Likaĵe

Renata ankoraŭ plendas pri tio ke la ĉiofaristo eniris la loĝejon sen unue frapegi al la pordo. (Mi: "La havas ŝlosilon. Mi petis ke li venu por ripari la likaĵon de la kuirejo." Ŝi: "Kaj mi petis al vi ke vi venigu lin. Sed li devas frapi al la pordo antaŭ ol eniri.") Bone, mi komprenas. Renata kompreneble estis vestita, sed povus esti alimaniere: Renata kiu iris de banejo dormoĉambren, kun malsekaj piedoj, duonnuda, kun tuko ĉirkaŭ la koksoj. Aŭ povus esti ke Anĝelina ... ne, Anĝelina kompreneble ĉiam estas vestita, verŝajne eĉ kiam ŝi duŝadas. Renata plendas pri tio ke la ĉiofaristo eniris nefrapinte, sed ne tiom pri tio ke li ankoraŭ ne riparis la akvan likaĵon.

Anĝelina nun reiris al siaj gepatroj, verŝajne post malkonsento kun Renata. (Renata: "He, estas ulino de etaj mamoj, kaj de eĉ pli malgranda cerbo.") Nur unufoje mi ekvidis mameton, matene, kiam Anĝelina vestiĝis per granda bluzo, verŝajne tiu de Renata, kun larĝa dekoltaĵo. Anĝelina ete kliniĝis, serĉante botelon da lakto. Rozkoloraj pintoj, ne malallogaj.

Mi pasigis kelkajn tagojn vilaĝe, vizitante familianojn. Renata laŭdire pasigis tempon kun Franka, verŝajne tamen ŝi vizitis la islandanon. Kiam ni revenis, la planko de la kuirejo estis kovrita de akvo. Ni sekigis la plankon, poste manĝis picon kaj trinkis italan vinon, kiantion. Poste ni amoris. Renata suĉis min, poste ni amoris misiiste, fine Renata suĉis min denove kaj mi orgasmis en ŝian buŝon. Kiam ni revenis al la kuirejo, la planko estis kovrita de akvo, ktp.

Novembre

Antaŭ tri semajnoj, ĵaŭde, mi kun Renata vizitis la naturistan banadon. Ni demandis al Anĝelina, mi moke, Renata pli persvademe, ĉu partoprenu ankaŭ ŝi, sed ŝi firme malakceptis tion, tamen kun la kutima rideto. Tio kompreneble ne surprizis min. La banadon partoprenis du ĝemelinoj, unu el ili havas umbilikan traboraĵon, krome ili aspektas same, tute identaj. Altstaturaj, malhelharaj, etaj mamoj, larĝetaj koksoj. Mi demandas al mi ĉu iliaj koramikoj vidas tion kiu estas kiu. Aŭ eble ili havas la saman koramikon.

La sekvan tagon mi kun Maŭra manĝadis ĉe Antonio, ne en la malnova restoracio, sed en la mezepoka (nun fine ankaŭ Antonio nomas ĝin Mezepoka, ne Mezaĝa). Mi ne pensas ke Antonio rekonis Maŭran. Ni manĝadis, kaj trinkis mezepokan bieron, de mielo. Maŭra: "Ĉu Anja revenis al vi?" Mi komprenis tion ke Mandy jam ĉion rakontis al ŝi. Mi rakontis al ŝi tion kiun ŝi jam scias. Maŭra: "Mi esperas tion ke Anja revenu al vi." Mi ne komprenis kial Maŭra tion esperas. La vespero frue finiĝis.

Post semajno Maŭra telefonis al mi: "Vizitu min ĉi vespere, mi ne deziras resti sola. Miaj gepatroj jam ne estas hejme dum kelkaj tagoj." Mi pensis pri la frua fino de la vespero de antaŭ semajno. Kio estas tio? Ĉu la venĝo de Maŭra? Mi kompreneble ankoraŭ memoras la okazaĵojn de antaŭ duona jaro. Maŭra: "Vi ne deziras, ĉu?" Mi: "Trankviliĝu, karulino. Mi venos. He, kie vi loĝas?" Ŝi diris la adreson. Estas strateto kies nomo mi ne konas.

Kun iom da peno mi fine trovis la strateton de Maŭra, kaj la domon de ŝiaj gepatroj. Estas granda domo, vilao. Mi: "Bela domo, ĉu via patro estas direktoro?" Ŝi: "Mia patrino estas advokato. Paĉjo estas verkisto." Ni manĝis picon, kaj trinkis ruĝan vinon. Ŝi montris al la libroskatoloj. Mi: "Ĉu via patro verkis ĉiujn tiujn librojn?" Ŝi forte kapneis.

