Kunikle

Kun Renata kaj Sonjo ni ĉeestis prezenton de eŭritmia danco. (Sonjo, ĉiame: "Ne estas danco. Estas eŭritmio.") Laŭ Sonjo tio estos al mi terapio. Renata: "Ĉu eŭritmio?" Sonjo: "Vi konas, ĉu?" Renata: "Jese. Mi vizitadis valdorfan lernejon." Mi: "Ĉu ankaŭ Adriana?" Ŝi: "Ankaŭ Adriana." Mi: "Vere, mi pensis ke Valdorfo estas hotelo." Renata: "Valdorfa lernejo ne estas hotelo." Sonjo ekridis: "Venu ambaŭ!"

Post la prezento ni iris hejmen. Mi: "Kion do vi pensas pri eŭritmia danco?" Renata altigis al si la ŝultrojn. Ni amoris. Renata nun denove razis al si la akselojn. Inter ŝiaj femuroj tamen ankoraŭ libere kreskas la haretoj. (Renata: "Tiretu al mi la pubajn harojn." Mi: "Tiel, ĉu?" Ŝi: "Jese. Daŭrigu, bonvole!" Mi pinĉe tiretis al ŝi la harojn, jen sur la pubo, jen laŭ la lipoj. Fine, post kelkaj minutoj, ŝi ĝeme orgasmis. Ĉi tial ŝi ne plu razas al si la interfemuraĵon?)

Kiam Renata revenis, Tina ankoraŭ ĉeestis. (Poste, kiam Anja reiris al sia patrino, Tina ankoraŭ restis unu tagon, la tagon de la venĝo, poste reiris al Katarina.) Renata: "Jen, mi forestis dum kelkaj tagoj, kaj vi jam turnaĉas al mondon." Mi: "He, Renata, vi forestis dum pli ol duona jaro ..." Renata: "Ne pri tio mi parolas. Antaŭ kelkaj tagoj mi telefone parolis kun Anja. Tiam vi ankoraŭ feliĉe kunvivis." Poste ni amoris. (Tina proponis triopaĵon, sed tio laŭ Renata al ŝi nun estus troe. Tina: "Bone, mi enlitigos mian kuniklon." Renata: "Ĉu kuniklo?") Ĉu Renata ne amoris dum pli ol duona jaro? Verŝajne. Mi rigardis ŝiajn akselojn: "He, plaĉas al mi." Ŝi: "Mi vojaĝis dum tri tagoj. Mi forrazos morgaŭ." Laŭ mi ne tiom kreskas inaj haroj dum tri tagoj. Tutcerte ŝi ne razis al si la akselojn dum pli ol semajno.

La venontan tagon ni triope enlitiĝis, kun Renata kaj Tina. Jen kompreneble ne la unuan fojon. Mi lekis al Tina la pubon dum Renata suĉis min. Poste Tina rajdis min dum mi kisiĝis kun Renata.

Tina reiris al Katarina. Tina: "He, kial ŝi ne eĉ telefonis al mi?" (Katarina sendis nuran tekstmesaĝon pri tio ke Anja foriris. Tial Tina, venĝeme, restis ankoraŭ unu tagon. Sed kiam Renata, tiun tagon, invitis ŝin al nia lito, Tina preferis la kompanion de sia kuniklo.)

Ĉe Antonio mi kun Flavio trotuare trinkis kafon dum ni rigardis la inojn. Antonio ankoraŭ iom ĉagreneme rigardis min. Li paroladis pri sia nova projekto: mezaĝa restoracio en la apuda domo. Mi: "Ĉu sen la junularo?" Antonio: "Ĉu? Mezaĝo! 13-a jarcento!" Flavio: Nu, tio estas la Mezepoko, ne la Mezaĝo ... " Antonio: "He, vi intence miskomrenas!"

Antaŭe, sur la Placo mi parolis kun Antonia, la tatuaĵulino. Antonia amuzeme rigardis min: "Anja forlasis vin, ĉu?" Mi: "Ne por ĉiam, bedaŭrinde ..." Ŝi verŝajne ne komprenis, tial etete ŝanĝis la temon: "Tre plaĉas al mi la tatuaĵo de Anja. Tre malgranda, tamen. Cetere, ĉu vi aŭdis? Mi havas novan tatuaĵon!" Ŝi duone turniĝis kaj fingre montris al mi lokon je la maldekstra pugo. Bela postaĵo, sufiĉe karnoplena. Mi ŝatus vidi ĝin, ne la tatuaĵon. Mi: "Ĉu mikimusaĵo?" Ŝi: "Ne, ne estas mikimusaĵo ..."