempo de la monato, ĉu ne? Kompare al inoj, uloj ja estas tre simplaj animaloj.)

La ventumilo ŝajne solvis ĉiujn problemojn pri endoma fluo de aero. Kaj ĝi plie atentigis min pri la bonodoroj de Renata.

Dimanĉe ni denove vizitis la rokaĵojn. (Renata, Erika kaj mi.) Jam ĉeestis dudeko da gehomoj kiam ni alvenis. Mi rekonis la paron, kun kiu ni mallonge parolis la antaŭan fojon, kaj ili rekonis nin. (La ulo kun la strangaj demandoj kaj lia kunulino kun la belaj mamoj.) Aŭ pli ĝuste: mi tuj rekonis lian kunulinon, kaj li verŝajne rekonis Renatan aŭ Erikan. (La kunulino ĉi-foje ne portis kalsoneton kun nekompreneblaj literoj - sed mallongan, blankan jupeton. Ĉu ŝi portis kalsoneton sub la jupeton?)

Vespere mi kun Flavio kaj Golo rigardis novan filmon: Lie With Me, kanada filmo. Ĉeestis ankaŭ Oksana. Estas ĉiam interese rigardi tiajn filmojn en la ĉeesto de inoj kun kiuj oni (ankoraŭ) ne amoris. Laŭ la kovrilo temas pri "kompleta, necenzurita versio por la UK." (Ĉu filmo por la Universala Kongreso? Ne, laŭ Flavio "UK" signifas "Britio" en la angla lingvo.) Plue: "Ĉio, kion celis Naŭ Kantoj". Nu, mi preferis Naŭ Kantojn. Certe, Lauren Lee Smith ne estas malbela, kaj foje ŝi eĉ senvestiĝis, sed mi ankoraŭ revas pri Margo Stilley.

Sur la rokaĵoj, mi ne forgesu, Renata flustre demandis al mi: "Ĉu belajn ulinojn vi vidas? Kun kiom da ili vi dezirus amori?" Mi ĉirkaŭrigarde nombris: "Nu, kvin aŭ ses. Kaj vi, kun kiom da uloj?" Renata: "Kun unu ..." Mi: "Nu, kun kiu?" Ŝi: "He, kun vi." Bone, mi trompiĝis. Kaj nia amiko de la strangaj demandoj, ĉu li preferus Renatan aŭ Erikan? certe, mi inkluzivigis lian belmamulinon en miaj kvin aŭ ses amorindulinoj. "Kun kiom da ili vi dezirus amori?" - nature jen tipa demando de Renata.

Someraj mamzonoj

Laŭ Sonjo la ŝranko lamas. Mi diras ke mi mallamigu ĝin. Ni renkontiĝas en la kafejo de la malatenta kelnerino. Sonjo: "Mi rebonigos ĝin, senprobleme. Lasu ke ni ludas minigolfon. Hodiaŭ venkos mi."

Estas varmega tago. En la golfejo Sonjo demetas la ĉemizon - ŝi portas fortikan, nigran mamzonon. Ŝi ne estas la sola ulino kiu faras tiel. (Unu el tiuj, kun alia ulino, fumas sigaredon kun amuziga odoro.)

Nek Sonjo nek mi ludas minigolfon ĉiutage, tial ni verŝajne estas same (mal)lertaj, principe: Ĉe la kvara truo Sonjo sukcesigas "tujan entruigon" (kiel laŭdire parolumas la golfemuloj). Bonŝanca hazardo, nature, kaj ŝi ĝoje saltas tien kaj reen dum la mamoj bele dancadas. Poste ŝi staras apud la truo, por rigardi mian baton. Ŝi kliniĝas, kaj min distras ŝia brusta fendiĝo. Ĉe la kvina truo ĉio repetiĝas (ne la "tuja entruigo", Sonjo havas "nur birdeton"), sed mi rigardas la formojn de ŝiaj femuroj kaj la koksoj sub la ŝorto. Mi ne nur fiaskigas la batojn sed preskaŭ difektigas eĉ la batilon. (Sonjo diras: "Ĉu vi hodiaŭ ne portas kalsonon sub la pantalono?" Mi portas grizan kuloton. Ĉu Sonjo povas vidi la bulon? Laŭ mi, ankaŭ ŝi ne portas kalsoneton sub la ŝorto. Estas, kiel dirite, varma tago.)

