Sabaton, matene. Mi kuŝas en la varma akvo de la bankuvo, dum mi trankvile observas Renatan, kiu razas al si la akselojn, kun levita jen la dekstra jen la maldekstra brako. Mi vidas la movojn de ŝia korpo de malantaŭe. Ĉu la postaĵo de Renata ŝanĝiĝis dum la iom malpli ol du jaroj kiuj pasis post kiam mi unuafoje ekvidis ĝin? Ĉu pli larĝa? Ĉu pli ronda? Ĉu pli matura?
Renata prenas la razilon kaj malaperas en la duŝjejon, kie mi ne plu povas vidi ŝin. Kiam ŝi reaperas post kelkaj minutoj, mi tuj vidas ŝanĝon: la linio estas for! Denove la delikata haŭto de ŝia pubo estas senhara. Renata: "Jen vi vekiĝis. Plaĉas, ĉu?" Mi: "Tre bele. Mankas nur traboraĵon ..." Renata: "He, iru trabori vin mem!" Ŝi kvazaŭ defende glitigas manon inter siajn femurojn, kaj akompanas min en la bankuvo.
Posttagmeze Erika vizitas nin. Ĉu eblas sunumi sur la teraso? Varmas, jes, sed ĝenas la vento. Erika dum momento demetas la T-ĉemizon. La sunlumo ludbrilas sur ŝiaj palaj mametoj dum la vento provas forblovi la ĉemizon. Erika: "Ĉu la novaj najbaroj povas vidi la terason?" Mi: "Ne pli ol la malnovaj najbaroj ..."
Ni eniras la salonon. Mi ankoraŭ portas la T-ĉemizon de Erika.
No comments:
Post a Comment