Ni iris en ŝian ĉambron. Ĝi estas sufiĉe granda, helkolora, kun larĝa lito. Mi pensis pri la malgranda ĉambro de Mandy kaj tuj komprenis kial Maŭra ne loĝas en la studanta domo. Ni senvestiĝis. Maŭra surmetis blankan T-ĉemizon. Mi: "He, viaj belaj mamoj." Ŝi kapneis. Mi deziris rigardi ŝiajn mamojn kun inversitaj pintoj, sed ŝi ne demetis la T-ĉemizon. Mi lekis ŝin ĝis ŝi orgasmis. Poste ŝi malrapide masturbis min. Ni dormis en la larĝa lito de Maŭra.

La sekvan matenon Maŭra vekis min. Ŝi ankoraŭ portis la blankan T-ĉemizon, kaj mi rigardis ŝiajn pubajn lipojn je la malforta lumo de la fenestro.

Anĝelina

Posttagmeze, kiam mi revenis post elĉerpiga kurado ĉirkaŭ la parko, mi senvestiĝis en la dormoĉambro kaj iris al la banejo. Mi longe duŝadis, prirazis al mi la pubon kaj la ovojn, poste eliris la banejon, ankoraŭ nuda. Mi nur skribas tion por montri kiel senkulpa estas mi.

Renata: "Kial vi estas nuda? Anĝelina estas en la salono." Ne sciis mi kiu estas Anĝelina, sed mi supozis tion ke temas pri la ulino kiu tuj aperis malantaŭ la dorso de Renata. Anĝelina rigardis min, pudece ridema. Mi rigardis ŝin: bela okuloj, mezgrandaj mamoj, laŭmode ĉifonita pantalono. Renata: "He, vestiĝu!" Mi eniris la dormoĉambron. Mi surmetis endoman robon.

Kiam mi malfermis la pordon, mi aŭdis la voĉon de Anĝelina, duonlaŭte al Renata: "Vi ne diris tion ke li estas razita ..." Mi ne aŭdis la respondon de Renata. (Antaŭ du semajnoj, post ĝemaj petoj de Renata, mi denove razis al mi la pubon.) Kiam mi kuireje retrovis la ulinojn, Anĝelina ankoraŭ rideme rigardadis min.

Renata, poste: "Anĝelina loĝos ĉi tie dum iom da tempo." Mi: "Kial?" Renata: "Ŝi estas graveda." Ĉu tio estas kialo? Mi: "Kial ŝi ne loĝas kun la patro de la infano?" Renata: "Vi komprenas nenion." Bone, verŝajne Anĝelinan elĵetis la koramiko, aŭ eble ŝi eĉ ne scias tion kiu estas la patro. Mi pensis pri la ventro de Nataŝa: "Oni ne povas vidi ke ŝi estas graveda." Renata: "Ankoraŭ ne. Ŝi ĵus eksciis."

La unuan nokton Renata dormis kun Anĝelina. La sekvan tagon, kiam mi aliris la banejon, la pordo estas ŝlose fermita. Nur post duonhoro eliris Anĝelina, ankoraŭ kun la ridema vizaĝo.

Komedie

Kun Jana kaj Flavio ni rigardis rusan komedion de popola kulturo. Jen ĉevaloj, lignaj domoj, hejtbanoj, dikaj uloj, nudaj nudulinoj, ĉapeloj, ŝajnigita amorado, vodko kaj senfina ridado. Mi komprenis tri vortojn: "Biero estas kiel virino" (almenaŭ en la rusa lingvo tio estas tri vortoj). Jana honteteme ridetis, kompreneble la sola komprenante la ŝercojn. Flavio: "La rusaj virinoj estas la plej belaj de la mondo. Kial ne ankaŭ en filmo?"

Dum la lasta semajno mi pasigis tempon kun Mandy. La kunĉambranino nenie videblis, tiel ni povis senĝene amoradi, ĝenitaj nur per domanoj kiuj jen kaj denove fermis kaj malfermis la pordon de la ĉambro. Dum la semajno mi nur malofte vidis Renatan, verŝajne ŝi vizitis sian islandanon. Nur unufoje ni amoris. Kun Mandy mi fine parolis pri Maŭra. Ŝajnas ke Maŭra supervivis ĉion. Mi: "Kial Maŭra ne loĝas ĉi tie, en la studanta domo?" Mandy: "He, ŝiaj gepatroj neniam akceptus tion."

