La barĉo de Oksana

Sabate mi kun Golo vizitis Flavion. Ni manĝis barĉon, kiun preparis Oksana, kaj trinkis bieron (ne vodkon). Tre bonguste. Oksana surhavis blankan, striktan T-ĉemizon (ŝi ne portis mamzonon), kaj dum la manĝado mi observis la movojn de la fortaj cicoj kaj la konturojn de la etaj mamoj. Sub la tablo mi sentis hardiĝon. Tre bongusta barĉo. Ĉu tia supo vere haltigas la kreskon de inaj brustaĵoj?

Evidente ke Lena ne plu mankas al Flavio. Ĉu Oksana nun kunloĝas kun Flavio, aŭ ĉu ŝi nur pasigas la plejmulton de sia tempo en liaj ĉirkaŭaĵoj? Mi ankoraŭ ne scias, kaj mi havas la impreson ke la duopo ne scias pli ol mi.

Fine aperis la vodko. (Vodko ne tre plaĉas al mi.) Oksana, nudpiede, ĝinze, T-ĉemize, iris tien kaj reen. Flavio: "Bela pugo, ĉu ne?" Oksana ĵetis glason liadirekten. Jes, ne malbela postaĵo, sed mi preferas la mamojn. Mi tre ŝatus vidi Oksanan nudbrusta.

Flavio ame ĉirkaŭbrakis Oksanan, kaj tra la ŝtofo de ŝia ĉemizo mi vidis la skapolojn. Ĉu la flugiloj de la anĝelino? Nu, eble mi gustumis la vodkon.

Linio

Mi rigardas kiel Renata razas al si la akselojn. Poste mi observas la harojn de ŝia pubo. Ŝi: "Ne plaĉas al vi, ĉu?"

Mi: "Plaĉas." Nu, mi ne scias. Kial la linio? Ŝi mencias la delikatan haŭton kaj aliaj kialoj. Cetere: "Vojmontrilo, ĉu ne?" Ŝi ridetas kaj glitigas fingron laŭlonge de la linio. Fine ĝia pinto malaperetas inter la lipojn. "Kelkaj uloj nur malfacile trovas la vojon hejmen ... "

Ĉu mi? "Nu, ĉu inoj ĉie kaj ĉiam trovas la vojon?" Ŝi: "Ĉu vi ne pensas?" La fingro ankoraŭ senmove restas inter la lipoj.

"Vi diris ke Lada ankaŭ havas tian linion, ĉu?" Ŝi turniĝas, kaj mi rigardas ŝian postaĵon: "Ĉu mi? Kiam?" Mi: "Pasintan tagon, dum la vinumado."

Ŝi surmetas kalsoneton: "Jen fantazio via. Tion mi ne diris. Cetere, Lada ne havas tian linion."

(Se Lada ne havas tian linion, ŝi aŭ glate razas sin aŭ havas abundan hararon. Bone, nun mi fine scias: Lada forrazas al si ĉiujn harojn. Ŝi ĉiam zorge atentas sian korpon, haŭton kaj hararon, tial mi ne povas imagi al mi ke ŝi ankoraŭ gardas harojn malantaŭ la ŝtofo de la kalsoneto.)

Renata: "He, forgesu viajn fantaziojn pri Lada. Ŝi estas lesbanino, ĉu ne?"

Mi pensas ke Renata malpravas. Kaj se Lada vere estas lesbanino, kial mi forgesu miajn fantaziojn?

Vino

Mi metis du glasojn sur la tablon. Poste mi alportis naŭ botelojn da vino. Renata elektu! Ŝi: "He, ĉu ni pli malpli ebriiĝu?". Mi: "Ĉu ĉiujn vi deziras trinki?" Ŝi: "Kial ne?"

"Nu, kial ne? Sed vi almenaŭ elektu kiun ni malfermu la unua." Ŝi elektis sud-afrikan vinon. Estas agrable de tempo al tempo ebriiĝi duope. Ni malfermis kelkajn botelojn. Mi memoras ke mi rakontis al ŝi kiel ulino el la vilaĝo metis kolon de botelo en sian truon. Mi vidis nenion, kaj eble estis ŝerco, tutsimple. Renata: "Ĉu tiel?" Mi: "Ne, tio ne estas la kolo de la botelo, tio estas la fundo."

Renata diris: "Ĉu vi pensas ke mi, se mi forgesas mian akuzativon, ĉu vi pensas ke mi revirguliniĝus?" (Ne facilas paroli tiel kun dika lango, kaj nur hodiaŭ mi komprenis la sencon. Bone, Renata ankoraŭ memoras la komenton de Flavio. Nu, ĉu ŝi deziras esti virgulino?).

Poste mi akompanis Renatan en la banĉambron, ĉar ŝi ne deziris esti sola kiam la vino petis al ŝi viziti la necesejon. Mi verŝajne jam estis pli ol dutrione ebria, kaj mi ne rigardis, kaj se mi rigardus, mi verŝajne ne ĝuus la vidon, pro la ebrieco. Mi ankoraŭ ne scias kiom da boteloj ni malfermis. Kiam Renata sekigis al si la interfemuraĵon, ŝi diris: "Ĉu inoj ĉi-lande rajtas veturigi aŭtobuson?"

Ĉi-matene, kiam mi vekiĝis, ni kuŝis laŭlarĝe de la lito. Mi vidis la gambojn kaj la koksojn de Renata, dum la torso kaj la kapo estis sub la kovrilo. Mi rigardetis la novan linion da haroj. (Ĉu Renata diris ke ankaŭ Lada havas tian? Verŝajne ke ne.)

