Spegulo

Posttagmeze. Renata staras antaŭ spegulo, dum mi observetadas la larĝetajn koksojn. Renata: "He, ne tiel rigardadu!"

Renata aĉetis al mi libron kaj du kalsonojn, bluan kaj nigran. La kovrilo de la libro montras grandan pingvenon, kaj viron kun nigraj okulŝirmiloj kaj pistolo sidanta en bankuvo. Estas "La morto kaj la pingveno" de Andreo Kurkovo, ukrajna verkisto. (Renata: "Mi tuj pensis pri vi kiam mi ekvidis la kovrilon!" Mi: "La pingveno, ĉu?" Renata: "Oni kompreneble ankaŭ havis librojn pri dolfenoj, etaj ĉarmegaj dolfenetoj, kun bildoj, sed estas porinfanaj libroj." Laŭ mi Renata ankoraŭ ne scias tion kiu estas la Dolfeno, sed eble ŝi jam suspektas ion.)

Renata: "Mi pensas ke la kalsonetoj tre bone sidos, eĉ pli bone ol la malnovaj." Mi: "Estas kalsonoj. Kalsonetoj estas inaj vestaĵoj." Ŝi: "Ĉiaokaze, ili tre bone sidos al vi." Mi: "Kiel vi scias? Ĉu vi surprovis ilin?" (Se Renata vere surprovis ilin, al mi la kalsonoj kompreneble estas tro grandaj. Kial Renata aĉetas al mi kalsonojn? Cetere, poste ricevos la fakturon mi.) Renata, kun ina insistemo: "Vidu, vi vidas vian subventron nur de supre, dum mi, male, konas ĝin de ĉiuj anguloj. Mi pli bone konas viajn proporciojn ol vi." Mi: "Kaj mi nature la viajn." Renata ekridis: "Tion mi ne pensas. Inoj kompreneble scias kiel uzi spegulon." (Bone, foje inoj havas la lastan vorton.)

Mi surmetis la nigran kalsonon. Ĝi sidas tre bone, eĉ pli bone ol la malnovaj. (Sed tion mi ankoraŭ ne diris al Renata.)

Laŭ Flavio, post studo de la rusa vortaro kiun li uzas kiam li komunikas kun Jana, la rusa titolo de la libro estas simple: "Morto de eksterulo". Mi: "Ĉu la pingveno estas la eksterulo? Pingvenoj nature ne estas endomaj bestoj. Ĉu, laŭ vi, la pingveno estas murdinto aŭ viktimo?" (Ĉu ankaŭ la rufulino ludas rolon en la libro? Kial Renata aĉetis al mi tian libron?) Flavio: "Eksterulo, ĉu? Kompreneble povas esti figura senco. Mi pensas ke plej verŝajne temas pri politika satiro. Cetere, kial vi ne simple legas la libron?" (Nu, foje ankaŭ Flavio havas la lastan vorton.)

Jana foliumas la libron, sed komprenas nenion krom la titolo de la rusa originalo. Ŝajne ke ŝi trovas amuza la kovrilon. Ĉiaokaze, mi pensas ke la titolo estas pli bona en esperanto ol en la rusa lingvo. Jana foriras. Dum momento mi rigardas ŝian postaĵon. Ŝi ondante movigas al si la koksojn, eble sciante ke mi rigardas ŝin. Ĉe la pordo, ŝi rapide turniĝas kaj ekridas.

Antaŭ kelkaj tagoj mi aĉetis al Renata ŝtopilon. (Tiu de Mandy estas blua, al Renata mi aĉetis ruĝan.) Renata rifuzis uzi ĝin. Mi, poste, enlite: "Kelkaj inoj eĉ uzas tian dum ili masturbas." (Mi nature tre ŝatus rigardadi.) Renata: "Mi ne masturbas." Mi: "Ne masturbas, neniam masturbis, ĉu?" Renata: "Neniam." (Nu, antaŭe, kiam Anja ankoraŭ loĝis ĉi tie, mi foje aŭdis sonojn tra la pordo de Renata. Bone, ĉiuj landoj havas siajn morojn, sed Adriana pli facile konfesis sian fingrumadon.)