Pasintan ĵaŭdon mi denove vizitis Veronikan, ĉi foje en ŝia loĝejo. La loĝejo estis hela sed malgranda, tamen taŭga por unu persono, kaj sufiĉa por dupersona rendevuo. Laŭ Ĝoni la Vakero la patro de Veronika pagas la luon. Ĉi foje ni amoris. Unue mi lekis ŝin, poste ni amoris. Tiun fojon ŝi ne tiel forte orgasmis kiel dum la unua renkontiĝo. Kie ŝi estas hodiaŭ? Ĉu denove kun Ĝoni la Vakero?

Ĵaŭde

Ĵaŭdon, post la finskribado de la antaŭa poŝto, mi longe duŝadis, revestiĝis, kaj iris al la loĝejo de Ĝoni la Vakero. Mi tuj rekonis ŝin. Alta, maldikece svelta, rondaj okulvitroj. Ne malbela. Ŝi kun Ĝoni gustumis glaseton da brando, li prezentis al mi samon. Ni mansalutis, ŝi nomiĝas Veronika. Ĝoni: "Bone, mi lasu vin gesolaj." Li foriris.

Mi sentis ekscitigan nervozecon, eble ankaŭ ŝi tiel ekscitiĝis. Sur seĝo troviĝis tukoj kaj endomaj roboj, blankaj. Veronika: "Mi deziras rigardi vin, senvestiĝu, bonvole." Poste: "Unue la ĉemizon." Ŝi karesis al mi la dorson, la bruston, fine disligis al mi la zonon: "Kaj la pantalonon." Ŝiaj fingroj glitis laŭlonge de la erekta ilo. Ŝi: "He, jen bona signo." Ŝi alloge bonodoris.

Ŝi metis blankan tukon sur la sofon: "Mi deziras ke vi leku min." Ŝi senceremonie demetis al si la pantalonon, ŝi ne portis kalsoneton. Kiam ŝi kliniĝis, ete glatigante la tukon, mi parte ekvidis ŝian postaĵon. Ŝi sidiĝis, kun gamboj krucigitaj. Jen ekscitiga vido: ŝiaj nudaj gamboj. Ŝi: "Venu." Mi genuiĝis, ŝi disigis al si la femurojn. Ŝia pubo estis bele pala, senhara. Mi lekis ŝin, dum ŝi tuŝetis al mi la ŝultrojn. Fine ŝi premis al mi la vizaĝon kontraŭ la pubon kaj ŝi ĝeme orgasmis.

Mi rigardis ŝin. Ŝi forte spiradis. La pubo estis malseka kaj la lipoj ŝveliĝis, malfermiĝis. Ŝi: "Venu ..." Mi sidiĝis apud ŝin, sofe. Ŝi enmanigis mian ilon kaj rapide masturbis min. Mi orgasmis parte sur la blankan tukon, parte sur ŝian femuron. Ŝi gaje ekridis.

Veronika donis al mi endoman robon. Ŝi prenis sian pantalonon kaj iris en la banĉambron. Mi surmetis la endoman robon kaj sidiĝis en seĝo, observante la salonon de Ĝoni la Vakero. Kiam Veronika revenis, vestite, ni malrapide adiaŭis, ŝi kisis min sur la vango, kaj ŝi foriris. Mi longe duŝadis. Kiam mi finiĝis, Ĝoni jam revenis. Verŝajne li atendis en la kafejo je la alia flanko de la strato.

Ĝoni: "Nu, kaj ĉu ŝi bonis pagis?" Mi: "Ni ne parolis pri mono." Li montis al koverto sur la tablo. Konsentite, mi memoras tion ke Veronika metis ĝin sur la tablon. Li: "Cetere, ŝi deziras revidi vin, venontan ĵaŭdon." Mi: "Ĉu vi jam parolis kun ŝi?" Li: "Ne, ŝi sendis sms-on." Kaj aldone: "En ŝia loĝejo."

Mi ĝojiĝis pri tio ke Renata ne estas hejme, ne tiam dezirante aŭdi ŝiajn vortojn denove ("Jam la duan fojon vi amoras hodiaŭ"). Ŝi revenis je la kvara horo de la nokto, ebria, eĉ ebriega, post gestudanta festeno, kaj ne estis alparolebla antaŭ la posta vespero. Nur sabate ni amoris, kaj tiam ĉiuj bonodoroj de Veronika espereble jam forlaviĝis.

Dome

Renata iris tien kaj reen, talone klakanta. Nur nun mi atentas pri la klakado de Renata. Al uloj jam sufiĉas la klakado de la militserva tempo, dum inoj klakadas la tutan vivon.