Mi leĝere matenmanĝetis, dum Renata restis pli ol horon en la banĉambro.

Saŭna vespero

Sabate Flavio vizitis nin kun Oksana la rusino. Ni invitis lin al saŭno, kaj li kunportis la rusinon, kiun mi ne vidis dum monatoj. Bone, kial ne? Ni manĝis spagetojn kun kolbasetoj, kiujn preparis Erika, kaj trinkis la ruĝan vinon kiun kunportis Flavio. Nu, evidentiĝis ke Oksana ne deziris partopreni en la saŭnumado. Flavio insistis pri la saŭno kaj fine Oksana foriris, soluline. Renata al Flavio: "Kia kavaliro, he!"

Kiam ni sidis en la varma saŭno, Erika demandis: "Kial Oksana ne deziris akompani nin? Mi kredis ke ankaŭ rusoj havas saŭnan tradicion." Flavio: "Jes, kaj ili ankaŭ havas rusan nutraĵon ..." Mi: "Ĉu?" Flavio: "Nu, ŝi havas malgrandajn mamojn pro la rusa nutraĵo, tial ŝi ne deziras senvestiĝi." Al Erika: "Kompare al la ŝiaj la viaj estas grandegaj." Mi ne pensas ke tiu komento tre plaĉis al Erika. Nu, kion oni manĝas en Rusio?

Poste Flavio ekkomentis la novajn pubharojn de Renata. (Ŝi kreskigas mallarĝan linion tuj super la lipoj.) Ŝi: "He, Flavio, hodiaŭ vi agas kiel dekkvarjarulaĉo". Ŝi krucigis al si la gambojn.

En la malvarma aero de la teraso, dum la inoj restis endome, Flavio diris: "Jes, mi ŝatus enlitiĝi kun tiu Erika. Belvizaĝa, sen la okulvitroj. Kaj bela postaĵo.". Mi: "Kaj ĉu Renata?" Li: "Ne. Renata neniam permesos al mi enlitiĝi kun si. He, domaĝe ke Oksana ne akompanas nin. Plaĉas al vi etajn mamojn, ĉu ne?"

Flavio tranoktis sur la sofo. Renata dormis en sia ĉambro, dum Erika pasigis la nokton en la larĝa lito, kun mi. (Mi longdaŭre mordis al ŝi la mamojn.) Kaj kie dormis Oksana la rusino? Mi ne scias.

Novaj najbaroj ktp

Hodiaŭ mi vekiĝis inter Erika kaj Renata. Erika ankoraŭ dormis, kaj mi iomete kisiĝis kun Renata. Poste, antaŭ matenmanĝo, Erika portis ruĝan T-ĉemizon kiu apenaŭ kaŝis al ŝi la koksojn, nenion plu. Kiam mi alrigardis la malsupraĵon de la ĉemizo, ŝi suprenigis ĝin kaj mi vidis la belan kaveton de la umbiliko kaj la nudajn lipojn de ŝia subventro. (Renata: "Honeste ...!")

Ni matenmanĝis. Renata parolis pri la novaj najbaroj. Bone, ni havas novajn najbarojn. Mi ne pensas ke mi menciis la malnovajn najbarojn: du gemaljunuloj, sufiĉe ĉarmaj kaj ĝentilecaj. Ni salutiĝis en la lifto, jen ĉio. Nun ili loĝas en Aŭstralio.

La novaj najbaroj venis el Aŭstralio (eble ili simple ŝanĝis loĝejojn, tre praktike). Ŝi estas niaaĝa (ne tro bela), li estas iom pli maljuna. Mi pensas ke unu el ili (eble ke li) estas la nepo de la maljunuloj. Eble la najbarino fakte estas denaska aŭstraliano (ĉu aŭstralianinoj estas blondaj?). Ilia loĝejo estas la inverso de la nia, kaj de la dormoĉambro oni rigardas la avenuon, ne la parkon.

Erika jam perdis sian postenon ĉe la supermerkato. (Kial? Nu, ŝi forestis dum la festotagoj sen permeso. Mi: "Vi trovos postenon en alia supermerkato." Ŝi: "Ne, ĉiuj merkatistoj konas unu la aliajn."). Ŝi ankoraŭ loĝas en la studenta domo, sed kiel sensalajre pagi la luprezon? Erika menciis la anoncetojn de fotistoj kiujn mi vidis ĉe la enirejo de la domo. Surprizis min ke Erika eĉ konsideris tian laboron.

Fine mi pagis al ŝi la lumonon por januaro kaj februaro. Poste mi pensis: Jen kion verŝajne faras ankaŭ la kvindekjaruloj kiun mi vidis en la koridoroj de la studanta domo. La penso ne plaĉis al mi. Mi provis iome senkulpigi min al Erika, sed ŝi ekridis la kisis min survange. Ŝi trovis la penson amuza, interesa ktp, sed ne malplaĉa.

Pasintan semajnfinon, kiam mi tranoktis ĉe Erika, ŝi aludis al tio dum la amorado. Ŝi rajdis min, kaj jen ŝi flustris: "He, mia subtenanto". Mi: "Ne plaĉas al mi". Ŝi: "Ĉu la pozicio?" Mi: "La penso pri la kvindekjaruloj." Ŝi sidis senmove, ridis denove, kaj mi sentis la muskolojn de ŝia vagino. Poste ŝi komencis rajdi min denove, kaj kiam mi forte orgasmis ŝi varme kovris min per ŝia korpo.