Fine mi diris al Renata ke bone sidas la kalsono kiun mi ĵus demetis, ktp. Mi kisis ŝin kaj ni amoris. Mi prenis ŝin de malantaŭe, dum mi atente rigardadis al ŝi la postaĵon. Fine Renata rajdis min, kaj kun mia vizaĝo inter ŝiaj mamoj mi forte orgasmis. Poste, kiam Renata ekdormis, mi fine malfermis la libron pri la pingveno.

Blue

Nun jam antaŭ kelkaj semajnoj mi kompreneble reiris al la Studanta Domo. Kiam mi malfermis la pordon de Mandy, ŝi haltigis min: "Atendu ... revenu post kvin minutoj." Bone, mi iris en alian etaĝon kaj tiun fojon rapide trovis la pordon de la altosaltantino, bluan. Aŭdeblis muziko, laŭta muziko. Mi frapis al la pordo, firme, neniu respondo. (Aŭ ŝi ne aŭdis mian frapadon aŭ mi ne aŭdis ŝian respondon, pro la laŭta muziko, jen tion mi pensis.)

Mi malfermis la pordon. Sur la planko staris ulino, malaltstatura, kun nigra mallonga hararo, kompreneble ke ne estas la Dolfeno. Ŝi portis blankan kalsoneton, sufiĉe grandan, kaj mi tuj ekrigardis ŝian nudan dorson, bellinian. Evidente ke estas la kunĉambranino, kiun ni surprizis kun enlita amantino dum la paskaj travivaĵoj. Verŝajne ŝi tuj eksentis la trapordajn ventetojn: Ŝi turniĝis, kaj mi ekvidis ŝiajn brustaĵojn. La ulino diris kelkajn vortojn, kiujn mi ne perceptis, poste mallaŭtigis la muzikon kaj surmetis T-ĉemizon. (Ŝi unue mallaŭtigis la muzikon, poste surmetis la T-ĉemizon.) Ŝi demandeme rigardis min. (Ĉu lesbanino? Nu, laŭ la rigardo kiun ŝi ĵetis miadirekten, kiam ŝi turniĝis, mi supozus ke ŝi eble estas ambaŭseksemulino.)

Mi ekdemandadis pri la altosaltantino. La kunĉambranino: "Forgesu tion. Ŝi ne interesiĝas pri tiaĵoj." Nu, bone. Ŝi daŭre rigardis min. Mi: "He, sed eble vi, ĉu?" Ŝi: "Ne, dankon." Ŝi ekridis. Mi adiaŭis al la mallongharulino kaj fermis la pordon. Mi pensas: aŭ ni tre bone komprenas unu la alian, aŭ unu ne komprenas grajnon de tio kion diras la alia. Certe, mi revenos al la bluporda ĉambro.

Mi revenis al Mandy: "He, mi diris kvin minutoj." Mi: "Bonege, karulino, mi revenos." Ŝi: "Envenu, stultulo, vi jam forestis dum kvardek minutoj." (Ĉu tio eblas? Ne, mi pensas ke ne.) Mi: "Ĉu hieraŭ la polico estis ĉi tie?" Ŝi rapide kapjesis. Mi: "Nu, kion ili celis." Mandy: "Ne scias. Mi hazarde ekvidis ilin tra la fenestro, kaj tuj eliris laŭ la malantaŭa ŝtuparo." Mi: "He, Mandulineto, kion vi kaŝas al la polico?" Ŝi altigis al ŝi la ŝultrojn. Ŝi: "Evidente vi jam sciis tion ke la polico estis ĉi tie. Nu, kion?"

Mi rakontis pri la vizito de la antaŭa tago. Mandy: "Stultaĵo. Erika ne malaperis. Mi parolis kun ŝi antaŭ semajno." Mi: "La polico diras ke oni ne vidis ŝin dum kelkaj monatoj." Ŝi: "Nu, kiu ne vidis ŝin dum kelkaj monatoj?" Mi: "Ŝajne ke ŝia patrino. Mandy, mi petas ke vi diras al la polico tion kion vi scias pri la afero." Mandy: "Neniel. Mi ne refoje parolas kun la polico." Poste, ĝemante: "Bone, mi telefonos al la patrino de Erika."