Mi iris al la studanta domo. La lekcioj kaj prelegoj jam komenciĝis post la somero, kaj la gestudantoj retrovis siajn ĉambrojn en la domo (la ulinoj talonklakante, la uloj silentŝue). Mi iris al la ĉambro de Mandy. Mandy havas novan kunĉambranino, eta dikulineto kun bukla hararo. Mi vidis tion ke Mandy surpriziĝis vidi min. Fine la dikulineto komprenis tion ke ŝi devus foriri, kaj ŝi forlasis la ĉambron.

Mandy: "Ŝi pagas la lumonon." Ni paroladis, duonhore. Mi ne demandis, sed Mandy menciis la nomon de Maŭra. Ŝajne ke Maŭra fartas bone. Mi estis forironta, sed Mandy haltis min: "Atendu, ne foriru." Ni amoris. La pubo de Mandy nun estas razita. Mi lekis ŝin, poste ŝi rajdis min. Kiam mi fine foriris, mi koridore ekvidis la dikulineton. Ŝi strange rigardis min.

Poste mi amoris kun Renata. Ŝi: "Ĉu vi vizitis Tinan?" Mi: "Ĉu hodiaŭ? Ne." Ŝi: "Ĉu Frankan." Mi: "Ankaŭ ne. Kial vi demandas?" Ŝi: "Jam la duan fojon vi amoras hodiaŭ. Kun kiu?" Mi: "Kun Mandy." Ŝi: "Mi apenaŭ memoras ŝin. Ŝi bonas, ĉu?" Mi: "Eble plaĉus al vi ŝia kunĉambranino ..."

Raviole

Dimanĉe ni kun Renata vizitis Tinan kaj Katarinan. Ni manĝis raviolojn, kun blanka pano kaj itala vino, ruĝa kompreneble. La du ulinoj ankoraŭ deziras infaneton kaj la problemo restas la sama: la bebon portu ne Tina, kiu ja facile gravediĝus, sed Katarina, la lesbanino. Mi plurfoje provis ŝanĝi la temon, sed la inoj daŭrigis pri gravediĝo, adoptiĝo kaj artefarita ensemado. Tina eĉ menciis mian proponon de antaŭ jaro, sed Katarina feliĉe malakceptis tion: "Vi nur deziras amori kun mi, jen ĉio."

Ĉu mi dezirus amori kun Katarina? Certe, estas bela ulino. Mi kompreneble uzus kondomon, ne dezirante subite ekpatriĝi. Sed Katarina estas lesbanino, kiu verŝajne neniam amoris kun ulo.

Antaŭ kelkaj tagoj Flavio komencis paroli pri la bebo de Adriana: "Kial ĉiuj daŭre pensas ke mi estas la patro de la infaneto? Kial ne vi?" Unue mi ektimis ke li scias tion ke mi amoris kun Adriana. Tio estis ŝoko. Sed tuj evidentiĝis ke li pensis alie: "Mi neniam amoris kun Adriana." (Logike, se neniu amoris kun Adriana, kiel ŝi gravediĝis?) Kial Flavio nun diras ke li ne amoris kun Adriana? Tion mi ne komprenas. Verŝajne tial ne tre plaĉis al mi la pribeba konversacio ĉe Tina kaj Katarina.

Mi plue pensadis pri la vortoj de Ĝoni la Vakero. (Li: "Vi ankoraŭ ne demandis pri tio kiom ŝi pagas." Mi: "Ne interesas al mi la mono." Li: "Ŝi atendas vin jaxudon. La unuan fojon vi povas uzi mian loĝejon. Poste eble ĉe ŝi. Ŝi havas belegan loĝejon." Mi: "Eble ŝi tute ne plaĉas al mi." Li: "Estas agrabla junulino, eĉ studantino pri teologio." Mi: "Kial do ŝi havas tiom da mono?" Li: "Donas al ŝi la patro. Ankaŭ la loĝejon.")

Pluvas. Malvarmetas. Renata: "Ĉu ni preparu la saŭnon?" Antaŭe Anja zorgis pri tio. (Katarina demandadis pri Anja, sed verŝajne ŝi nun scias pli ol mi.)

Denove

Renata denove renkontis sian islandanon. Pri tio mi estas certa, preskaŭ certa. Ŝi denove vizitas la prelegojn pri orienta historio, subakva arkeologio ktp. Ĉu ili jam denove amoris? Tion mi ankoraŭ ne scias. Renata, alttalone, kun leĝera supraĵo super nigra mamzono, ĝinzo kun truoj laŭ la femuroj, certe ŝi plaĉus al profesoro pri mezorienta arkeologio. Ĉu kvindek ses jaraĝa? Nu, jam kvindek sep. Renata jam montris al mi lian portreton, en la universita katalogo. Blondulo, tutcerte laŭ la gustoj de Renata. Hazarde mi jam aŭis tion ke lia edzino, la juna belulino, reiris Islanden.

