Boksade

Renata kuŝis sur la teraso, surventre, nuda. Fine varma tago, sunplena. Renata legis libron, dum mi rigardis al ŝi la postaĵon. Mi duŝadis, poste revenis sur la terason, nuda. Renata stariĝis: "He, vestiĝu." Mi: "Kial?" Renata: "Venos Flavio." Ŝi surmetis kalsoneton, poste T-ĉemizon. Ankaŭ mi revestiĝis.

Kun Renata kaj Flavio ni televidile rigardis boksadon. La uloj boksadis nudbrustaj, dum la inoj portis fortikan mamzonon kaj supraĵon, jen sunbronzita norvegino, eleganta, kaj pala usonanino, tatuita. Flavio: "He, kial tiom da vestaĵoj?" Renata: "Vi revu!"

Flavio, poste al mi: "Mi parolis kun Mandy." Mi: "Nu, ĉu?" Li: "Mi pensas tion ke vi mankas al ŝi, malgraŭ ĉio." Mi: "Tion mi ne kredas. Cetere, ne mankas al mi ŝi." Flavio: "Ĉesu tion." Mi: "Veras. Vere. Antaŭ kelkaj tagoj mi revidis Maŭran." Flavio: "Ĉu la fifama ulino? Nu, ĉu?" Mi: "Ni mallonge salutis unu la alian, poste pluiris." Flavio: "Jen bona signo, kompreneble." Mi: "Ĉu vere?"

Mi pensis, pensas, pensadis, pri Maŭra, pri la inversitaj cicoj, pri ŝia dorso antaŭ la pordo de la dormoĉambro, pri la mallonga saluto en la Komerca Centro.

Poste Flavio lude boksadis kun Renata. Renata: "He, ne frapu al mi la mamojn." Flavio: "Mi ne forte frapas." Renata: "Ĉesu! Ne la mamojn!" Flavio momente paŭzis: "Unuan rondon!" Li demetis al si la ĉemizon. Renata: "Honeste, kion vi faras?" Flavio: "Nun vi." Ŝi: "Kion?" Li: "For la T-ĉemizon. Jen la sonorilo!" Renata: "Forgesu tion. Vi estas kruda." Flavio. "Ĉu mi?"

Post la foriro de Flavio Renata senvestiĝis kaj iris tien kaj reen, nuda, eĉ sur la terason. Ŝi nun frizis al si la puban haron, mohoka stilo. Fine ŝi sidiĝis en la sofo, rigardante televidon, kun gamboj krucitaj.