Poste ni amoris. Mi demandis al Mandy pri la ŝtopilo, kaj fine ŝi konfesis ke ŝi, unu tagon, uzis ĝin dum ŝi masturbis. Mi: "Ĉu plaĉis?" Ŝi: "Unue jes. Sed mi ne orgasmis. Fine mi eltiris la ŝtopilon, sed mi ankoraŭ ne orgasmis. Mi lavis al mi la postaĵon, kaj fine mi orgasmis." Mi: "Bele." Ŝi: "Kiam temas pri penetrado, mi preferas la antaŭan truon." Mi rigardis en ŝiajn okulojn: "Kaj kion vi preferas en vian antaŭan truon? Ĉu kukumon? Ĉu melopepon? Ĉu karoton? Ĉu maizon?" Mandy: "Vere, mi preferas kacon." Mi: "Ĉu en vian piĉon?" Ŝi: "Jese." Kaj fine ni orgasmis.

Promese

Printempon, mojose, mi sentas ke ni fine, denove, estas parto de la mondo. Sur la Placo, amaso da gehomoj. Kie estis ĉiuj dum la lastaj monatoj? Mi rigardas la siluetojn de duonnudulinoj, vestitaj per nove somerecaj vestaĵetoj. (Kaj la vestaĵoj de la pasinta jaro? Forĵetitaj, enŝrankigitaj, senditaj al Afriko. Dum la vintraj monatoj, ĉiuj garderoboj ŝanĝiĝis. Tion mi scias. Mi plenumis kelkajn el la fakturoj de Renata.)

Ankoraŭ ne someras, tial ni denove, pasintsemajne, ĵaŭdon, vizitis la naturistan banadon. Antaŭ ol foriri Renata surmetis novajn vestaĵojn. Dum momento ŝi portis nur etan kalsoneton, kaj la ŝtofo de la vestaĵeto montris la liniojn de ŝiaj lipoj. Mi: "He, kamelaj piedfingroj!" Renata ŝajne ege ofendiĝis. Ŝi rapide, senvorte, surmetis alian kalsoneton, poste revestiĝis. Mi saĝece ne komentis pri la balena vosto de ŝia nova kalsoneto, kiu videblis super la rando de ŝia pantalono.

Antaŭ kelkaj semajnoj Renata, kun Franka, vizitis festenon kie oni kuniĝis en grupseksaj orgioj. Nature ne la unuan fojon. Kaj refoje, propradire, Renata sidis en sofo, rigardante la orgiojn. (Ĉu mi povas imagi al mi tion?) Mi: "Kaj vi nur rigardadis, ĉu?" Ŝi kapjesis. Mi: "Eĉ ne nudigis al vi la bruston, ĉu?" Ŝi: "Eĉ ne." Mi: "Sonas tedige." Ŝi, mokeme: "Mi tuŝetis al viro la ilon, fortan kaj ege grandan." Mi: "Nu, ĉi vi finigis lin?" Ŝi: "Ne, li edzino rigardis, kaj ŝi ne tiom plaĉis al mi kiom li." Interese. Poste, enlite, Renata permesis al mi enmeti fingron inter ŝiajn lipojn. Ĉu ŝi lernis tion dum la grupseksaj orgioj? Renata kompreneble tuttempe sidis en sofo, rigardante ĉion.

Bone, ni iris al la banejo de la Altlernejo. (Renata fine forgesis pri la kamelaj piedfingroj kaj mi ne plu interesiĝis pri ŝia balena vosto.) Tiun fojon ĉeestis pli da gejunuloj, inter ili Franka kaj Ivano, alloga kiel ĉiam (Franka, ne Ivano). Franka: "La venontan fojon verŝajne partoprenos ankaŭ vi, ĉu?" (Mi komprenis kion ŝi celis. Nu, mi ne deziras pasigi tiom da tempo en la ĉeesto de Franka.) Partoprenis la banadon ankaŭ ina triopo, du el ili ŝajne jam plurfoje vizitis la banejon, dum la tria, evidente, venis la unuan fojon: ŝi longe, rideme, hezitis antaŭ ol demeti la vestaĵojn. (Belaj mamoj, ŝveligitaj cicoj, senhara pubo. Unu el la amikinoj havis linion de haretoj, dum la alia estis razita kaj havis etan traboraĵon.)