Post la kvina truo ni paŭsetas, kaj mi admire rigardas la nigran mamzonon de Sonjo. (Sonjo: "Tiu ĉi ne malfermiĝas antaŭe ...) Kiu inventis la mamzonon? Sorĉa vestaĵo, vera miraklilo. Eble la multaj elegantaj mamzonoj kulpas pri tio ke inoj ne tre emas demeti ilin, eĉ ne plaĝe ...

(Hieraŭ, posttagmeze, mi kun Renata vizitis la Publikan Plaĝon. Ĉiuj inaj ĉeestantoj portis supraĵon, krom du kvardekjarulinoj. Renata diris: "Jen, ĉifoje ankaŭ mi surmetos supraĵon." Mi: "Vi jam portas mamzonon." Ŝi: "Mi kunportas bikinan supraĵon." Ŝi rapide ŝanĝis supraĵojn. Mi atente rigardis, malgraŭ tio ke mi ĉiutage vidas la mamojn de Renata.)

Kaj kion pri la golfumado? Ĉu Sonjo venkis? Nu, mi ne scias. Post la kvina truo mi ne tiom atentis pri la ludo, dum Sonjo kaptis pliajn birdetojn kaj eĉ faris novan tujan entruigon. Mi, laŭ ŝi, foje estas "ses super normo." (Kie ŝi lernis tiom da golfaĵoj? Cetere, "ses super normo", laŭ mi, ŝajnas tre pozitiva vortumado, dum "tuja entruigo" estas kvazaŭ kruda aludo ...)

Post la ludado ni revenis al la kafejo kaj mendis bieron. Eble tial mi ne plu memoras ĉiujn detalojn.

Golfo kun Sonjo

Mi ludis minigolfon kun Sonjo, dum ni parolis pri ĉion ajn, la dek ok truoj de la ludo kvazaŭ ĉiu inspiris novan temon. Poste ni trikis kafon en apudstrata kafejo, dum ni parolis pri tre limigita aro da temoj kaj observadis la tre malatentan kelnerinon. Mi ĉiam havas la impreson ke Sonjo tre bone komprenas min, ŝi vidas miajn bezonojn, kaj tiel facile povas rifuzi ilin al mi. Sonjo diras: "Mi ne deziras esti parto de via haremo." (Ne eblas protesti, sed mi trovas dura la konkludon. Eĉ tre dura.)

Ni portas la novan ŝrankon de Sonjo al ŝia loĝejo, dum ni daŭre aludas al antaŭaj temoj. Sonjo diras: "Vi deziras nudecon, ĉu? Bone, vi senvestiĝu ..." Mi demetas al mi la ĉemizon. Sonjo: "Ne malbone. Bonvolu daŭrigi ..." Mi malfiksas la zonon, malfermas la pantalonon." Ĉu daŭrigi? Sonjo trankvile kapjesas. Mi demetas la pantalonon, poste rapide la ŝtrumpetojn. Sonjo: "He, ne tiel rapide!"

Bone, mi tre zorge okupiĝas pri miaj kalsonoj, unue mi nudigas al mi nur la postaĵon. ("Bela, ĉu?" Ŝi ne respondas.) Fine mi glitigas planken la kalsonon, malrapide laŭ miaj gamboj. Sonjo kun intereso rigardas mian razitan pubon. Ŝi alprokcimiĝas, leĝere tuŝetas al mi la ventron, poste turniĝas. Mi ĉirkaŭbrakas ŝin demalantaŭe, frotas min kontraŭ la kruda ŝtofo de ŝia ĝinza postaĵo, dum mi permane knedas al ŝi la mamojn.

Sonjo kuŝiĝas sur la planko, surdorse. Mi sidiĝas, ĉevalece, kun la genuoj ambaŭflanke de ŝiaj koksoj, ŝi defie rigardas min. Mi suprenŝovas al ŝi la T-ĉemizon, ĝis sub la akseloj, poste pene serĉas la agrafon de ŝia nigra mamzono. Fine Sonjo diras: "Ĝi malfermiĝas antaŭe ..." Bone, jen fine aperas la rondetaj mamoj de Sonjo, kun la helruĝaj cicoj, preskaŭ haŭtkoloraj pro la lumo de la grandaj fenestroj. Ŝi fripone tiretas al mi la ilon: "He, vi faru ...!" Per la longetaj ungoj de ŝiaj fingroj ŝi tiklas al mi la ovojn, dum mi malrapide permanumas min.

