Ĵaŭde

Ĵaŭdon, post la finskribado de la antaŭa poŝto, mi longe duŝadis, revestiĝis, kaj iris al la loĝejo de Ĝoni la Vakero. Mi tuj rekonis ŝin. Alta, maldikece svelta, rondaj okulvitroj. Ne malbela. Ŝi kun Ĝoni gustumis glaseton da brando, li prezentis al mi samon. Ni mansalutis, ŝi nomiĝas Veronika. Ĝoni: "Bone, mi lasu vin gesolaj." Li foriris.

Mi sentis ekscitigan nervozecon, eble ankaŭ ŝi tiel ekscitiĝis. Sur seĝo troviĝis tukoj kaj endomaj roboj, blankaj. Veronika: "Mi deziras rigardi vin, senvestiĝu, bonvole." Poste: "Unue la ĉemizon." Ŝi karesis al mi la dorson, la bruston, fine disligis al mi la zonon: "Kaj la pantalonon." Ŝiaj fingroj glitis laŭlonge de la erekta ilo. Ŝi: "He, jen bona signo." Ŝi alloge bonodoris.

Ŝi metis blankan tukon sur la sofon: "Mi deziras ke vi leku min." Ŝi senceremonie demetis al si la pantalonon, ŝi ne portis kalsoneton. Kiam ŝi kliniĝis, ete glatigante la tukon, mi parte ekvidis ŝian postaĵon. Ŝi sidiĝis, kun gamboj krucigitaj. Jen ekscitiga vido: ŝiaj nudaj gamboj. Ŝi: "Venu." Mi genuiĝis, ŝi disigis al si la femurojn. Ŝia pubo estis bele pala, senhara. Mi lekis ŝin, dum ŝi tuŝetis al mi la ŝultrojn. Fine ŝi premis al mi la vizaĝon kontraŭ la pubon kaj ŝi ĝeme orgasmis.

Mi rigardis ŝin. Ŝi forte spiradis. La pubo estis malseka kaj la lipoj ŝveliĝis, malfermiĝis. Ŝi: "Venu ..." Mi sidiĝis apud ŝin, sofe. Ŝi enmanigis mian ilon kaj rapide masturbis min. Mi orgasmis parte sur la blankan tukon, parte sur ŝian femuron. Ŝi gaje ekridis.

Veronika donis al mi endoman robon. Ŝi prenis sian pantalonon kaj iris en la banĉambron. Mi surmetis la endoman robon kaj sidiĝis en seĝo, observante la salonon de Ĝoni la Vakero. Kiam Veronika revenis, vestite, ni malrapide adiaŭis, ŝi kisis min sur la vango, kaj ŝi foriris. Mi longe duŝadis. Kiam mi finiĝis, Ĝoni jam revenis. Verŝajne li atendis en la kafejo je la alia flanko de la strato.

Ĝoni: "Nu, kaj ĉu ŝi bonis pagis?" Mi: "Ni ne parolis pri mono." Li montis al koverto sur la tablo. Konsentite, mi memoras tion ke Veronika metis ĝin sur la tablon. Li: "Cetere, ŝi deziras revidi vin, venontan ĵaŭdon." Mi: "Ĉu vi jam parolis kun ŝi?" Li: "Ne, ŝi sendis sms-on." Kaj aldone: "En ŝia loĝejo."

Mi ĝojiĝis pri tio ke Renata ne estas hejme, ne tiam dezirante aŭdi ŝiajn vortojn denove ("Jam la duan fojon vi amoras hodiaŭ"). Ŝi revenis je la kvara horo de la nokto, ebria, eĉ ebriega, post gestudanta festeno, kaj ne estis alparolebla antaŭ la posta vespero. Nur sabate ni amoris, kaj tiam ĉiuj bonodoroj de Veronika espereble jam forlaviĝis.