Renata

Mi ĉirkaŭbrakas Renatan, flustras, sincere: "Vere vi mankis al mi." Poste mi ekprenas ŝiajn valizojn. Renata estas sola. Kie estas Adriana? Mi ne demandas, kaj Renata ne respondas.

Poste, en la lito, mi leĝere pinĉas al ŝi la haŭton de la ventro. Ĉu ŝi bone manĝis dum la festotagoj? Ankaŭ ŝia postaĵo ne plimalgrandiĝis. Renata: "Ĉu vi pensas ke mi dikiĝis?" Mi: "He, vi ne razis al vi la pubharojn ...!" Vere, la nigraj haretoj havis la longecon de almenaŭ duona centimetro. Ŝi: "Mi forgesis kunpreni la razilon. Plaĉas al vi, ĉu?" Mi: "Jes, plaĉas. Kaj la akseloj, ĉu?" (La akseloj estis senharaj, kiel ĉiam.) Ŝi: "Mi prunteprenis la razilon de mia fratino." (Ĉu tiu de Adriana aŭ tiu de alia fratino?) Renata, kun tuŝeto al la haretoj: "Mi forrazos ilin morgaŭ."

Mi mordetas al ŝi la mamojn, suĉas al ili la pintojn. Poste ŝi suĉas min, kaj mi preskaŭ orgasmas. Fine mi amoras ŝin de malantaŭe. Mi rigardas la movojn de ŝia postaĵo, kaj kun la manoj mi karesas al ŝi la ventron, la ĉarme diketan ventron, kaj la mamojn. Denove mi preskaŭ orgasmas. Mi ne deziras tuj orgasmi.

Mi rigardas la subventron de Renata, la lipojn, la etajn pubharojn. Ŝi permesas ke mi tuŝas al ŝi la haretojn. Fine mia fingro restas inter ŝiaj lipoj.

Renata: "Venu!" Mi kuŝiĝas sur ŝin, kaj mi penetras ŝin duan fojon. Mi rigardas en ŝiajn okulojn dum mi fine orgasmas.

Renata ekdormis. Mi rigardis ŝin dum duona horo, poste vestiĝis, eliris. Je tiu horo preskaŭ ne estis gehomoj sur la Placo. Mi rigardis en la fenestrojn de la restoracio de Antonio. Mi ekprenis ŝtonon kaj ĵetis ĝin kontraŭ la muro de la kontruaĵo. Mi vidis katon, cetere mi ne vidis bestojn. Kiam mi revenis, je la kvara, Renata ankoraŭ dormis.