La belaj okuloj de Sonjo, la cicoj de la mamoj, la ungoj de la fingroj - mi forte orgasmas, kaj mia spermo trafas al ŝi la ventron, la mamojn, eĉ la vangon. Sonjo ekridas. Ŝi leviĝas la torson, poste demetas al si la T-ĉemizon, la nigra mamzono falas planken. Mi knedas la spermon en la haŭton de ŝiaj mamoj, ŝi viŝas al si la vangon, poste rapide kisas al mi la frunton.

Sonjo stariĝas (bluaj ĝinzoj, nudbrusta, bela vidaĵo). Ŝi iras en la banejon (ŝlosas la pordon), dum mi, virece, vizitas la lavabon de la kuirejo, poste komencas pretigi la novan ŝrankon, sen uzi la instruan folion, kion vi pensas?

Parolante pri golfo, mi verŝajne atingis nur la kvaran truon: mi ankoraŭ eĉ ne vidis Sonjon tutnuda. Mi ankoraŭ ne amoris kun ŝi, nature ke ne (eĉ usona prezidanto devis tiel vidi la aferojn ...). Nu, eble mi jam atingis la kvinan truon. Aŭ eble eĉ la sesan.

Miskomprenoj

Ĉe Antonio mi trinkas kafon kun Flavio, surtrotuare. Bela vetero, gehomoj iras tien kaj reen. En la umbro virino diskrete mamnutras infaneton.

Mi rigardas du junulinojn kiuj ĝoje kisiĝas apud la Monumento. Flavio observas tri inojn kiuj portas vualon. Ili rapide transiras la Placon. Flavio: "Jen miskompreno! Ĉio estas miskompreno!"

Mi: "Kio? Ĉu?" Li: "Nu, la vualoj, ĉio. Saĝulo antaŭ miloj da jaroj skribas tekston. Kaj jen ni, malsciemuloj de hodiaŭ, kiuj devas senkuntekste interpreti la malprecizajn frazojn de la fora pasinteco. En Afriko, ie-tie, virinoj ankoraŭ ne kaŝas la bruston, ĉu ne? Verŝajne ili ne estas tiom religiemaj. Eble tiel pensis la unuaj religiemuloj: ni subpremu la virinojn, ili kaŝu sian bruston, la simbolon de sia virineco."

"Kaj de kie la vualoj?" Li: "Tre taŭgaj kontraŭ la sablaj ŝtormoj de la dezerto. Praktika vestaĵo, neniel religia." Mi: "Bone, ĉi tie ne estas dezerto ..." Flavio: "Ĝuste. Oni misinterpretas ĉion. La bruston ili devis kaŝi, ne la kapon."

Mi: "Nu, malgraŭ ĉio, ŝajnas al mi malfacile konfusigi mamojn kaj kapon ..." Flavio: "Bone, jen malpreciza frazo, ie-tie: vi kaŝu ĉion, krom tio kio devas esti videbla. Ĉiu lando, ĉiu epoko, ĉiu persono - ĉu ne? - malsame interpretus tian frazon ..." Mi: "Nu, laŭ vi la mamoj estas kaŝindaj, ĉu?"

Flavio: "He, se ni deziras ke la inoj malkaŝu al ni siajn ĉarmojn, ni unue devas permesi ke ili kaŝas sin."

Rokaĵa dimanĉo

Erika pasigis la nokton kun ni. Dimanĉe, post malfrua kaj longdaŭra matenmanĝo, ni iris al la Rokaĵoj (laŭ ideo de Renata), kiu ankoraŭ kaŝas sin apud la rivero, nur kelkajn kilometrojn ekster la urbo.

La rokaĵoj estas dezertaj. Ni senvestiĝas dum ni serĉas taŭgan lokon. Erika pozas por fantazia fotisto, kaj ni denove priparolas ŝian Grandan Proĵekton. Nur post duonhoro venas paro, kiu lokigas sin en la malsupra parto de la rokaĵoj. La ino ne demetas la kalsoneton (blanka kun ruĝaj randoj). La ulo, nuda, prokcimiĝas al ni, verŝajne li deziras pririgardi Erikan kaj Renatan. Li demandas ĉu oni rajtas esti nudaj ĉi tie. (Stranga demando. Sed kion oni diru? Erika: "Devus esti malpermesite." Ŝi kuŝas surventre, sed la vido de la postaĵo verŝajne savis la tagon por nia vizitanto.) Kiam mi faras reciprokan viziton, mi ĝuas la vidon de la ulino - fortikaj, nemalbelaj mamoj. Sur la blanka ŝtofo de ŝia kalsoneto troviĝas literoj, sed la teksto malaperas inter ŝiaj femuroj. Subite mi sentas ŝian rigardon, kaj tuj mi ekmemoras ke mi ankoraŭ estas razita. Ekscitite mi revenas al miaj amantinoj de la pasinta vintro.