Renata kuŝis surventre, mi malrapide disigis al ŝi la karnoplenajn, ankoraŭ sunbronzitajn duonojn de ŝia postaĵo. Mia fingro leĝere tuŝetis al ŝi la malantaŭan truon (Renata: "Ne faru."). Ĉu la profesoro pri mezorienta arkeologio vidis ŝin tiel, aŭ ĉu nur de antaŭe? Mi plenmane masaĝis al ŝi la pubon, la lipojn kaj la klitoron kaj ŝi ne plu atentis la ĉeeston de mia fingro inter la malantaŭaj duonoj. Ŝi ĝeme orgasmadis. Poste ŝi suĉis min kaj mi orgasmis en ŝian buŝon.

Renata, poste, studante vortaron: "He, mi havas mametojn!" Mi: "Nu, kion?" Ŝi: "Legu mem!" Mi legis: mameto estas cico, mampinto. Renata: "Rigardu miajn mametojn." (Ŝi pinĉis al si la pintojn de la mamoj.) Mi: "Ĉu mameto estas cico? Tio, laŭ mi, estas stultaĵo." Renata altigis al si la ŝultrojn: "Tiuj kiuj verkas vortarojn verŝajne neniam metis manon sur ina brusto."

Mi vizitis Flavion. Flavio: "Kio nun estas via rilato al Renata?" Mi: "Mia rilato, ĉu? Kion?" Li: "Antaŭe vi diris ke ŝi estas la amikino de Anja. Tial Renata provizore loĝis ĉe vi. Nun Anja longtempe estas for, sed Renata ankoraŭ loĝas ĉe vi." Mi: "Nu, ŝi ankoraŭ estas la amikino de Anja." (Kompatinda Flavio, li ankoraŭ deziras amori kun Renata, sed Renata lin konsideras kiel fraton. Cetere, ŝi estas lia bofratino.)

Mi faris viziton al Ĝoni la vakero. Ĝoni: "Vi perdos vian postenon, ĉu?" Mi: "Nenio ankoraŭ certas." Ĝoni montris al mi fotojn pri la gotikulino (kiu ankoraŭ ne ĉeestas) kaj kelkaj aliaj ulinoj, jen vestitaj, jen duonnudaj. Ĝoni: "Mono ne manku al vi. Jen, mi proponas al vi laboreblecojn." Li montris al blondulino kun grandaj mamoj. "Mi planas serion de fotoj pri ŝi, kun ulo. Mi pensas tion ke vi farus belan paron." Mi: "He, kion dirus miaj gepatroj ..." Li: "Bone. Alia ebleco: ĉu vi memoras la junan inon kiu mallonge vizitumis kiam vi estis ĉi tie, antaŭ semajno?" Mi: "Nu, vage." Li. "Kiam ŝi foriris vi diris tion ke plaĉus al vi amori kun ŝi." Mi: "Bone. Mi memoras ke mi diris tion." Li: "Se tion vi ankoraŭ deziras, vi povas amori kun ŝi. Ŝi bone pagas." Mi: "He, ulo, mi ne pagas pro amoro!" Li: "Vi miskomprenas. Ne pagas vi. Ŝi pagas. Eble estas surprizo al vi, sed ekzistas inoj kiuj pagas pro amoro." Mi: "Mi povas tion imagi al mi. Kial ne? Sed ĉefe malbelaj, diketaj kvindekjaraĝulinoj, ĉu ne?" Li: "Jes, mi vizitis multajn tiaĵulinojn." Mi: "Honeste, vi parolas kiel iu kiu tre bone konas la aferojn." Li: "Ĉu vi ne sciis?" Mi: "Ne, mi ne sciis tion. Kaj la juna belulino vi lasus al mi?" Li: "Nur ĉi tie en la urbo estas tiom da inoj. Mi ne povas prizorgi ĉiujn. Cetere, la kvindekjarulinoj kompreneble eĉ pli multe pagas." Mi: "Bone. Sed vi forgesis gravan detaleton: eble la belulino tute ne deziras amori kun mi." Li: "Mi nenion forgesas. Mi jam parolis kun ŝi."

Sur la Placo mi ekvidis la islandan profesoron, kun juneca ulino. Ĉu la edzino? Ne, tiu laŭdire reiris al Islando. Ĉu kun studantino aŭ kun alia profesorino? Ili kune eniris la mezepokan restoracion de Antonio. Jes, tie oni bone manĝas.