Kiam ni revenis hejmen, Renata demandis: "Vi partoprenos la venontan fojon, ĉu?" Mi: "Baldaŭ somero. La banado ekpauzas." Ŝi: "Ne la banadon, sed la festenon, pri kiu parolis Franka." Mi: "Vere, vi deziras rigardi dum mi amoras kun alia ulino, ĉu?" Renata: "Kiel vi vidas, mi ne neas al vi tion." Mi: "Sed tio ne estas la demando." Ŝi: "Ĉu ne? Nu, se ne partoprenos vi, eble mi petos Flavion, aŭ eĉ Golon." (He, Golo kompreneble ne partoprenos, kaj Renata plej verŝajne ne farus tian demandon al li. Sed Flavio, ĉu? Ne, ne elimineble, tute ne.) Mi: "Bone, mi partoprenos, la venontan fojon." Ŝi: "Ĉu promesite?" Mi: "Promesite, certe." Ŝi: "Dankon, he." Ŝi kisis al mi la vangon, rapide.

Poste ni trinkis ĉeĥan bieron, el verdaj boteletoj, beletaj, bongustan (la bieron, ne la botelojn).

Police

Hodiaŭ du gepolicistoj, ulo kaj ino, petis informojn pri Erika. Unue mi pensis tion ke temas pri aprila blago, sed la policaj insignoj ŝajnis aŭtentikaj. Mi ne vidis Erikan dum pli ol duona jaro, sed laŭdire neniu vidis ŝin dum kelkaj monatoj. Nu, verŝajne ŝi elmigris al Aŭstralio aŭ al alia lando kie ŝi povas eki siajn karierajn planojn.

Mi raportis pri la kverelo kaj la insultoj de Erika, sen mencii la plej intimajn detalojn, kaj pri la rekonto en la vendejo, kaj pri tio ke ŝi poste ne aperis kiel promesite. La policistoj kompreneble sciis tion ke oni havis kontakton kun Erika jam longa tempo post tiuj okazaĵoj. La ulo eĉ laŭdis min pri tio ke mi klopodis malrekomendi al Erika karieron kiel nudmodelo, dum la ino asertis ke mi ne havas la rajton instrui al Erika kion fari aŭ ne fari. Ili konfuzite rigardis unu la alian. Post mallonga silento ili fose ekdemandadis pri la lumono. (Ĉu Mandy rakontis tion al ili? Ne, certe ke ne. Verŝajne la administracio de la Studanta Domo informis ilin.) Mi konfirmis ĉion, denove sen mencii ĉiujn detalojn: "Estas malpermesite, ĉu?" La ino altigis al si la ŝultrojn: "Estas grizaj aferoj. Sed ne okupiĝas pri tio ni, estas respondeco de alia departemento."

Ŝajne la kontaktoj inter la diversaj departementoj ne estas troige bonaj. La duopo ne estis de la urba polico, ne de la regna polico, kaj verŝajne ne eĉ de la sekreta polico, sed de la regiona polico de la regiono al kiu apartenas la vilaĝo de Erika. (La policistino havis la samajn nasalojn kiuj havas Erika. Ĉarmige.)

Ili parolis kun mi aparte, sen la ĉeesto de Renata, verŝajne pro la delikata karaktero de la afero, tutcerte pensante ke ŝi estas mia edzino. Tiel oni kompreneble, male, vekis la intereson de Renata, kaj post la foriro de la gepolicistoj mi devis rakonti al ŝi ĉion, nature sen mencii ĉiujn detalojn ktp. Laŭ Renata tutcerte temas pri aprila blago.