Poste venas aliaj homoj, ŝajne ankaŭ kelkaj gejoj (Renata: "Mi pensas ke vi plaĉas al ili ...!").

Laŭ Renata ni jam mendis kampadejan bangalon por du semajnoj dum la somero. (Almenaŭ ŝi informis min antaŭ la alveno de la fakturo ...). Bone, mi lasas mian someron en la manoj de Renata. Alia informo: Eble Adriana vizitos nin dum la somero. Eble, aŭ eble eĉ verŝajne. (Kiam? Ĉu ankaŭ dum la du kampadejaj semajoj? Renata: "He, vi revu! Ne. Ne, mi ne kunportas mian fratineton al naturista kampadejo. Nu, mi ankoraŭ ne scias kiam ŝi venos." Erika ekridas. Mi diras nenion.)

La akvo de la rivero ankoraŭ estas malvarmega. Nur Erika alprokcimiĝas al la bordo. Ŝi kun unu el la gejoj eĉ plonĝas en la akvon kaj duŝas sin sub la akvofalo. He, jen bela paro.

For la linion!

Sabaton, matene. Mi kuŝas en la varma akvo de la bankuvo, dum mi trankvile observas Renatan, kiu razas al si la akselojn, kun levita jen la dekstra jen la maldekstra brako. Mi vidas la movojn de ŝia korpo de malantaŭe. Ĉu la postaĵo de Renata ŝanĝiĝis dum la iom malpli ol du jaroj kiuj pasis post kiam mi unuafoje ekvidis ĝin? Ĉu pli larĝa? Ĉu pli ronda? Ĉu pli matura?

Renata prenas la razilon kaj malaperas en la duŝjejon, kie mi ne plu povas vidi ŝin. Kiam ŝi reaperas post kelkaj minutoj, mi tuj vidas ŝanĝon: la linio estas for! Denove la delikata haŭto de ŝia pubo estas senhara. Renata: "Jen vi vekiĝis. Plaĉas, ĉu?" Mi: "Tre bele. Mankas nur traboraĵon ..." Renata: "He, iru trabori vin mem!" Ŝi kvazaŭ defende glitigas manon inter siajn femurojn, kaj akompanas min en la bankuvo.

Posttagmeze Erika vizitas nin. Ĉu eblas sunumi sur la teraso? Varmas, jes, sed ĝenas la vento. Erika dum momento demetas la T-ĉemizon. La sunlumo ludbrilas sur ŝiaj palaj mametoj dum la vento provas forblovi la ĉemizon. Erika: "Ĉu la novaj najbaroj povas vidi la terason?" Mi: "Ne pli ol la malnovaj najbaroj ..."

Ni eniras la salonon. Mi ankoraŭ portas la T-ĉemizon de Erika.

Spektakloj de inoj kaj uloj

Renata invitis min al spektaklo de studenta teatro. Grupo de dekduo da gejunuloj surscenigis dramon el la 18-a jarcento. Unue oni informis nin ke tiam, en la 18-a jarcento, viraj aktoroj ludis ĉiujn rolojn de la dramo, ankaŭ la inajn. (Poste oni nature surscenigis la dramon kun aktoroj de ambaŭ seksoj.)

La studenta grupo jen faris interesan ŝanĝeton kiu bele donis novajn perspektivojn al la malnova komedio: uloj aktoris la inajn rolojn, kaj inoj aktoris la ulajn rolojn. Ĉiuj vestiĝis kaj agis kiel la alia sekso. Vere, oni vidis la similecon kaj la malsimilecon de uloj kaj inoj.

Dum ege amuziga sceno, la ĉefrolulino (aktorita de ulo) demetis al si la ĉemizon, sed tuj kaŝis al si la bruston kiam ŝi (li, nu ... ŝi) ekvidis la ĉeeston de viro (aktorita de bela ulino). Nu, mi demandis al mi ĉu tiu sceno retroviĝas en la 18-jarcenta manuskripto. (Poste mi nature atente atendis ĉu kelkaj el la viroj ankaŭ senvestiĝu, sed oni verŝajne jam sufiĉe devojiĝis de la originala verko).

