Haroj

Dinjo ferias, sed mi devis tondi al mi la hararon, ĝi jam estas sufiĉe longa. (Tro longa, laŭ Renata). Bone, prezentis sin juna virino, eble 20-jara. Ŝi aspektis iom alilanda, sed perfekte parolas la lingvon, eble vivas ĉi tie sian tutan vivon. Kaj malgraŭ tio mi ne antaŭe vidis ŝin.

Beleta, kun longa nigra hararo, kaj malgrandaj puntaj mamoj, kiujn mi observis pere de la spegulo. Ĉu mi inkludus tiun junulinon en la grupon, kiu forrazu al mi la pubharojn? (Renata denove demandis pri tio). Ne, ŝi preskaŭ fortondis al mi la orelon ("He, pardonu, sinjoro!"). Kaj malgraŭ tio ŝi verŝajne ĉiutage senprobleme razis al si la akselojn kaj eĉ la pubon (aŭ ĉu?).

Ne, al ŝi alian taskon: mi permesus al ŝi ŝampui mian pubon. Poste Dinjo povus forrazi la harojn. Tiu penso ekcitigis min, kaj mi forte hardiĝis sub la tuko.

La nova tondistino diris: "Mi petas vi, bonvolu, ne diri tion al la Majstrino". (La Majstrino iam preskaŭ sendungigis Dinjon). Mi diris: "Mi diros nenion". Mi spegule vidis ŝian blankdentan rideton: "Dankon!"