Nu, la afero memorigas min pri piedpilka matĉo, pasintsomere. Renata deziris viziti matĉon de inaj piedpilkistoj, la loka teamo kontraŭ unu el la teamoj de la ĉefurbo. Mi ĝenerale ne troe interesiĝas pri piedpilko, kaj neniam vidis matĉon pri ina piedpilkado. Tial mi ŝercaĉe demandis: "Ĉu ankaŭ inoj interŝanĝas ĉemizojn post la matĉo?" Renata: "He, nature ke ne ... ino ne surmetus varmŝvitan ĉemizon de alia ino." (Mi demandas al mi ĉu tio estas la kialo. Cetere, ĉu piedpilkistoj vere ŝvitas? Ili nur piedbatetadas pilketon, kaj foje kuŝas sur la herbo dum minutoj, veraj aktoroj.) Renata denove: "Cetere, eĉ viroj nur faras tiel post matĉo de la naciaj teamoj."

(Bone, kun nia ĉeesto la numero de rigardantoj preskaŭ atingis 50, la ĉefurbaninoj venkis per 3 kontraŭ 1, kaj oni ne interŝanĝis ĉemizojn. Cetere, la plej amuzanta estis la arbitracianto, dika uleto, kiu ne kuris tiel rapide kiel la sveltaj inoj kiujn li provis gardi.)

La malplaĉajojn de Renata

Kun Renata mi trinkas kafon ĉe Antonio, surtrotuare. Antonio ĉeestas, eĉ surtabligas la kafon. Renata diras al li malplaĉaĵojn. Antaŭe ŝi simple evitis Antonion, rifuzis paroli al li, nun ŝi diras malplaĉaĵojn. (Sed ŝi gaje paroletis kun la bebo).

Renata ne komprenas ke Antonio povas esti mia amiko: Li estas la ulo kiu amoris kun mia amikino. Nu, eble nun ne tre plaĉas al mi la penso pri Anja kaj Antonio, sed li malgraŭ ĉio restas mia amiko. (Kaj mi amoris kun Nataŝa, do kion mi diru?)

Estas malagrable rigardi kiel Antonio akceptas la malplaĉajojn de Renata. Kial li akceptas ilin? Evidente, li ankoraŭ deziras amori kun Renata.

Gutoj

Posttagmezo ĉe Erika, studentdome: ni kisiĝas, komencas senvestiĝi. Erika diras: "Atendu, unue mi devas ... en la subetaĝon." (En la suba etaĝo troviĝas ekzemple la necesejoj.) Mi: "Ĉu vi ...?" Ŝi: "Jes, mi devas pisi."

"Plaĉas al mi kiam inoj tiel diras ... " Erika: "Pisi, pisi, pisi, estas nura vorto." Ŝi denove surhavis vestaĵojn kaj malfermis la pordon. Ankaŭ mi prokcimiĝis al la pordo: "Ĉu mi ...?" Ŝi: "He, jam post la unua nokto vi demandis ĉu vi povus rigardi. Tio vere plaĉus al vi, ĉu?"

Erika refermis la pordon: "Bone. Sed ne en la suba etaĝo." Ŝi denove demetis la pantalonon, poste la kalsoneton. Mi atente observis ŝin dum ŝi trovis pelvon kaj metis ĝin sur la plankon. Ŝi kaŭre sidiĝis super la pelvo. Mi kuŝiĝis sur la planko. Post momento ŝi restariĝis kaj ekridis: "Ne, ne eblas al mi ..." Ŝi iomete iris tien kaj reen sur la planko. Ni kisiĝis, mi knedis al ŝi la mamojn sub la blanka T-ĉemizo kiun ŝi ankoraŭ portis, poste ŝi denove sidiĝis sur la kalkanoj. Mi dummomente rigardis ŝian vizaĝon: Ŝi ruĝiĝis kaj jen venis la unuaj oraj gutoj. Ili plaŭdetis en la pelvon. Poste venis la akvofalo: Erika vere urinumis antaŭ miaj okuloj, jen fremda vido.

Poste ŝi kuŝiĝis sur la lito. Mi lange prokcimiĝis al ŝia pubo. Erika denove ekstariĝis: "Ne, ne ankoraŭ, atendu, unue mi devas ..." Ŝi iris al la lavabo kaj zorge lavis al si la subventron. Mi interese alrigardis.

Mi komencis leki al ŝi la preskaŭ senodoran pubon. Iom post iom revenis al ŝi la konataj bonodorojn kaj fine ŝi forte orgasmis.

Poste ŝi diris: "Ne diru al Renata ke mi lasis vin rigardi." (Nu, kial mi diru tion al Renata?)